Κύριε διευθυντά
Τα τελευταία χρόνια ακμάζει η εξαγωγή οικονομολόγων από τα πανεπιστήμια σε τόσο υψηλά επίπεδα που ο πιο αισιόδοξος πρύτανης αμφιβάλλει αν θα μπορέσουν τελικά να απορροφηθούν όλοι οι εν δυνάμει οικονομολόγοι από την αγορά.
«Οικονομολόγος» είναι μια γενική έννοια που επιλέγεις ή σου επιλέγουν κάποιοι ότι θα σε συνοδεύει για την υπόλοιπη ζωή σου. Επί χρόνια πίστευα πως κάποια άτομα είναι πλασμένα για κάποιες δουλειές. Μύθος! Μαθαίνεις εσύ να διακρίνεις τον εαυτό σου ανάμεσα στους άλλους και να σε ορίσουν σαν πλασμένο για αυτόν τον τίτλο.
Η δυσκολία του να είσαι οικονομολόγος είναι μεγάλη, η πρόκληση ακόμα μεγαλύτερη. Δεν έχεις ωράριο. Μια επιχείρηση και όταν είναι κλειστή «δουλεύει». Το ωράριο μιας επιχείρησης αφορά αποκλειστικά τους πελάτες. Οχι αυτούς που την έχουν ούτε αυτούς που τη διαχειρίζονται και σίγουρα ούτε τους λογιστές της. Δεδομένης της δύσκολης εποχής πολλοί επιλέγουν είτε να φύγουν στο εξωτερικό είτε να κάνουν τη δουλειά των γονιών τους, είτε να τολμήσουν κάτι καινούργιο.
Μην αφήσεις όλες τις θυσίες σου από τότε που ήσουν σχολείο και άφηνες τους φίλους σου στην αλάνα για να διαβάσεις να μπεις σε ένα πανεπιστήμιο και να μη γίνεις σαν του γείτονα τον γιο, όπως σου έλεγε η μάνα σου. Μην ξεχνάτε, εμείς είμαστε η χώρα μας. Οι ιδέες μας, οι συνήθειές μας την απαρτίζουν.
Πριν επιλέξεις τον δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς και μαζέψεις τα πράγματά σου χαιρετώντας γονείς και φίλους για μια καλύτερη ζωή, εξάντλησε τα περιθώρια. Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε σημείο να μην είναι ντροπή η δουλειά όπως έλεγαν οι παλιότεροι, αλλά ο μισθός. Εύχομαι ό,τι και αν επιλέξετε να αποβεί καρπερότερο του αναμενόμενου. Προβλήματα πάντα θα υπάρχουν και λύσεις πάντα θα βρίσκονται.
Γεροβασιλης Β. Γεωργιος
Πόλεμος και φυγή. Πείνα, δίψα, τρόμος στη διαδρομή, με μόνο εφόδιο την αόρατη ελπίδα. Υστερα, το σύντομο ταξίδι «απέναντι», που έμελλε να γίνει υγρός τάφος για πολλούς, ανάμεσά τους παιδιά, βρέφη και μωρομάνες. Η επιστολογράφος της «Κ», σε μια ηλικία-προθάλαμο της αληθινής, αφτιασίδωτης ζωής, καταθέτει σαν μια πολύτιμη σελίδα ημερολογίου τη γνωριμία της με γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες. Εβλεπε και άκουγε, αυτό δεν είναι το διεθνές αλφαβητάρι κατανόησης του άλλου; Αίφνης, λέει, από τα πρόσωπά τους κρύφτηκε ο πόνος. Ηταν η ώρα που άρχιζαν τα μαθήματα ελληνικών, αγγλικών και χρήσης υπολογιστών.