Η επανεμφάνιση της τρομοκρατίας, με τη βομβιστική επίθεση κατά του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από συμπτώσεις.
Η αναζωπύρωση του φαινομένου της τρομοκρατίας συμπίπτει με την ανάδυση του φαινομένου Παπακώστα. Η κυβέρνηση διόρισε στη δημόσια ασφάλεια ένα πρόσωπο που μοιάζει προγραμματισμένο να υπονομεύει την αστυνομία διά της ακατάσχετης παραδοξολογίας. Ακόμη κι αν ήθελε κανείς να πιστέψει ότι η κυβέρνηση δεν πάσχει από ελαττωματική πολιτική βούληση στη δημόσια τάξη, μετά την Παπακώστα δεν μπορεί.
Οι άλλες συμπτώσεις δεν είναι τόσο ελαφρές. Ο στόχος της χθεσινής επίθεσης τυχαίνει να έχει υπάρξει στόχος δύο πειθαρχικών διώξεων – και πλημμυρίδας δημοσιευμάτων που τις στήριζαν, αν δεν τις ενέπνευσαν. Η πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου, που κίνησε τις διώξεις, τυχαίνει σήμερα να υπηρετεί ως σύμβουλος του πρωθυπουργού.
Η προηγούμενη δικαστική λειτουργός που είχε γίνει στόχος τρομοκρατικής επίθεσης –η εισαγγελέας Τσατάνη– τυχαίνει επίσης να έχει υποστεί πειθαρχικό έλεγχο και προσωπικές επιθέσεις από κυβερνητικά στελέχη.
Αυτές οι συμπτώσεις δεν δείχνουν τίποτε περισσότερο από ένα πολιτικό κλίμα. Θυμίζουν πως, επί των ημερών αυτής της κυβέρνησης, παροχετεύτηκε στη Δικαιοσύνη μεγάλο μέρος του φορτίου της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν ποινικοποιήθηκε απλώς η πολιτική. Για να υπηρετηθεί η ποινικοποίηση της πολιτικής, πολιτικοποιήθηκε η Δικαιοσύνη – με τη διαίρεσή της σε συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες φατρίες.
Τι σχέση έχει αυτό το πολιτικό κλίμα με τη βία; Ο λόγος του μίσους, που εμφανίζει το «σύστημα» ως μια διαχρονική συνωμοσία, με διεφθαρμένους πολιτικούς και διεφθαρμένους λειτουργούς –ο λόγος που κάποτε εμφανιζόταν μόνο στις προκηρύξεις των τρομοκρατών–, είναι πια κυρίαρχος. Είναι το συντακτικό του μίσους που απονομιμοποιεί τους θεσμούς και προσφέρει έμμεση νομιμοποιητική βάση στις αντιπολιτικές επιθέσεις εναντίον τους.
Θα ήταν όντως υπεραπλουστευτικό και παρατραβηγμένο να αποδώσει κάποιος τις βόμβες στην αντισυστημική ρητορική. Ομως, η συρρίκνωση του πολιτικού λόγου σε ένα σχήμα «καλού – κακού», «καθαρών – μιαρών», «ηθικών – ανήθικων» έχει αποδειχθεί περισσότερο επικίνδυνη απλούστευση.
Ο πολιτικός λόγος δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί για την τρομοκρατία. Συμβαίνει όμως ολοένα και συχνότερα να απηχεί τους ιδεασμούς της, ακόμη και να τη δικαιώνει εκ των υστέρων – όπως στη διαγγελματική επικύρωση της δοξασίας ότι «τραπεζίτες έγιναν πρωθυπουργοί».
Επικίνδυνα άκρα πάντα υπήρχαν και, όσο κι αν προσπαθήσει η αστυνομία να τα εξουδετερώσει, πάντα θα υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι ότι οι ακραίες απόψεις δεν περιορίζονται πλέον μόνο στα άκρα.