Με τον παραπάνω τίτλο, ένα άρθρο των New York Times θυμίζει ότι «οκτώ Αμερικανοί πρόεδροι υπέθεταν ή έλπιζαν ότι η Κίνα θα λύγιζε μπροστά σε αυτό που θεωρούνταν οι κανόνες του εκσυγχρονισμού: ότι η ευημερία θα πυροδοτούσε τα αιτήματα του λαού για πολιτικές ελευθερίες και θα οδηγούσε την Κίνα στην ομάδα των δημοκρατικών εθνών. Ή ότι η κινεζική οικονομία θα βάλτωνε υπό το βάρος της αυταρχικής εξουσίας και της γραφειοκρατίας». Η αμερικανική εφημερίδα περιγράφει την επιτυχία της Κίνας, θυμίζει ότι οι προβλέψεις για αποτυχία του κινεζικού μοντέλου διαψεύσθηκαν και δοκιμάζει τα στερεότυπα της αμερικανικής οπτικής. Προκαλεί, μάλιστα, τον αναγνώστη σημειώνοντας, για παράδειγμα, ότι το αμερικανικό όνειρο είναι ακόμη ζωντανό… στην Κίνα. Δεν είναι μόνον ο εντυπωσιακός ρυθμός ανάπτυξης, που τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ήταν δέκα φορές ταχύτερος από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στις ΗΠΑ, όμως, η επιτυχία της Κίνας εκλαμβάνεται ως απειλή, καθώς οι δύο χώρες μάχονται για επιρροή στη Νοτιοανατολική Ασία – και όχι μόνον. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρόσφατη σύνοδο του APEC των χωρών της Ασίας-Ειρηνικού, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς χαρακτήρισε το σχέδιο διεθνών υποδομών Belt and Road, το κινεζικό πρόγραμμα που φιλοδοξεί να δημιουργήσει έναν σύγχρονο Δρόμο του Μεταξιού, «περιοριστική ζώνη» και «μονόδρομο». Μία ημέρα πριν, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ είχε υπερασπιστεί το όραμά του τονίζοντας ότι «δεν αποκλείει κανέναν», ούτε και είναι «παγίδα». Ισως αυτή η ανοικτή διαμάχη να συνέβαλε στην αποτυχία της συνόδου του APEC στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Εκεί, οι ΗΠΑ επέμεναν σε αναφορές στη μάχη εναντίον των άδικων εμπορικών πρακτικών και μέλη της κινεζικής αντιπροσωπείας αντέδρασαν… «εισβάλλοντας» στο γραφείο της προεδρίας και ζητώντας αλλαγές στο ανακοινωθέν. Είναι η πρώτη φορά από το 1989 που μια περιφερειακή ομάδα αδυνατεί να φθάσει σε συμφωνία. Και στο παρελθόν υπήρχαν διαφωνίες, συνήθως όμως υπήρχε η διάθεση για συμβιβασμό. Οχι αυτήν τη φορά. Σύμφωνα με τους New York Times, το κλίμα θυμίζει την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Στο βιβλιοπωλείο-θεσμό της αμερικανικής πρωτεύουσας Κramerbooks, βιβλία που αναφέρονται στην απειλή της Κίνας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Ερευνα όπως το Easternization του δημοσιογράφου των Financial Times Γκίντεον Ράχμαν μιλάει για τους τρόπους με τους οποίους η παγκόσμια ισχύς μεταφέρεται ανατολικά. Το Destined for War του Γκράχαμ Αλισον προειδοποιεί με παραδείγματα από την Ιστορία, ξεκινώντας από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ότι η ανερχόμενη δύναμη της Κίνας μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο με τις ΗΠΑ – κάτι που, όπως τονίζει, δεν είναι δεδομένο περιγράφοντας τα παραδείγματα δυνάμεων που κατάφεραν να συνυπάρξουν και να πραγματοποιήσουν ειρηνικά τη μετάβαση. Ωστόσο, καθώς εντείνονται ο εμπορικός ανταγωνισμός και η στρατιωτική ένταση στον Ειρηνικό, ο κ. Ράχμαν έγραφε στους FT ότι μια σοβαρή σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας είναι ίσως αναπόφευκτη.
Καθώς οι ΗΠΑ προσπαθούν να περιορίσουν την άνοδο της Κίνας, ο πρόεδρος Τραμπ εστιάζει στις διμερείς συμφωνίες για να περιορίσει την οικονομική επιρροή της. Οπως σημειώνει, παρ’ όλα αυτά, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Columbia Πάτρικ Τσόβανεσκ, ο καλύτερος και μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς την Κίνα είναι η πρόταση ενός οράματος ασφαλείας και ευημερίας για την Ασία που να είναι πιο ελκυστικό από αυτό της Κίνας. Κάτι που, όπως θυμίζει το άρθρο των NYT, δεν έγινε ούτε σε εποχές μεγαλύτερης ιδεολογικής και οικονομικής ισχύος κυριαρχίας της Δύσης από τη σημερινή.