Ο Στάμος Ζούλας ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας και της οικογένειας της «Καθημερινής». Δεν ήταν απλώς ένας από τους μακροβιότερους διευθυντές της, αλλά κι ένας από τους λίγους που συνέδεαν την «παλιά» «Κ» της προδικτατορικής εποχής με τη σύγχρονη. Ως διευθυντής είχε μια λεβεντιά στον τρόπο που χειριζόταν τις υποθέσεις της εφημερίδας. Σεβόταν απόλυτα τον ρόλο τον δικό του και θεωρούσε ότι υπηρετούσε ένα θεσμό.
Ο Ζούλας ήταν βγαλμένος από την παλαιο-καραμανλική σχολή. Οι άνθρωποί της ήταν οι φίλοι του, οι πηγές του, οι συνοδοιπόροι του. Θαύμαζε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και είχε την τύχη να ζήσει τα παρασκήνια μιας πολύ ενδιαφέρουσας περιόδου πολύ κοντά σε εκείνον. Τα κατέγραψε με μιαν έξοχη αμεσότητα. Η γραφή του ήταν απλή και κατανοητή, χωρίς φιοριτούρες και βερμπαλισμούς. Ετσι ήταν και ο ίδιος άλλωστε ως άνθρωπος. Λιτός, χωρίς πολλά λόγια και με αυστηρότητα απέναντι σε όλους, είτε ήταν προϊστάμενοι είτε υφιστάμενοι.
Θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα το τηλεφώνημά του όταν ανέλαβα τη διεύθυνση της «Κ». Μου ζήτησε να συναντηθούμε για να τα πούμε. Η βασική συμβουλή ήταν μία: «Να λες όχι αν διαφωνείς σε κάτι με την ιδιοκτησία, ακόμη και αν η πίεση είναι πολύ μεγάλη». Νοιαζόταν πολύ την εφημερίδα, την ιστορία και το κύρος της και τους ανθρώπους της. Φρόντισε να τα προστατεύσει όλα αυτά μέσα στη μακρά σταδιοδρομία του. Η ιστορία της «Κ», άλλωστε, ήταν ταυτισμένη επί δεκαετίες με τους «Ζουλαίους», τους τρεις αδελφούς Ζούλα που πέρασαν από την εφημερίδα. Κάθε νεοσσός περνούσε την απαραίτητη περίοδο προσαρμογής, όπου άκουγε κάποια ιστορία για έναν εκ των τριών αδελφών. Ο Στάμος ήταν αυτός που στάθηκε επάξια στο πηδάλιο. Δεν έβαλε ποτέ νερό στο κρασί του, διαφύλαξε την αξιοπρέπειά του και της εφημερίδας σε δύσκολους καιρούς και παρέμεινε ένας ευπατρίδης της δημοσιογραφίας μέχρι το τέλος. Ολοι εμείς εδώ στην «Κ», παλιοί και νέοι, τον αποχαιρετίζουμε με αγάπη και σεβασμό.