Ρεκόρ δεκαετίας σημείωσε, το 2017, ο ρυθμός αύξησης (2,4%) του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Η βελτίωση ξεκίνησε το 2013. Μετά μια «έκρηξη» των επενδύσεων στο δεύτερο μισό του 2015, η Ζώνη έζησε μία από τις καλύτερες τριετίες του ευρωνομίσματος.
Δυστυχώς όμως, στις πλέον πρόσφατες προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η εικόνα δεν είναι το ίδιο καλή. Η ανάπτυξη «θα συνεχιστεί αλλά με μικρότερο δυναμισμό και περισσότερες αμφιβολίες», είναι η κεντρική εκτίμηση των υπηρεσιών. Πράγματι, το 2018 εκτιμάται πλέον στο 2,1%, που θα πέσει, στα δύο επόμενα έτη, αρχικώς στο 1,9% και μετά στο 1,7%.
Μπορεί όμως τελικά η κατάσταση να είναι χειρότερη από μια μικρή επιβράδυνση. Η αποσταθεροποίηση που φέρνει η άνοδος του ευρωλαϊκισμού προστίθεται σε σειρά κινδύνων: εμπορική κόντρα με την Αμερική του Τραμπ· έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας· τα προβλήματα στις ανερχόμενες χώρες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ινδονησία κ.λπ.). Η εξάντληση της Γερμανίας, που είδε το ΑΕΠ στο πρώτο τρίμηνο φέτος να γυρίζει σε αρνητικό έδαφος (-0,2%), αποτελεί πρόσθετη πηγή ανησυχίας.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει από τον Ιανουάριο να εφοδιάζει τις οικονομίες της Ευρωζώνης με πρόσθετη ρευστότητα. Η μείωση της νομισματικής διευκόλυνσης, το περίφημο QE, θα γίνει σταδιακά αλλά το επιτόκιο του ευρώ θα ανέβει, ενόσω τα κράτη δεν θα είναι σε θέση να αυξήσουν τα ελλείμματά τους μέσω δανεισμού, λόγω υψηλού δημόσιου χρέους.
Με άλλα λόγια, το περιβάλλον μέσα στο οποίο η Ελλάδα επιχειρεί το δικό της comeback, την επανένταξή της στις αγορές και την κανονικότητα της ευρωοικονομίας, είναι δυσμενές. Χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία: η περίοδος του εύκολου και φθηνού χρήματος, την οποία εγκαινίασε ο Μάριο Ντράγκι όταν δήλωσε πως θα κάνει «ό,τι χρειαστεί» για να υποστυλώσει την κλονισμένη εμπιστοσύνη στην παραγωγική ικανότητα της Ευρωζώνης, πήγε χαμένη για εμάς, λόγω των τραγικών λαθών του 2015 και των εμμονικών καθυστερήσεων του 2016. Επί τουλάχιστον 18 μήνες, ο κ. Τσίπρας πήγε αντίθετα προς την κοινή λογική, άφησε να περάσουν πολλές και πολύ καλές ευκαιρίες και βύθισε την οικονομία σε ολοένα πιο δυσβάστακτους φόρους.
Είναι πλέον προφανές ότι ο προϋπολογισμός που καταθέτει η κυβέρνηση, ενώ υπηρετεί τους συμφωνημένους με την τρόικα στόχους του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, δεν κατορθώνει να ξαναβάλει την Ελλάδα στις ράγες των αγορών, από τις οποίες εκδιώχθηκε το 2010. Μόνο μια θαρραλέα και ρηξικέλευθη οικονομική πολιτική θα διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα να μη χαθεί η νέα ευκαιρία για πραγματική ανάκαμψη. Για να συμβεί αυτό, όμως, χρειαζόμαστε επειγόντως εκλογές.