Είναι κοινό μυστικό πως η δημοσιογραφία και οι… λειτουργοί της έχουν χάσει την αξιοπιστία τους στη χώρα μας. Για να μην μπαίνω στα… ξένα χωράφια του πολιτικού ρεπορτάζ, να σταθώ στα δικά μου. Σε αυτά της αθλητικής πληροφόρησης. Μέσα σε οκτώ μέρες ο μπασκετικός Ολυμπιακός έδωσε οκτώ αγώνες. Θάψιμο στις ήττες, αποθέωση στις νίκες. «Παππούς» ο Σπανούλης το ένα βράδυ… «Kill Bill» το άλλο. «Παλτά» οι παίκτες που επέλεξε ο Μπλατ στον έναν αγώνα, «διαμάντια» στον επόμενο.
Τα ίδια και στο ποδόσφαιρο. «Υμνοι» για τα μεταγραφικά αποκτήματα όλων ανεξαιρέτως των ομάδων. «Το καλύτερο ρόστερ είχαμε ποτέ» οι επισημάνσεις προπονητών και παραγόντων, τις οποίες φυσικά τις δεχόταν ο οπαδικός Τύπος. Τώρα αν οι ίδιοι που συμφωνούσαν, τα βγάζουν άχρηστα, δεν έχει καμιά σημασία. Ποιος θα θυμάται τι γράφτηκε και τι ειπώθηκε.
Για Β΄ Εθνική τον είχαν οι ειδικοί τον Παναθηναϊκό. Με αμούστακα παιδιά ο Δώνης ξεκινούσε με -6 βαθμούς. Οι ίδιοι οι «ειδήμονες» τώρα αποθεώνουν προπονητή και ομάδα. Και το χειρότερο όλων αυτών είναι πως τα πιστεύουν αυτά που λένε και γράφουν. Μόνο που δεν τους εμπιστεύεται πλέον ο κόσμος. Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει, δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους.