Μετά την τρέλα, τι;

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Φανταστείτε ότι το 1939 κάποιος αναρωτιέται: Αραγε πώς θα είναι ο κόσμος μετά τον Χίτλερ, μετά τον Μουσολίνι, μετά τον Στάλιν, μετά τους Ιάπωνες μιλιταριστές, όταν θα έχει τελειώσει αυτή η τρέλα, όταν θα έχουν φύγει κάποια από αυτά τα πρόσωπα, πώς θα είναι τότε ο κόσμος άραγε;

Το 1939, αυτός ο κάποιος θα είχε υπόψη του τους διωγμούς των Εβραίων στη ναζιστική Γερμανία, ίσως και τις θηριωδίες των Ιαπώνων στην Κίνα αλλά μάλλον όχι τον Τρόμο του Στάλιν στη Σοβιετική Ενωση. Σίγουρα, πάντως, αισθανόταν αυτή την τρέλα, τη φονική μανία στον αέρα αλλά δεν πρέπει να υποψιαζόταν το μακελειό που θα ακολουθούσε: τα στρατόπεδα του θανάτου, τους θαλάμους αερίων, τους μαζικούς βομβαρδισμούς, τις καταστροφές και τις εκτελέσεις στις κατακτημένες χώρες, τις ατομικές βόμβες.

Ξημέρωσε, όμως, κάποτε ένας άλλος κόσμος. Οχι με τη μία, όχι ως διά μαγείας. Ομως, ίσως αυτός ο επινοημένος μας στοχαστής που προσπάθησε να φανταστεί σε τι κόσμο θα ζούσε όταν η τρέλα στην ατμόσφαιρα καταλάγιαζε, να μην περίμενε να περάσει τόσες δεκαετίες ειρήνης και ευημερίας – εφόσον, εννοείται, ήταν κάτοικος του δυτικού, του ανεπτυγμένου κόσμου.

Αν ήταν Ελληνας ο στοχαστής αυτός που αναρωτιόταν, π.χ., το 1941, με την εισβολή των Γερμανών στη χώρα, σε τι κόσμο θα βρεθεί μετά το πέρας όλης αυτής της τρέλας, θα χρειαζόταν να περιμένει αρκετά, τουλάχιστον δέκα χρόνια, για να μπορεί να ζει σε μια σχετική ησυχία – εκτός κι αν είχε αριστερά φρονήματα· τότε θα έπρεπε να περιμένει ακόμα περισσότερο.

Δεν τίθεται ζήτημα άμεσων συγκρίσεων με το σήμερα, όμως δεν μπορούμε και εμείς να μη διερωτηθούμε κάτι ανάλογο: όταν θα περάσει όλη αυτή η τρέλα πάνω στον πλανήτη, μετά τον Τραμπ και το Brexit, μετά τους Ορμπαν και τους λοιπούς εθνολαϊκιστές, μετά τις ακροδεξιές κορόνες σε διάφορα σημεία του πλανήτη (από την Πολωνία ώς τη Βραζιλία), μετά τον δικό μας αριστεροδεξιό λαϊκισμό ή, πολύ περισσότερο, τις απροκάλυπτες σφαγές δημοσιογράφων μέσα σε προξενεία ξένων χωρών (βλέπε Κασόγκι), μετά τον Πούτιν, μετά τον πόλεμο στη Συρία και την ανθρωπιστική κρίση μεγατόνων στην Υεμένη (για την οποία στη Δύση κωφεύουμε), μετά την εξαθλίωση προσφύγων και μεταναστών, σε τι κόσμο θα ξημερώσουμε άραγε;

Υπάρχει περίπτωση να μεσολαβήσουν ακρότητες και θηριωδίες, ανάλογες ή κοντινές με εκείνες που μεσολάβησαν ανάμεσα στο 1939 και στο 1945; Δηλαδή τα πράγματα να γίνουν πολύ χειρότερα; Ποια θα είναι η κληρονομιά των Τραμπ και των Ορμπαν; Ο Χίτλερ και οι υπόλοιποι πέρασαν σαν εφιάλτης αλλά μαζί με τα ανεπούλωτα τραύματα που άφησαν, επέφεραν, χωρίς να το θέλουν φυσικά, σαν αντίδραση, ορισμένες ασπίδες προστασίας για τον ίδιο τον άνθρωπο, το σώμα του και τη ζωή του. Μετά την καταιγίδα, η γαλήνη.

Δεν μπορεί να απαντηθεί φυσικά κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Η αίσθηση όμως είναι ότι ακόμα η καταιγίδα μαίνεται, με αυξομειώσεις στην ένταση, πάντως έως τη νηνεμία φαίνεται να έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή