«Ντρέπομαι τους συναδέλφους μου», είπε η 53χρονη γυναίκα που καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών επειδή, όταν προσελήφθη ως καθαρίστρια σε δημόσιο παιδικό σταθμό του Βόλου, πλαστογράφησε το απολυτήριο Δημοτικού το οποίο προσκόμισε. Η ιστορία προκάλεσε σάλο, κύματα συμπαράστασης, παρενέβη η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο υπουργός Δικαιοσύνης επισκέφθηκε τη γυναίκα στις φυλακές Θηβών, όπου ήδη κρατείται, σύντομα θα εκδικαστεί η αίτηση αναστολής της εκτέλεσης της ποινής της, όλα δείχνουν να βαίνουν προς τη μερική άρση μιας αδικίας.
Δικαστική υπάλληλος που πλαστογράφησε πτυχίο Νομικής, πριν από λίγους μήνες, αθωώθηκε. Δικαιολόγησε την πράξη της λέγοντας ότι αισθανόταν μειονεκτικά απέναντι στους συναδέλφους της…
Περίπου 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονταν με μη γνήσια πιστοποιητικά και τίτλους σπουδών, όπως είχε αποκαλύψει σχετική έρευνα της προηγούμενης κυβέρνησης (2013). Η νυν κυβέρνηση επαναπροσέλαβε και όσους είχαν απολυθεί…
Η πλαστογραφία μάς ακολουθεί. Χρόνια τώρα αποκαλύπτονται περιστατικά εξαπάτησης από δημόσιους λειτουργούς, με περιορισμένες έως μηδενικές συνέπειες για την πράξη τους. Η αυστηρότητα φαίνεται να εξαντλήθηκε στον πιο αδύναμο κοινωνικό κρίκο. Σε μια εργαζόμενη, μητέρα, με πολλά οικονομικά προβλήματα, χωρίς τα αναγκαία «κονέ». Δεν θα έπρεπε όμως να τιμωρηθεί κι αυτή για την πλαστογράφηση; Δεν πήρε τη θέση κάποιου άλλου που διέθετε τα τυπικά προσόντα; Ο νόμος 1608/50 περί καταχραστών του Δημοσίου, βάσει του οποίου και καταδικάστηκε η γυναίκα, είναι απαρχαιωμένος, πρέπει να αλλάξει, λένε οι αρμόδιοι και η κοινή λογική.
Εδώ ας βάλουμε μια άνω τελεία και ας αναρωτηθούμε: πόσο μπορούμε να προχωρήσουμε ως κοινωνία, σκοντάφτοντας διαρκώς στον ανασταλτικό παράγοντα της αδικίας ή της ατιμωρησίας; Χωρίς στοιχειώδη αναλογικότητα στις επιβαλλόμενες ποινές, από τη μία· με την ασυδοσία των επιτηδείων και προστατευμένων από το «σύστημα», από την άλλη, που περνούν κάτω από το ραντάρ της Δικαιοσύνης, κάποιες φορές, μάλιστα, εν γνώσει της. Δεν είναι μόνο η διάβρωση του περί δικαίου αισθήματος ούτε ο κυνισμός της απάτης που καταλαμβάνει το κενό της νομοθεσίας και της λειτουργίας των θεσμών, λειτουργία, η οποία (θα όφειλε να) βασίζεται στην αξιοκρατία και στην αξιολόγηση. Είναι ότι με τα διαρκώς δύο μέτρα και δύο σταθμά πορεύονται απρόσκοπτα και με ούριο άνεμο μόνο ο λαϊκισμός και η δημαγωγία. Τα υψωμένα «κόκκινα γάντια» στη θέση του δυσπρόφερτου «ντρέπομαι» που η καταδικασμένη γυναίκα είχε το σθένος και την αυτογνωσία να προφέρει.