Ξέρετε γιατί θεωρώ το Baba Au Rum το καλύτερο ίσως μπαρ στο είδος του; Γιατί είναι μαγαζί δυνατό. Κεφλίδικο. Και με τη γοητεία ενός παράδοξου: ενώ είναι στο ζενίθ της ωριμότητάς του και ευτυχώς διηλικιακό, παραμένει εφηβικό στον πυρήνα του. Και γιατί έχει την αυθεντική φυσιογνωμία ενός μπαρ δρόμου. Έχει μια αλητεία το Baba, κι ας είναι πλέον μέρος του κοινού του πιο γκλάμορους. Ευτυχώς, όμως, τα σέικερ, η μπάρα, το πάτωμα, ο πεζόδρομος έμπροσθεν, άπαντα χτυπιούνται με έναν κοφτερό πόθο για παιχνίδι και σκανταλιά. Το πρότυπο που δημιούργησε το Baba ήταν καθοριστικό, νομίζω. Αρκετές από τις παραλλαγές που είδαμε και βλέπουμε συνιστούν παρερμηνεία και παραφθορά. Εκβιασμένες απομιμήσεις.
Στην τελευταία μας και μετά από αρκετό καιρό επίσκεψη, ο σαββατιάτικος συνωστισμός και η εκκωφαντική πια για τα γούστα μας μουσική (φευ, γεράσαμε) μας κάθισαν στον πεζόδρομο της Κλειτίου, φάτσα στα «Μαλλιά Μολοκότου». Αν πτοηθήκαμε; Κρουνοί χαράς για τους καπνίζοντες της παρέας, αλλά και για μας που απολαύσαμε τα κοκτέιλ μας αλ φρέσκο, φακελωμένοι στα παλτό μας, πλαισιωμένοι από τη δροσερή φθινοπωρινή Αθήνα.
Εδώ πίνουμε έξυπνα. Όχι εξυπνακίστικα. Γενναίες συλλήψεις τα ποτά, είναι –το σημαντικότερο– ευφραντικά. Χαρήκαμε τα εξής: ένα τραγανό κλασικότατο Μανχάταν. Ένα λαμπερό Mai Tai με δωδεκαετούς παλαίωσης ρούμι, σαγηνευτικότατο. Ένα διαφορετικό daquiri με κόλιανδρο και άλλα κοσμητικά, πορτοκαλίζον και βανιλίζον. Και το δικό τους Negroni, με ρούμι αντί για τζιν. Γουλιά και συχώριο.
Μην τα πιείτε βιαστικά, βουλιμικά. Για να αισθανθείτε τη γευστική πολυπλοκότητά τους. Αν αγαπάτε το ρούμι, αξίζει να δοκιμάσετε κάτι, οτιδήποτε, από τη συναρπαστική κολεξιόν τους με μερικά (πολλά) από τα καλύτερα του κόσμου.
Την μπάρα διακονούν με ευχέρεια τα πρωτοπαλίκαρα του Θάνου Προυναρού. Στα πήγαινε έλα, ευγενικά, υπομονετικά, γρήγορα παιδιά. Τους αξίζουν πολλοί αίνοι.
Μας πότισαν χαρά, προσέδωσαν στην έξοδό μας νωχέλεια και ιδιοτυπία. ■