Εγώ βαρέθηκα. Βαρέθηκα την ξύλινη γλώσσα του υπουργείου όταν, οκτώ μήνες μετά την απόσυρση του νομοσχεδίου για τα ζώα συντροφιάς, διαβεβαιώνει πως κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για την προώθηση ενός νομοθετικού πλαισίου που θα απαλλάξει τον κόσμο από κακοποιήσεις, εξαγωγές και ανταλλαγή μαύρου χρήματος. Βαρέθηκα και το στιγμιαίο ενδιαφέρον βουλευτών, οποιασδήποτε παράταξης, οι οποίοι –για να διασκεδάσουν τις πιέσεις και να φρεσκάρουν το φιλοζωικό προφίλ τους– καταθέτουν ερώτηση στη Βουλή, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την απάντηση.
Εντάξει. Η δική μου πλήξη μπορεί να οφείλεται στην τριβή. Στο επάγγελμα που επέλεξα η συχνή έκθεση στον πολιτικό –ο Θεός να τον κάνει– λόγο σε μεταμορφώνει εύκολα σε χαρτορίχτρα-καφετζού: ξέρεις τι θα πει ο άλλος πριν ακόμα το ξεστομίσει, ειδικά όταν θέλει να μιλήσει χωρίς να έχει κάτι χειροπιαστό στο μυαλό του. Η δική σας ανία, αυτή η ψυχική κούραση που προέρχεται από τη διαρκή έκθεση στο ασήμαντο, πότε θα μεταλλαχθεί σε κάτι σπουδαίο και ανεκτίμητο;
Πολιτικός μπροστάρης δεν υπήρξα ποτέ. Νομίζω όμως ότι σήμερα, αυτές τις ώρες τις αρωματισμένες με προεκλογική εσάνς, η μόνη μορφή πίεσης που μας απομένει είναι η ψήφος.
Πριν από χρόνια, ένας αρχισυνδικαλιστής, τον οποίο δεν θα κατονομάσω, είχε πει σε δημόσια ομιλία του: «Ψηφίστε με και θα αλλάξω τον νόμο (έναν νόμο που έθιγε τα «κεκτημένα» του κλάδου του). Ή τον νόμο θα αλλάξω ή θα ρίξω την κυβέρνηση». Θα ακουγόταν ίσως υπερφίαλο –σε έναν παρατηρητή από μια άλλη, μακρινή χώρα–, αλλά ο συνδικαλιστής κέρδισε τις εκλογές. Και ο νόμος άλλαξε. Ίσως επειδή, αν δεν άλλαζε, θα κατέρρεε η κυβέρνηση που τον είχε προτείνει…
Οι φιλόζωοι δεν είμαστε «επαγγελματίες» (εντάξει, μερικοί είναι). Δεν έχουμε κοινά οικονομικά συμφέροντα. Δεν ανήκουμε σε κλαδικές και η επιβίωσή μας δεν εξαρτάται από το αν η πολιτεία αποφασίσει να επιδείξει πραγματική ευαισθησία στο ζήτημα της προστασίας των ζώων ή όχι. Η ψήφος μας όμως είναι το ίδιο βαριά με τη δική τους. Και επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι μια κυβέρνηση που δεν θα δείξει αναισθησία με ψήγματα συμβατικού ενδιαφέροντος στο θέμα της φιλοζωίας θα είναι μια –εν γένει– καλή κυβέρνηση (όπως ένας άνθρωπος που σέβεται τα ζώα είναι γενικά ένας καλός άνθρωπος), προσανατολίζομαι σοβαρά στο να ψηφίσω εκείνον που θα με πείσει. Όχι με τη μεγαλορρημοσύνη και το ένστικτο του πολιτικού που διακρίνει ευκαιρίες για προσωπική προβολή, αλλά με τις προτάσεις και την αποφασιστικότητα να επιβάλει βιώσιμες λύσεις.
Υπερβάλλω; Υπάρχουν κι άλλα κριτήρια, που δεν τα βλέπω γιατί με τυφλώνει η αγάπη μου για τα ζώα; Ας πούμε, για το καλό της συζήτησης, ότι ναι. Έχετε κάποια καλύτερη λύση; Γιατί εγώ, ειλικρινά, βαρέθηκα. ■
Αγγελία
Δύο χρόνια περιμένει στωικά τον άνθρωπο που θα τον απελευθερώσει από τη μοναξιά. Δύο χρόνια, και έχει ήδη μάθει όλα όσα χρειάζεται ένας σκύλος για να ζει αρμονικά δίπλα σου. Πόσα πρέπει να περιμένει ακόμα; Είναι μόλις ένα τηλεφώνημα μακριά: 6977-441384.