Ένας γιγαντιαίος ρινόκερος, ο οποίος ενδέχεται να αποτελεί την πηγή του μύθου του μονόκερου, του μυθικού αλόγου με ένα κέρατο στο μέτωπο, περπατούσε στη Γη μέχρι πριν περίπου 39.000 χρόνια, πολύ πιο κοντά στο σήμερα απ' ότι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες. Γνωστός ως «σιβηρικός μονόκερος», ο γιγαντιαίος αυτός ρινόκερος, ο οποίος είχε στο μέτωπο του ένα τεράστιο κέρατο, πολύ μεγαλύτερο από αυτό του σημερινού απογόνου του, ζούσε στους ευρασιατικούς βοσκότοπους.
Σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά στοιχεία, το τεράστιο αυτό θηρίο είναι εξαιρετικά πιθανό να εξαφανίστηκε λόγω της έντονης διατροφικής επιλεκτικότητας του. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η γνώση σχετικά με τις αιτίες της εξαφάνισης του προϊστορικού αυτού πλάσματος, μπορεί να βοηθήσει στην προστασία της επιβίωσης του είδους των σημερινών ρινόκερων.
Όπως οι μακρινοί πρόγονοι τους, οι ρινόκεροι βρίσκονται αντιμέτωποι με την προοπτική της εξαφάνισης, καθώς είναι πολύ επιλεκτικοί όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον που διαβιούν, αναφέρει ο καθηγητής Άντριαν Λίστερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, στο Λονδίνο, ο οποίος ηγήθηκε της σχετικής έρευνας. «Οποιαδήποτε αλλαγή στο περιβάλλον τους συνιστά κίνδυνο για αυτούς», δήλωσε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι όταν ένα είδος εξαφανιστεί από τη Γη, «εξαφανίζετε για τα καλά».
Σκελετός του «σιβηρικού μονόκερου» σε ρωσικό μουσείο φυσικής ιστορίας. (Πηγή φωτό: Shutterstock)
Ζυγίζοντας περίπου τέσσερις τόνους, ο «σιβηρικός μόνοκερος» συνύπηρχε με τους ανθρώπινους πληθυσμούς της Ανατολικής Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας μέχρι πριν περίπου 39.000 χρόνια. Μέχρι πρότινος, η επιστημονική κοινότητα θεωρούσε ότι το ιδιαίτερο αυτό πλάσμα εξαφανίστηκε πριν από περίπου 200 – 100.000 χρόνια.
Στο πλαίσιο της έρευνας, εξετάστηκαν τα δόντια του προϊστορικού ζώου, οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι ο γιγαντιαίος ρινόκερος τρεφόταν αποκλειστικά με σκληρά και στεγνά χόρτα. «Ήταν κάτι σαν μία προϊστορική μηχανή του γκαζόν», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Λίστερ. Οι εξειδικευμένες διατροφικές συνήθειες του «μονόκερου» πρέπει να υπήρξαν και η αιτία της εξαφάνισης του, καθώς με το πέρας της Εποχής των Παγετώνων και την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη, οι βοσκότοποι άρχισαν να συρρικνώνονται, περιορίζοντας καθοριστικά την τροφή του προϊστορικού πλάσματος.
Το τέλος της Εποχής των Παγετώνων οδήγησε πολλά μεγάλα θηλαστικά στην εξαφάνιση, λόγω της κλιματικής αλλαγής, του περιορισμού της βλάστησης και του ανθρώπινου κυνηγιού.