Ειπώθηκε ότι είναι μία από τις πιο αισθησιακές και την ίδια στιγμή από τις πιο τρυφερές ερωτικές σκηνές που γυρίστηκαν ποτέ στο σινεμά. Ειπώθηκε ακόμα ότι ήταν από τις πιο ρεαλιστικές και ότι οι ηθοποιοί δεν υποκρίνονταν. Στο «Μετά τα μεσάνυχτα» (ο ελληνικός τίτλος του «Don’t Look Now»), που ο Νίκολας Ρεγκ γύρισε το 1973 στη Βενετία, είναι μια ιστορία τρόμου και απώλειας, βασισμένη σε ένα διήγημα της σπουδαίας Δάφνης ντε Μοριέ. Ο Ρεγκ, ο οποίος πέθανε πλήρης ημερών την περασμένη εβδομάδα, ήταν διάσημος για την ιδιαίτερη ματιά του και τις ατμόσφαιρές του, και ειδικά σε αυτό το φιλμ δίνει ένα ρεσιτάλ αφήγησης και εικονοποιίας.
Οι Τζούλι Κρίστι και Ντόναλντ Σάδερλαντ πρωταγωνιστούν ως ένα ζευγάρι Αγγλων, τους Τζον και Λόρα Μπάξτερ, που χάνουν την κόρη τους από πνιγμό. Ο Τζον είναι αρχιτέκτονας και έχει αναλάβει την αναστήλωση παλαιάς βενετσιάνικης εκκλησίας, ενώ η Λόρα τον συντροφεύει, περιπλανώμενη στην ομιχλώδη Βενετία ενόσω αυτός εργάζεται. Και οι δύο προσπαθούν να αφήσουν για λίγο πίσω το πένθος τους.
Οταν η Λόρα γνωρίζει δύο αδελφές από την Αγγλία, διαπιστώνει ότι η μία από τις δύο, που είναι τυφλή, έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με τους νεκρούς – και φυσικά με την κόρη της. Ο Τζον αποκρούει με θυμό τους ισχυρισμούς της γυναίκας του, η ήδη εύθραυστη σχέση τους δέχεται ένα ακόμα χτύπημα, καθώς ο καθένας βιώνει αυτή την υπερβατική εμπειρία διαμετρικά αντίθετα.
Η ερωτική σκηνή έρχεται να σφραγίσει ένα είδος επανεκκίνησης μεταξύ τους, όμως η συνέχεια θα είναι τραγική: στη Βενετία κυκλοφορεί ένα αινιγματικό, τρομακτικό πλάσμα που θυμίζει ερμαφρόδιτο νάνο με κόκκινο αδιάβροχο και μυτερή κουκούλα, το οποίο δολοφονεί τον Τζον. Η μορφή του μυστηριώδους αυτού όντος είχε αποτυπωθεί στην αρχή της ταινίας σε ένα από τα αρχιτεκτονικά σλάιντ του Τζον.
Σε μία από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της ταινίας, ο Τζον, ψάχνοντας με αγωνία για τη Λόρα στους υγρούς, μουχλιασμένους λαβυρίνθους της Βενετίας, βλέπει μια γόνδολα-νεκροφόρα με επιβαίνουσες τη Λόρα και τις δύο αδελφές. Τόσο ο ίδιος όσο και ο θεατής αγνοούν ότι αυτό που βλέπει εκείνη τη στιγμή ο Τζον είναι η δική του κηδεία.
Ισως αυτή να ήταν η απόλυτα κομβική σκηνή του φιλμ, αν δεν υπήρχε το ερωτικό σμίξιμο του ζευγαριού. Εχουν ειπωθεί περίπου τα πάντα για το μαεστρικό μοντάζ της ερωτικής σκηνής: η ρυθμική εναλλαγή ανάμεσα στο λίκνισμα των δύο κορμιών και στη στιγμή που ντύνονται, ο καθένας μόνος, αναλογιζόμενοι τι έζησαν μόλις. Ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο και τα κορμιά είναι που «θυμούνται» τα πρόσωπα που κοιτάζονται στον καθρέφτη με νόημα; Στη φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό σημείωμα, η Λόρα αφήνει σαν υπνωτισμένη το κραγιόν να τρέξει πάνω στα χείλη της συλλογισμένη: ο πόνος της απώλειας είναι εκεί, το ίδιο όμως και η γλύκα της σωματικής αίσθησης. Και συνάμα ο τρόμος για το τι μπορεί να φέρει το μέλλον. Ο Ρεγκ είχε αυτή τη σπάνια ικανότητα: το οικείο να το κάνει ανοίκειο με τα πιο απλά μέσα.