Οι ντόπιοι λένε ότι στα Λαγκάδια έρχεσαι εύκολα, αλλά φεύγεις δύσκολα. Είναι το χωριό-καρτποστάλ στο οποίο θα στέλνατε έναν ξένο φίλο σας, αν θέλατε να τον δελεάσετε να ανακαλύψει την ορεινή Ελλάδα. Ο παραδοσιακός διατηρητέος οικισμός, γαντζωμένος όπως είναι στις βορειοδυτικές πλαγιές του Μαινάλου, μοιάζει να αναδύεται μέσα από το βουνό και να αποτελεί συνέχεια του φυσικού τοπίου.
Η ομορφιά του δεν οφείλεται μόνο στα έργα της φύσης, αλλά και σε αυτά των ανθρώπων. Είναι ένα χωριό φτιαγμένο στο χέρι. Το γυμνάσιο, οι βρύσες, η πλατεία, τα καλντερίμια, τα σκαλοπάτια, τα αρχοντικά χτίστηκαν αμφιθεατρικά, πέτρα πέτρα, από τους φημισμένους –και εκτός συνόρων Αρκαδίας– Λαγκαδινούς μάστορες. Η υψηλή αισθητική και η δεξιοτεχνία τους είναι διάχυτες σε κάθε γωνιά.
Φημισμένα τοπικά σουβενίρ είναι τα ξυλόγλυπτα και τα υφαντά.
Από την κάτω γειτονιά, που ξεκινάει από τα 500 μ. υψόμετρο και αντηχεί τα τρεχούμενα νερά του Λαγκαδινού ποταμού, έως την επάνω, που φτάνει περίπου στα 1.000 μ. και έχει το ελατόδασος στο πιάτο, το χωριό αποτελεί θετικό παράδειγμα τουριστικής ανάπτυξης. Θα μείνετε σε κάποιο από τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά που μετατράπηκαν σε σύγχρονους boutique αισθητικής ξενώνες, θα ξυπνάτε το πρωί όταν ο οικισμός είναι σκεπασμένος με πάχνη και θα τρώτε για πρωινό τραχανόσουπα και χοιρινό με αυγά, θα ψωνίσετε από μικρά μαγαζάκια ζυμαρικά, καρύδια, μέλι, ξυλόγλυπτα και υφαντά. Φιδωτά μονοπάτια περνούν μπροστά από σκεπαστές αυλές και σκαλιστές εξώπορτες, κάτω από καμάρες και μπροστά από παλιές εκκλησίες, όπως ο Ναός των Ταξιαρχών με το εντυπωσιακό ρολόι και ο Ναός του Ιωάννη του Προδρόμου – λέγεται ότι χτίστηκαν και οι δύο μέσα σε 40 ημέρες. Δοκιμάστε μπακλαβά και καρυδόπιτα, απολαύστε τη θέα στο Μαίναλο από το μνημείο Ηρώων στην πλατεία, περάστε έξω από το σπίτι των Δεληγιάννηδων.
Όποιος θέλει να περπατήσει στον παγωμένο βουνίσιο αέρα μπορεί να ακολουθήσει ένα τμήμα του μονοπατιού Μainalon Trail προς το Βαλτετσίνικο και να ανακαλύψει πηγές, νερόμυλους και το μεγάλο λιβάδι Γκριλάς με τις καρυδιές και τα αλώνια.