«Ευτυχισμένος πρίγκιπας» **½
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Εβερετ
Ερμηνείες: Ρούπερτ Εβερετ, Κόλιν Φερθ, Εμιλι Γουότσον, Εντουιν Τόμας
Ο Ρούπερτ Εβερετ ξεκάθαρα λατρεύει τον Οσκαρ Ουάιλντ. Ο Βρετανός ηθοποιός, γνωστός τόσο για τις κινηματογραφικές («Ο γάμος του καλύτερού μου φίλου») όσο και για τις θεατρικές του επιδόσεις, φιλοτεχνεί αυτή την εβδομάδα το πορτρέτο του σπουδαίου Ιρλανδού συγγραφέα και μάλιστα από τρία διαφορετικά πόστα ταυτόχρονα: ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής. Επιλέγει, μάλιστα, να μη βιογραφήσει ακριβώς τον Ουάιλντ, αλλά να επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην τελευταία, λιγότερο ένδοξη –και γνωστή– περίοδο της ζωής του.
Ο 19ος αιώνας πλησιάζει στο τέλος του και ο άλλοτε «διασημότερος άνθρωπος στο Λονδίνο» ζει πια στο Παρίσι, ανάμεσα σε απόβλητους και παρανόμους, με ελάχιστους πιστούς φίλους στο πλευρό του. Εχουν προηγηθεί η αποφυλάκισή του, μετά την κράτηση και τη δημόσια διαπόμπευση που υπέστη λόγω των σεξουαλικών επιλογών του, καθώς και η θυελλώδης επανασύνδεση με τον λόρδο Αλφρεντ (Μπόζι) Ντάγκλας. Καθώς η υγεία του επιδεινώνεται και το τέλος πλησιάζει, ο συγγραφέας αναστοχάζεται αυτή την τελευταία περίοδο αλλά και την αποτυχημένη προσπάθεια να συμφιλιωθεί με τη σύζυγό του, Κόνστανς (Εμιλι Γουότσον).
Ακαδημαϊκό φιλμ
Ο Εβερετ φτιάχνει ένα σε γενικές γραμμές ακαδημαϊκό φιλμ –με τη βρετανική ταυτότητα του όρου– το οποίο αναδεικνύεται κυρίως χάρη στη δική του αφοσιωμένη ερμηνεία. Η σεξουαλικότητα του Ουάιλντ και η κοινωνική κατακραυγή που γνώρισε εξαιτίας της βρίσκονται εδώ στο επίκεντρο, συμφωνώντας προφανώς με το πνεύμα της (δικής μας) εποχής. Ο Οσκαρ του Εβερετ είναι ένας άνθρωπος ευαίσθητος, γεμάτος, ακόμα και σε αυτή την ηλικία, με δίψα για νέες περιπέτειες και απολαύσεις. Σε μια παρόρμηση της στιγμής ταξιδεύει από τη Νορμανδία στη Νάπολη, τραγουδά, χορεύει και στραγγίζει τα ποτήρια με το αψέντι, ξοδεύοντας και την τελευταία του δεκάρα.
Ενδιαφέρον έχουν, ωστόσο, και ο λόγος για τον οποίο ο Ρούπερτ Εβερετ αποφάσισε να κάνει τη συγκεκριμένη ταινία, όπως και η δική του προσωπική πορεία στο σινεμά. Με τα λόγια του ιδίου: «Ο Οσκαρ Ουάιλντ άρχισε να με συναρπάζει από την ηλικία των 6, όταν η μητέρα μου, πριν κοιμηθώ τα βράδια, μου διάβαζε τον “Ευτυχισμένο Πρίγκιπα”. Το θυμάμαι πολύ καλά. Η ιστορία με είχε αναστατώσει και μέχρι να φτάσει στο τέλος ήμουν απαρηγόρητος. Προερχόμενος από στρατιωτική οικογένεια ήταν ενδεχομένως η πρώτη φορά που άκουγα να μιλούν για έρωτα και πόνο και για το τρομερό τίμημά τους. Ο “Ευτυχισμένος Πρίγκιπας” υπήρξε καθοριστικό σημείο για εμένα. Το 1975 μετακόμισα στο Λονδίνο. Είναι δύσκολο να το διανοηθούμε σήμερα, αλλά τότε, το να είσαι ομοφυλόφιλος είχε γίνει νόμιμο μόλις 7 χρόνια πριν, και η αστυνομία –εκμεταλλευόμενη την αμφισημία του νόμου του 1967– συνέχιζε να κάνει εφόδους και να συλλαμβάνει ομοφυλόφιλους. Οπότε, όταν βρισκόμασταν στοιβαγμένοι σαν ζώα στις κλούβες, στον δρόμο για το αστυνομικό τμήμα όπου θα περνούσαμε το βράδυ, υπήρχε μια απτή αίσθηση ότι βαδίζαμε τα βήματα του Οσκαρ».
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στη «Σιωπηλή επανάσταση» παρακολουθούμε την ιστορία μιας ομάδας μαθητών της Ανατολικής Γερμανίας. Το 1956, η Ουγγαρία εξεγείρεται ενάντια στη σοβιετική κηδεμονία και ακολουθούν αιματηρές συγκρούσεις. Σε κάποιο Λύκειο του Ανατολικού Βερολίνου οι μαθητές αποφασίζουν να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή την ώρα του μαθήματος, προς τιμήν των θυμάτων. Η πράξη αντίδρασης, ωστόσο, θα φέρει σύντομα την τάξη αντιμέτωπη με τις αμείλικτες συνέπειες. Παρά το σημαντικό ιστορικό υπόβαθρο, το φιλμ φροντίζει να μην παραμελήσει την ταυτότητα της ταινίας ενηλικίωσης, προσφέροντας ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα.
Στον «Ρομπέν των Δασών» βλέπουμε άλλη μια μεταφορά του βρετανικού μύθου στην οθόνη, η οποία ωστόσο προσεγγίζει τα όρια του κωμικού – και όχι με την καλή έννοια. Ο νεαρός Λόξλεϊ επιστρέφει από τις Σταυροφορίες για να βρει την περιουσία του κατασχεμένη και τη γυναίκα του με άλλον. Γίνεται, λοιπόν, ληστής για να πάρει πίσω ό,τι του ανήκει.
Στο «Creed 2» το επιτυχημένο εισπρακτικά δίδυμο των Σιλβέστερ Σταλόνε και Μάικλ Μπ. Τζόρνταν επιστρέφει για άλλον ένα γύρο στα ρινγκ. Αντίπαλός τους αυτή τη φορά είναι ο τρομερός Ρώσος Βίκτορ Ντράγκο, καθώς και ο πατέρας του Ιβάν (Ντολφ Λούντγκρεν), με τον οποίο οι δύο ήρωες έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν. Η κερδοφόρα αγελάδα του «Ρόκι» στραγγίζεται ακόμη από τον Σταλόνε και τις εταιρείες παραγωγής, με το αποτέλεσμα ωστόσο –αν και γυαλιστερό– να είναι τόσο προβλέψιμο και χιλιοειδωμένο, ώστε να αναρωτιέται κανείς αν αξίζει πραγματικά τον κόπο.