Η εμφάνιση μιας ορχήστρας υψηλού επιπέδου με έναν εξαιρετικό σολίστα, σε συνδυασμό με ένα ρεπερτόριο έργων που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και μπορούν εξίσου να προσελκύσουν το ευρύ κοινό, είχε ως αποτέλεσμα μια ξεχωριστά επιτυχημένη συναυλία. Στις 18 Νοεμβρίου στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής ο πιανίστας και αρχιμουσικός Μιχαήλ Πλετνιόφ διηύθυνε υποδειγματικά την Εθνική Ορχήστρα της Ρωσίας, ενώ συναρπαστικός υπήρξε ο Νικολάι Λουγκάνσκι στο τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο του Σεργκέι Ραχμάνινοφ.
Απρόσμενα, μάλλον, η «ρωσική» βραδιά άνοιξε με ένα γαλλικό έργο, τον «Μακάβριο χορό» του Καμίγ Σεν-Σανς. Οι «σκελετοί» του Γάλλου συνθέτη ανταποκρίθηκαν στο αιχμηρό και οξύ κάλεσμα του πρώτου βιολιού και βγήκαν από τα μνήματα χορεύοντας πάνω σε έναν ιδιαίτερα εντυπωσιακό, εξαιρετικά γεμάτο, πλούσιο και μυώδη ήχο.
Ομως, έφερναν λιγότερο στον νου μία εικόνα δαιμονική, στοιχεία της οποίας θα ήταν εξίσου η ελαφράδα και το χιούμορ. Οι συγκεκριμένες ποιότητες ήχου, ήσαν πρωτίστως οι κατάλληλες για το πληθωρικό τρίτο Κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ, που ακολούθησε. Σε αυτό το έργο, βεβαίως, αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής υπήρξε ο Ρώσος πιανίστας Νικολάι Λουγκάνσκι, ο οποίος έχει κατ’ εξοχήν και με επιτυχία ασχοληθεί με τη δημιουργία του συγκεκριμένου συνθέτη. Ηταν ολοφάνερο ότι γνώριζε το Κοντσέρτο στις λεπτομέρειές του και χειριζόταν με απόλυτη άνεση το υλικό. Ο ήχος του, μεγάλος και ρωμαλέος, πρόβαλε με φυσικότητα σε πρώτο επίπεδο πάνω από αυτόν της ορχήστρας, ξετυλίγοντας αβίαστα τις σαρωτικές, απολύτως χαρακτηριστικές μελωδίες του Ραχμάνινοφ, αλλά διασφαλίζοντας επίσης ότι θα ακουστούν οι σημαντικές τρυφερές λεπτομέρειες της γραφής. Με εξίσου φυσικό τρόπο ερχόταν σε διάλογο με την πληθωρική ορχήστρα ή εντασσόταν στον ήχο της. Είναι αυτονόητο ότι διέθετε τη δεξιοτεχνία για το τελευταίο μέρος, ωστόσο πάνω απ’ όλα ξεχώρισε για τη μουσικότητα και την καλαισθησία του, στοιχεία που του επέτρεψαν μια ερμηνεία υποδειγματικά ισορροπημένη, έντονα λυρική και συναισθηματικά φορτισμένη, η οποία δεν εξώκειλε σε υπερβολικό συναισθηματισμό ή αποπνικτικές διατυπώσεις.
Αντίστοιχα εναργής ερμηνεία διέσωσε από τη γλυκερότητα το σπάνια παρουσιαζόμενο, ερωτικής διάθεσης πρελούδιο της σουίτας «Από τον Μεσαίωνα» του Αλεξάντρ Γκλαζουνόφ και εγγυήθηκε την εξαιρετικής διαύγειας απόδοση της σουίτας από το μπαλέτο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Προκόφιεφ, την οποία διαμόρφωσε ο ίδιος ο Πλετνιόφ. Ολα τα χρώματα και οι διαφορετικές διαθέσεις της εμβληματικής αυτής παρτιτούρας του σοβιετικού μουσικού μοντερνισμού, το επιβλητικό ύφος των επίσημων σκηνών, το κομψό και αέρινο της «πρωινής σερενάτας» και φυσικά το τραγικό των δραματικών σκηνών της πλοκής, αποδόθηκαν με γλαφυρότητα χάρη στον καλλιεργημένο ήχο και στην εμφανή εξοικείωση ορχήστρας και αρχιμουσικού με το έργο αλλά και συνολικά με την αισθητική της μουσικής του Προκόφιεφ.