Καθώς το πολιτικό σύστημα σχεδιάζει την «επόμενη μέρα» της ελληνικής οικονομίας, θα έπρεπε να έχει καταστεί σαφές σε όλους ότι ο μόνος τρόπος για να ανακάμψει πραγματικά η χώρα, να έρθουν ξένες επενδύσεις και να αναπτυχθεί η εγχώρια επιχειρηματικότητα, είναι να διασφαλισθεί η εύρυθμη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα. Χωρίς εμπόδια (γραφειοκρατία, διαπλοκή) και βαρίδια (υπερβολικοί φόροι και εισφορές).
Κάποιοι, όμηροι ιδεοληψιών, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το Δημόσιο πρέπει να συρρικνωθεί, διότι απλούστατα επιβαρύνει υπερβολικά την ιδιωτική οικονομία, που αποτελεί την ατμομηχανή της ανάπτυξης.
Ο ρόλος του κράτους είναι να οργανώνει τη σωστή και με κανόνες λειτουργία της αγοράς, όπως και να στηρίζει κάποια, πολύ χαμηλά, εισοδήματα μέσω και της ενίσχυσης πολύ προσεκτικά επιλεγμένων κοινωνικών ομάδων.
Διότι παρά τις καλές προθέσεις κάποιων, όσο «χαλαρώνουν» τα κριτήρια των επιδοτήσεων, τόσο αλλοιώνεται η στόχευση του μηχανισμού ο οποίος λειτουργεί διαστρεβλωτικά στερώντας πόρους από δημόσιες επενδύσεις και άλλους τομείς όπου υπάρχουν ανάγκες. Και, τελικά, αυτοί που ζημιώνονται είναι οι απλοί μισθωτοί και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που καλούνται να καλύψουν τα κενά.
Από την αντίθεση στα μη κρατικά πανεπιστήμια μέχρι τη σπουδή να ανακοινώσει προσλήψεις 10.000 στο Δημόσιο, για να καλύψουν το «κενό» που θα άφηναν οι κληρικοί, η κυβέρνηση αποδεικνύει την εμμονή της υπέρ του Δημοσίου, το οποίο παρεμπιπτόντως, εμφανίζεται, σύμφωνα με το σύστημα «Εργάνη», να παραμένει ο καλύτερος εργοδότης.
Ακόμη και στη διάρκεια της κρίσης (2014-2017) υπήρξε σημαντική αύξηση του μέσου μηνιαίου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων κατά σχεδόν 17%, σε αντίθεση, φυσικά, με τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, ο μέσος μισθός των οποίων παρουσίασε μείωση κατά περίπου 3%, με σχεδόν έναν στους τέσσερις απασχολουμένους να λαμβάνει κάτω από 500 ευρώ τον μήνα.
Ο διογκούμενος δημόσιος τομέας αποτελεί συνταγή αδιεξόδου. Για να πετύχει η οικονομία τους αναγκαίους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης πρέπει το κράτος να συρρικνωθεί. Απαιτείται μείωση δαπανών, που στις πλείστες των περιπτώσεων δεν σημαίνει λιγότερη κοινωνική πρόνοια, αλλά περιορισμό σπατάλης.
Για κάποιους είναι δύσκολο να το αντιληφθούν, αλλά το κράτος σπάνια παράγει πλούτο. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Δεν είναι καινοτόμο, ευέλικτο, γρήγορο. Μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να «τρέξει» την οικονομία και να μεγαλώσει την πίτα.
Η δημιουργία νέων, βιώσιμων θέσεων εργασίας και η πραγματική αύξηση μισθών θα έρθουν στο πλαίσιο μιας πολιτικής που θα βελτιώνει το επιχειρηματικό περιβάλλον μέσα από μειώσεις φόρων και εισφορών, αλλά και μια –διακομματική θα ήλπιζε κάποιος– στόχευση σε συγκεκριμένους τομείς όπου η χώρα ήδη διαθέτει, ή μπορεί να αποκτήσει, συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Στόχος, λοιπόν, πρέπει να είναι η στήριξη της επιχειρηματικότητας. Της υγιούς, ναι. Χωρίς δοσοληψίες και εξυπηρετήσεις ημετέρων, ναι. Με κανόνες και ελέγχους, ναι. Αλλά ο δρόμος προς μια ουσιαστική και χωρίς αστερίσκους κανονικότητα είναι οι ιδιωτικές εταιρείες και η ελεύθερη οικονομία, όχι οι δημόσιες παροχές και ο κρατισμός.