Η πιο άμεση και ρεαλιστική απόδειξη της διασύνδεσης μεταξύ των εξαγγελιών του πρωθυπουργού και της εκμετάλλευσης των πιο αδύναμων ψηφοφόρων είναι το μείγμα των μέτρων που συμπεριλαμβάνονται σε αυτό που ο Αντώνης Σαμαράς είχε βαφτίσει «μέρισμα». Υπάρχει, μάλιστα, κάτι το παράδοξο στο πολιτικό ένδυμα που κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια υπερφορολόγησης στους πολίτες και με άνεση ο κ. Τσίπρας επιδεικνύει πόσο καλά του πηγαίνει. Αφού όμως οι παροχές αφορούν πραγματικές ανάγκες, δηλαδή επαναλαμβανόμενες, τότε γιατί ο υπουργός Οικονομικών δεν τις εντάσσει στις τακτικές δαπάνες του κράτους στον προϋπολογισμό που κατέθεσε;
Το δυστύχημα είναι ότι τα μέτρα του κ. Τσίπρα δεν περιλαμβάνουν ούτε ένα ευρώ υπέρ της παραγωγής και της πραγματικής οικονομίας. Οι αναφορές των κυβερνητικών στηρίζονται σε ένα συνηθισμένο επιχείρημα: αν ενισχυθεί η ζήτηση, όταν οι λήπτες ξοδέψουν το «μέρισμα» τότε η αγορά θα ζωντανέψει. Είναι δυνατόν να μη σκέφτονται ότι τα πήραν από τον φορολογούμενο της διπλανής πόρτας και ότι και αυτός με μεγάλη χαρά θα τα ξόδευε; Επιπλέον, όταν τα παίρνεις από το πορτοφόλι του ενός για να τα βάλεις στην τσέπη του άλλου, τίποτε δεν αλλάζει στην οικονομία. Συχνά, μέσα στην ίδια οικογένεια, το κράτος χαρατσώνει τα εργαζόμενα μέλη του και δίνει κάτι λίγο σε κάποιον από τους μη εργαζομένους. Χειρότερα ακόμη, η συστηματική αυτή υπέρβαση φόρων δεν έχει την έγκριση της Βουλής και η κυβέρνηση αυθαιρετεί τρίτη χρονιά, έχοντας μόνον την εξωθεσμική έγκριση των τροϊκανών. Πρόκειται για οικονομικό και δημοσιονομικό παραλογισμό!
Ο παραλογισμός αναδεικνύεται με τον πιο ωμό τρόπο, όταν ο κ. Τσακαλώτος, προκλητικός, μιλάει για «ταξική πολιτική», ενώ ο αναπληρωτής του κ. Χουλιαράκης ρεαλιστικά αποδέχεται ότι οι νεόπτωχοι προέρχονται από την (πρώην) μεσαία τάξη.
Η αντιπολίτευση δεν φέρνει αντιρρήσεις σε κανένα από αυτά τα μέτρα αφού δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει, καθώς πολλά από αυτά είναι δικές της προτάσεις και ιδέες. Με αποτέλεσμα, ο κ. πρωθυπουργός να αυτοεξευτελίζεται υποσχόμενος να νομοθετήσει ένα από τα μέτρα αυτά με την προϋπόθεση ότι θα τον υπερψηφίσουν στις επικείμενες εκλογές!
Το Μαξίμου χειρίζεται το κρατικό ταμείο σαν να πρόκειται για την τσέπη του κόμματος. Εμπεδώνει την πεποίθηση στους εργαζομένους ότι ο σωστός τρόπος για να ανταποκριθούν στις ανάγκες επιβίωσής τους είναι να γίνουν κι αυτοί «επιδοματίες». Να προτιμήσουν τη μαύρη εργασία, να αγνοήσουν την ασφάλισή τους και να υποστούν τις χειρότερες εργοδοτικές συμπεριφορές. Μια σκληρή ταξική πολιτική, πράγματι. Δυστυχώς, εις βάρος των αδυνάμων.