Μια μακρά προεκλογική περίοδος βλάπτει σοβαρά την υγεία της οικονομίας. Ακόμη και ο κ. Τσίπρας θα συμφωνούσε, αν δεν ήταν πρωθυπουργός. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να τον παροτρύνουν κάποιοι, μέσα στο Μαξίμου, σε πολιτική «τιραμόλα» μέχρι τον Οκτώβριο. Γνωρίζω ότι η απάντηση όσων «σοβαρών» έχουν απομείνει είναι ότι ο Μάιος είναι πιο πιθανός. Πλην, όμως, «σοβαροί» δεν έχουν μείνει και πολλοί. Παράδειγμα ο κ. Τσακαλώτος, που έσπασε την αφωνία του και τσαλάκωσε την εικόνα του ρεαλιστή πολιτικού. Ακόμη και ο «σοφός για τις τράπεζες», μας εξέπληξε. Την ώρα που οι διοικούντες της μικρής κομματικής τράπεζας του κυβερνητικού στρατοπέδου συμπλέκονται με «κλωτσοπατινάδα», καλούσε, στη Βουλή, τις διοικήσεις των κανονικών τραπεζών να έχουν «μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία» γιατί, λέει, το «τραπεζικό σύστημα δεκάδες χρόνια πριν είχε ουσιαστική συμβολή στο χρέος της χώρας». Και όλα αυτά ενόσω οι παλαιοί τραπεζίτες έχουν απομακρυνθεί: συνήθως με διαδικασίες στιγματισμένες από τις σκανδαλώδεις αυθαιρεσίες των ξένων εποπτών. Ακατανόητες καταστάσεις!
Είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας θα στρώσει το τραπέζι της κάλπης μέσα στον Φεβρουάριο ώστε να μπορεί, μέχρι τον Μάιο, να μας προσκαλέσει να επισκεφθούμε τις κάλπες για τη Βουλή. Θα έχει, μέχρι τότε, «μοιράσει» όσα περισσότερα χρήματα μπορεί να εμφανίσει ως παροχές εκ του υστερήματος της κομματικής του ευαισθησίας.
Αδιαφορεί όταν το «μέρισμα» ρέει με το «αίμα» των μισθωτών, που εισφέρουν τα 60 από τα 80 δισ. του δηλούμενου εισοδήματος στην εφορία. Απόδειξη ότι 4.300.000 φορολογούμενοι (πάνω από τους μισούς) όλο και «κάτι» χρωστούν στην εφορία (από το βουνό των 86 δισ. που ελπίζει ότι θα «εισπράξει» η κυβέρνηση έναντι των 103 δισ. που της οφείλονται). Πόσοι από αυτούς εμπίπτουν στο «μέρισμα» ή σε κάποιο άλλο από τα επιδόματα; Πολλοί, σίγουρα! Αν κρίνουμε από το παράλληλο γεγονός ότι η εφορία καταγράφει κάθε μήνα νέο ρεκόρ αφαίρεσης μισθών, τραπεζικών υπολοίπων και άλλων κατασχέσεων. Μόνον τον Σεπτέμβριο οι «οφειλέτες» αριθμούσαν σε 1.148.583, ενώ από την αρχή του 2018 η εφορία εισέπραξε 4 δισ. από παλαιές υποχρεώσεις.
Στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας του ΣΥΡΙΖΑ πνέουν άνεμοι αυταπάτης. Συνέβη και σε άλλες κυβερνήσεις. Αν βεβαίως δεν είχαν μεθοδεύσει τον διασυρμό του πρώην πρωθυπουργού, θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τις συμβουλές του. Οσο, όμως, οι εντεταλμένοι δικαστές (ποιος ξέρει και ποιος άλλος, αφού ο κ. Βαξεβάνης είναι μεταξύ των εμπίστων του κυκλώματος Ρασπούτιν-Πολάκη) κοιτούν τα πάντα όσα ο καθένας μας περνά από τους οικογενειακούς τραπεζικούς λογαριασμούς, ο εκ των ελαχίστων σημαντικών πολιτικών διαθέτει η χώρα μας, δεν θα έχει καμία «όρεξη» να εξηγήσει στον νεαρό πρωθυπουργό ότι και εκείνος μοίρασε μεγάλα ποσά στους ψηφοφόρους το 2003, πλην όμως, γρήγορα διαπίστωσε την… αχαριστία τους και έσπευσε να δώσει το δαχτυλίδι στον κληρονόμο του πράσινου «θρόνου».
Δυστυχώς, όμως, ο κ. Τσίπρας μας θυμίζει, κάθε τόσο, ότι ζει σε χρόνο παράλληλο προς εκείνον που καταδυναστεύει τους πολίτες. Δεν βλέπει τα ΜΑΤ· δεν μπορεί να υπολογίσει την αξία που έχουν δύο χιλιάρικα για τον σημερινό Ελληνα (και όχι μόνον όσων πέρασαν διά πυρός…)· δεν κατανοεί τη σημασία που έχει για τις επιχειρήσεις ο προγραμματισμός της φορολογίας των κερδών, την οποία αντέστρεψε (με αύξηση δύο μονάδων το 2019)· δεν απευθύνεται καν σε όσους μένουν με τις «κουρεμένες» συντάξεις Κατρούγκαλου.
Στον επόμενο κτύπο, η κυβερνητική ομάδα θα εμφανίσει τη ρύθμιση του νέου κατώτατου μισθού ως μία ακόμη γαλαντόμο χειρονομία. Δεν θα ακολουθήσει την προβοκατόρικη (προφανώς) πρόταση του πιστού θεωρητικού φίλου του κ. Βαρουφάκη για μία εφάπαξ αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 10%, που «δεν αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά, αν όχι καθόλου, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας». Θα κάνει όμως ό,τι το καλύτερο, αφού σκοπεύει να τα «δώσει όλα». Βέβαιος ότι δεν θα είναι εκείνος που θα διαχειριστεί το χάος που προκαλούν σε κάθε χώρα, ακόμη και στην Ελλάδα, οι επί μήνες εκδηλώσεις πυρετώδους λαϊκισμού.