Είναι, θα έλεγα, χαρμόσυνη η είδηση που κατέγραφε χθες στην «Κ» ο Νίκος Βατόπουλος: ότι το θέατρο Ολύμπια, η παλαιά, ιστορική έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής επί της οδού Ακαδημίας, θα ανοίξει και θα λειτουργήσει ξανά ως στέγη των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων.
Η έναρξη θα γίνει αυτή τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, με τη θεατροποιημένη συναυλία του κλασικού έργου «Ονειρο θερινής νυκτός» του Φέλιξ Μέντελσον. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας, καθώς αυτή η πρώτη, συμβολική βραδιά θα είναι δωρεάν για το κοινό (περισσότερα στο ρεπορτάζ του Ν. Βατόπουλου, «“Ολύμπια”, η μεγάλη επιστροφή», στην «Κ», 30.11.18).
Η είδηση είναι χαρμόσυνη για πολλούς λόγους. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει μακρά ιστορία, έχει ιδιαίτερη αισθητική, παλαιάς κοπής, ωστόσο δραστική έως σήμερα, είναι αγαπητός σε πολλούς φιλόμουσους Αθηναίους, θα ήταν πολύ κρίμα να έχει ένα τόσο άδοξο τέλος –έπειτα από ολόκληρες δεκαετίες μουσικών νυκτών χάρη στην εθνική μας όπερα– αντί να αξιοποιηθεί και μάλιστα στον τομέα που γνώρισε δόξες, τη λεγόμενη λόγια μουσική.
Πλέον, εκτός από το λυρικό τραγούδι, την τιμητική της θα έχει και η συμφωνική μουσική, χωρίς, όπως φαίνεται, να αποκλείονται οι «διασταυρώσεις» και άλλα ανοίγματα.
Επειτα, η πρωτοβουλία αυτή από τον Δήμο Αθηναίων ίσως δώσει και πάλι ζωή στην περιοχή. Από τις αρχές της οικονομικής κρίσης, ειδικά αυτό το τμήμα της Ακαδημίας έχει γίνει αγνώριστο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει σε μεγάλο βαθμό ερημώσει.
Πολλά πρωινά Σαββάτου, για παράδειγμα, εκεί όπου έσφυζε από ζωή, επικρατεί και στα δύο αντικριστά πεζοδρόμια, σε έναν δρόμο με δύο κινηματογραφικές αίθουσες και την περίφημη στοά με καταστήματα και, κυρίως, δισκάδικα κλασικής μουσικής (άλλοτε αυτή ήταν η λεγόμενη «Στοά της Λέσχης», αναφορά των φιλόμουσων στη
Λέσχη της Μουσικής, η οποία όμως μας «άφησε» λίγο μετά το ξέσπασμα της κρίσης), μια υποτονική, μίζερη ατμόσφαιρα.
Μπορεί το νέο «Ολύμπια» να ανατρέψει αυτή την κατάσταση; Εχουμε μάθει να μην προσδοκούμε θαύματα, εξάλλου μιλάμε για προσπάθεια που αφορά κυρίως τους φίλους της κλασικής μουσικής (που δεν είναι πολλοί), ωστόσο, ειδικά τα βράδια, τα ερμητικά κλειστά ρολά τού άλλοτε φωταγωγημένου θεάτρου έμοιαζαν να δίνουν τη χαριστική βολή στη γειτονιά, η οποία, επιπλέον, βρίσκεται πολύ κοντά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία, μιλάμε δηλαδή για μια αθηναϊκή γωνιά που ακόμα και σε καιρούς δυστοκίας θα μπορούσε να δίνει γενναίες δόσεις τόνωσης του ηθικού τόσο σε επιχειρηματίες όσο και σε απλούς πολίτες.
Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι χάρηκα ιδιαιτέρως. Θυμάμαι ακόμα, σε ηλικία δεκαεπτά ετών, την πρώτη μου φορά στο «Ολύμπια», χειμώνα του 1987, σε μια παραγωγή του «Ριγκολέτο», όπου τα χορωδιακά μέρη ερμηνεύονταν στα… ελληνικά. Μετά την παράσταση, η οποία πιθανώς να μην άντεχε σε σοβαρή κριτική, ειδικά με βάση τα σημερινά δεδομένα, χορτάσαμε την πείνα μας με σουβλάκι από τον θρυλικό σήμερα (και αείμνηστο) «Παρνασσό», γωνία Ακαδημίας και Ιπποκράτους. Βέρντι και πίτα με γύρο, πράγματα αταίριαστα μεταξύ τους – ήμασταν όμως και μόλις δεκαεπτά…