Προπαγάνδα με τρεις αιχμές

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η «επικοινωνιακή πολιτική», ένας αποδεκτός γενικά όρος, στην εποχή των Συρανέλ έχει τη μορφή προπαγάνδας που δεν γνωρίζει όρια σαν αυτά που θεωρείται ότι θέτει το δημοκρατικό πολίτευμα. Και επειδή ακριβώς δεν αναγνωρίζει τέτοια όρια και πολύ συχνά τα ξεπερνάει στην πράξη, δεν είναι υπερβολική η άποψη ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί δοκιμασμένες «γκεμπελικές» μεθόδους, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πήραν μια πιο «εκλεπτυσμένη» και επιστημονική μορφή τόσο στην πολιτική όσο και στη διαφήμιση. Ο στόχος βέβαια είναι ο επηρεασμός του μυαλού και της ψυχής των πολιτών-καταναλωτών, προκειμένου να πείθονται, να αλλάζουν ή να διατηρούν απόψεις και συμπεριφορές, να κατευθύνονται. Βασικά όπλα των συγκεκριμένων μεθόδων είναι η δημόσια εκφορά ψεμάτων –μικρών, μεγάλων, μεγαλύτερων, τεράστιων, δεν έχει σημασία– με πειστικό τρόπο και συχνή επανάληψη, μέχρι να γίνουν βίωμα.

Είτε γιατί έχουν μελετήσει τα αξιώματα στην άσκηση προπαγάνδας και τους πιο επιτυχημένους προπαγανδιστές της Ιστορίας είτε εξ ενστίκτου, ο Αλ. Τσίπρας και οι άνθρωποί του πιστεύουν ότι είναι «άσοι» στο άθλημα. Τους βοηθεί ο έμφυτος κυνισμός τους και το γεγονός ότι είχαν όντως τις επιτυχίες τους, αφού κάπως έτσι έφτασαν στην εξουσία. Συνεχίζουν λοιπόν απτόητοι με αιχμές, πρώτον, τη ρητορική αλλαγή της πραγματικότητας (δηλαδή τη δημιουργία μιας virtual reality, για όποιον το προτιμά), δεύτερον, τη λεγόμενη «εργαλειοποίηση» της Δικαιοσύνης σε συνδυασμό με αδιάκοπη παραγωγή καταγγελιών για εκφοβισμό και για να καταστήσουν από ύποπτους έως ενόχους τους πολιτικούς αντιπάλους στα μάτια της κοινής γνώμης, τρίτον, την προώθηση της εντύπωσης ενός κράτους-πατερούλη που φροντίζει με παροχές στα… καλά και στα «αναξιοπαθούντα» παιδιά του.

Ο Αλ. Τσίπρας είναι αναμφίβολα ο βασικός εκφραστής της κυβερνητικής και συριζαϊκής προπαγάνδας, αλλά και οι υπουργοί του δεν πάνε πίσω. Το εφεύρημα των 100 ημερών πραγματικής διακυβέρνησής του τη «μεταμνημονιακή» εποχή, σαν να μην ήταν ο ίδιος που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, η καταγγελία προχθές των «συντρόφων» που κάποτε ήθελαν το Grexit, σαν να μην ήταν ο ίδιος που έφτιαχνε ανάλογο κλίμα με δηλώσεις και δημοψηφίσματα, ο ισχυρισμός ότι 100 δισ. του χρέους προέρχονται από σκάνδαλα στα φάρμακα, η άρνησή του ότι τα ΜΑΤ φυλάνε το γραφείο του, η δημιουργία ψευδαισθήσεων περί επενδύσεων αποτελούν τυπικά παραδείγματα ρητορικής αλλαγής της πραγματικότητας. Από κοντά ο Ευκλ. Τσακαλώτος, χαρακτηρίζοντας τον προϋπολογισμό «επεκτατικό», ο Ν. Παππάς με τα δοξαστικά περί ΕΡΤ και άλλοι.

Η δεύτερη αιχμή της προπαγάνδας στηρίζεται κυρίως στη χρησιμοποίηση (κυριολεκτικά) της Δικαιοσύνης, αλλά και στην παραγωγή πορισμάτων από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλοτε για να «επιβεβαιώσουν» καταγγελίες του αρχηγού και των υπουργών (π.χ. 86 δισ. το κόστος του party στα φάρμακα επί ημερών Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) και άλλοτε για να προκαλέσουν εντυπώσεις ενοχής, ακόμη και σε περιπτώσεις που η Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί αθωωτικά (Αδ. Γεωργιάδης). Για την τρίτη αιχμή δεν απαιτούνται ειδικές επισημάνσεις. Αυτή αναδεικνύει την ακατάσχετη παροχολογία με λεφτά των φορολογουμένων!

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή