Υπάρχει μια φωτογραφία από την κηδεία της Μπάρμπαρα Μπους τον περασμένο Απρίλιο. Τη θυμήθηκε με αφορμή τον θάνατο του Τζορτζ Μπους ο Frank Bruni των New York Times. Στο κέντρο του «κάδρου» είναι ο πατριάρχης των Μπους, καθηλωμένος σε καροτσάκι. Παρότι η περίσταση είναι πένθιμη, προσπαθεί να σχηματίσει στο πρόσωπό του κάτι σαν χαμόγελο. Πίσω του είναι οι τρεις πρόεδροι που τον διαδέχθηκαν με τις συζύγους τους: το ζεύγος Κλίντον, το ζεύγος Μπους του νεότερου, το ζεύγος Ομπάμα. Και στην άκρη, μόνη, η Μελάνια.
Η εκδημία του τελευταίου προέδρου που είχε ζήσει –και μάλιστα ως πολεμιστής– τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν λαβή για αυτόματες, οδυνηρές συγκρίσεις με το παρόν. Ακόμη και η αποτυχημένη οκταετία του υιού του φαντάζει, αναδρομικά, σαν μέρος μιας κανονικότητας, που πλέον έχει πολτοποιηθεί.
Οποιος έχει δει εκείνο το «χιονισμένο», ασπρόμαυρο βίντεο από τη διάσωση του εικοσάχρονου πιλότου Μπους στη θάλασσα των Φιλιππίνων, τον Σεπτέμβριο του 1944· όποιος τον έχει δει σε εκείνο το πλάνο να ανεβαίνει πάνω στο υποβρύχιο από τη φουσκωτή διασωστική λέμβο και αντιπαραβάλλει την εικόνα αυτή με τη φωτογραφία από την κηδεία της συζύγου του συνειδητοποιεί τη διαφορά. Ο εικοστός αιώνας δεν ήταν ένας. Ηταν δύο. Ο πρώτος τελείωσε το 1945. Ο δεύτερος, ο «αιώνας» της ειρήνης και της ευημερίας, που ακολούθησε, επούλωσε τόσο αποτελεσματικά τα τραύματα του πρώτου, ώστε, στη δύση του, έμοιαζε πράγματι εφικτό το τέλος της Ιστορίας. Ο κόσμος φαινόταν να έχει «κλειδώσει». Περισσότερος πλούτος. Περισσότερη ελευθερία.
Τώρα, στο τέλος του τέλους της Ιστορίας, αισθάνεται κανείς διαρκώς την ανάγκη να ανασύρει από τη λήθη τον πρώτο εικοστό αιώνα. Ο θάνατος του Μπους σηματοδοτεί ότι εκλείπουν εκείνοι που μπορούσαν να τον θυμούνται και να τον θυμίζουν.