O Tζορτζ Μπους ήταν ο τελευταίος των Αμερικανών προέδρων της γενιάς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γόνος εύπορης οικογένειας αλλά και μιας δύσκολης εποχής που σημάδεψε την πολιτική και τον χαρακτήρα του. Ο «πατρίκιος», όπως τον χαρακτηρίζουν τα αμερικανικά ΜΜΕ, δεν ήταν επικοινωνιακός, ιδιαίτερα σε σχέση με τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, που διαδέχθηκε, ή τον Μπιλ Κλίντον, που τον ακολούθησε. Είχε άλλωστε το δυσάρεστο προνόμιο να είναι ένας από τους λίγους προέδρους της μιας τετραετίας, καθώς στις εκλογές του 1992 έλαβε το μικρότερο ποσοστό ενεργού προέδρου από το 1912.
Οταν ανέτειλε ο αστέρας του Μπιλ Κλίντον, η εικόνα ενός κοινωνικά περίεργου, συναισθηματικά απρόσιτου ηλικιωμένου ήταν λογικό να ωχριά μπροστά σε έναν μπέιμπι-μπούμερ που έπαιζε σαξόφωνο. Εχει λοιπόν ενδιαφέρον ότι μετά τον θάνατό του, σε ηλικία 94 ετών, οι Αμερικανοί θυμούνται μια διαφορετική εικόνα: εκείνη του αξιοπρεπούς και ταπεινού προέδρου, ο οποίος διαχειρίστηκε με σύνεση μια μεταβατική εποχή που θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί πολύ άσχημα.
Σύμφωνα με το Slate, «ο πατρίκιος βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε το ιδανικό μείγμα πραγματισμού, ρεαλισμού και κοινής λογικής σε τρεις τεράστιες προκλήσεις: την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, την κατάρρευση των οικονομικών του Ρέιγκαν και τις λυσσώδεις φιλοδοξίες του Σαντάμ Χουσεΐν στη Μέση Ανατολή. Οποιοδήποτε από αυτά θα μπορούσε να έχει διαλύσει μια λιγότερο ικανή προεδρία».
Κατά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, επένδυσε στη σχέση του με τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και απέφυγε τις θριαμβολογίες όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. Η αποτροπή της βίας δεν ήταν δεδομένη, αλλά ο πρόεδρος Μπους διαχειρίστηκε με επιτυχία τις σχέσεις με τους «νευρικούς συμμάχους» στη Δύση και τους «νέους φίλους» στην Ανατολή. Το Slate τονίζει την αποτελεσματική προσωπική διπλωματία με τους ηγέτες της εποχής, τη Μάργκαρετ Θάτσερ, τον Φρανσουά Μιτεράν, αλλά και τον ίδιο τον Γκορμπατσόφ, τους οποίους έπεισε για τα οφέλη μιας ενωμένης Γερμανίας εντός του ΝΑΤΟ. Η οικονομική συνταγή του Ρέιγκαν, και ιδιαίτερα η μείωση της φορολογίας, είναι ξανά δημοφιλής στις ΗΠΑ με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Αν και είχε υποσχεθεί ότι δεν θα επιβάλει νέους φόρους, ο πρόεδρος Μπους κληρονόμησε έλλειμμα 221 δισ. δολαρίων και μια τραπεζική κρίση. Ετσι, αναγκάστηκε να αλλάξει κατεύθυνση και να διαπραγματευθεί με τους Δημοκρατικούς και για φόρους. Ο πραγματισμός του τού κόστισε, αλλά δημιούργησε τις συνθήκες για την ανάκαμψη της εποχής Κλίντον.
Οσο για την απάντηση των Αμερικανών στην εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τον Πρώτο Πόλεμο στον Κόλπο από τα όσα ακολούθησαν. Ο Μπους ο πρεσβύτερος διαμόρφωσε εντός ΟΗΕ μια διεθνή συμμαχία που συμπεριελάμβανε τη Σοβιετική Ενωση, ενώ, όταν πέτυχε τον στόχο της απελευθέρωσης του Κουβέιτ, κήρυξε το τέλος της εκστρατείας, σε μια προσπάθεια να μη φανεί ο πόλεμος ως «πράξη αμερικανικού ιμπεριαλισμού» αλλά ως «μάθημα εναντίον των περιφερειακών πολέμων». Πρόσωπο εποχής που δεν άφηνε περιθώρια για προσωπική υπερηφάνεια, είχε μάθει από τη μητέρα του να μη χρησιμοποιεί την προσωπική αντωνυμία «εγώ». Οπως γράφει το Slate, «ως ιδρυτικό μέλος μιας γενιάς που έγινε γνωστή ως η Μεγαλύτερη Γενιά της Αμερικής, καταλάβαινε τι σημαίνει πραγματικά να βάζει κανείς πρώτα την πατρίδα. Η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσαμε να του κάνουμε είναι να δείξουμε λίγο περισσότερο ταπεινότητα, πολιτισμό, και ρεπουμπλικανικές αρχές στην Ουάσιγκτον του Τραμπ. Ή στο ιδίωμα της μητέρας του, λιγότερο Εγώ και περισσότερο Εμείς».