Οσο προχωρούμε προς τις εκλογές τόσο ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα διαβάζουν και θα ξαναδιαβάζουν το «Πιστεύω» της εποχής του 3%. Μπορεί να άλλαξαν στάση απέναντι στη Μέρκελ, στους Αμερικανούς ή στην ανάγκη προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων, αλλά σε ορισμένους τομείς παραμένουν αμετακίνητοι.
Κανείς δεν ξέρει αν πρόκειται για νοσταλγία, αναζήτηση κάποιου είδους άλλοθι ή ανασφάλεια ότι θα χάσουν έναν κορμό προπατορικών ψηφοφόρων.
Ενα θέμα που, προφανώς, δεν σηκώνει συζήτηση είναι το άρθρο 16. Το οποίο θα μπορούσε, βέβαια, να έχει αλλάξει πριν από πολλά χρόνια, αν δεν έμπλεκε τα κορδόνια του το αστικό πολιτικό σύστημα. Ο Κώστας Καραμανλής πρότεινε την αλλαγή του. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε καιρό πριν αναδείξει το θέμα αυτό σε προσωπική του ατζέντα, που τον διαφοροποιούσε από το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Υπό την πίεση ενός καθηγητικού και συνδικαλιστικού εσωκομματικού κατεστημένου, σύρθηκε στην απόρριψη της αλλαγής. Ηταν μία ακόμη χαμένη ευκαιρία.
Mπορούμε όμως και σήμερα να την αδράξουμε. Πολύ έγκυρα πανεπιστήμια από τις ΗΠΑ ή την υπόλοιπη Ευρώπη θέλουν να ιδρύσουν παραρτήματά τους στην Ελλάδα. Η Ιστορία, η τοποθεσία και η ομορφιά της την καθιστούν εξαιρετικά ελκυστική. Υπάρχουν ομογενείς που ευχαρίστως θα συνεισέφεραν στην ίδρυση μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Η αύξηση του ΑΕΠ θα μπορούσε να είναι σημαντική, όπως έγινε –για παράδειγμα– στην Κύπρο.
Η Aριστερά εκεί έδωσε την άδεια και «ευλογία» της να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Εδώ προτιμάει, όμως, την αδράνεια και το στάτους κβο. Την αναρχία όλων αυτών των κάλπικων σχολών, στις οποίες προσφεύγουν τα παιδιά που δεν αντέχουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Τη μετριότητα του βολέματος και της συναλλαγής μεταξύ φοιτητοπατέρων, κομμάτων και πανεπιστημιακών.
Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να σπάσει αυγά σε ένα θέμα που ακουμπά το δικό του ευαγγέλιο… Προφανώς δεν αντέχει να το κάνει, οπότε η χώρα πρέπει να περιμένει μέχρι την επόμενη φορά που θα της δοθεί μία τόσο προφανής και άδικα αναξιοποίητη ευκαιρία.