Είθισται κάθε πολιτική περίοδος να αποκτά τη δική της σημασιολογική σφραγίδα, ανάλογα με τις λέξεις που χρησιμοποιεί η εκάστοτε εξουσία. Τον «εκσυγχρονισμό» της εποχής του Κώστα Σημίτη διαδέχθηκε ο «μεσαίος χώρος» του Κώστα Καραμανλή, και κατόπιν ακολούθησαν οι «μεταρρυθμίσεις» του Γιώργου Παπανδρέου. Η κατάχρηση των συγκεκριμένων λέξεων και του πολιτικού φορτίου που έφεραν, ευτελίσθηκε επανειλημμένως κυρίως λόγω του ουσιαστικού ξεχειλώματός τους. Ολα έφθασαν να παίρνουν την ταμπέλα «μεταρρύθμιση» μέχρι σχετικά πρόσφατα. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια λέξη που μπορεί να αποκτήσει την ίδια τύχη: η περίφημη «στρατηγική». Τα μνημόνια, η συνεργασία με συμμαχικές χώρες, η –καλή και επιθυμητή – διεύρυνση των διεθνών επαφών, το άνοιγμα της ενεργειακής ατζέντας, οι συνομιλίες με ξένους ηγέτες, οι επισκέψεις αξιωματούχων και πόσα άλλα γεγονότα και εξελίξεις παρουσιάζονται ως μέρος μιας «στρατηγικής», η οποία σε κάθε περίπτωση παραμένει εντελώς απροσδιόριστη. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στη «lingo» που χρησιμοποιεί το πολιτικό σύστημα, αλλά επεκτείνεται και κυριαρχεί και στις τάξεις αυτών που, θεωρητικά, αντιμετωπίζονται ως ειδικοί.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν μιλάει περί στρατηγικής, απλώς διαπιστώνει και εκ των υστέρων κυνηγάει να προλάβει τη… στρατηγική των άλλων. Το συμπέρασμα είναι, βεβαίως, ότι δεν υπάρχει ίχνος στρατηγικής. Πράγματι, στα γεωπολιτικά περίχωρα της Ελλάδας έχει αναπτυχθεί έντονη κινητικότητα, καθώς υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενες στρατηγικές. Τα Βαλκάνια και η Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη αποτελούν προτεραιότητα για τις ΗΠΑ, αλλά και τη Ρωσία. Η Ανατολική Μεσόγειος είναι, πράγματι, ένα ακόμα σημείο τριβής ανάμεσα στις άλλοτε αποκαλούμενες υπερδυνάμεις. Ενώ σε αυτόν τον χώρο σταδιακά παρεισφρέει και η Κίνα. Σε όλη αυτή την κατάσταση κρίσιμο είναι πάντα να υπογραμμίζεται και ο ρόλος της Τουρκίας, η οποία διεκδικεί θέση στην «πρώτη σειρά» της νέας διεθνούς τάξης. Ποιες είναι οι διεκδικήσεις της Ελλάδας στον κόσμο; Απλώς να συνομιλεί με όλους; Τι ακριβώς διεκδικεί η Ελλάδα και ποιοι οι δρόμοι επίτευξης των εθνικών στόχων; Επιπλέον, τι εννοούν, τι επιδιώκουν όσοι τάσσονται υπέρ της εθνικής περιχαράκωσης, φορώντας βολικές παρωπίδες προκειμένου να κρατήσουν την πολιτικά ενοχλητική πραγματικότητα μακριά; Ας απαντηθούν με μια σχετική πολιτική συναίνεση όλα αυτά και ίσως στο τέλος να βρεθεί και η στρατηγική.