Ο ρατσισμός ενδημεί στην ελληνική κοινωνία. Εν μέρει σε λανθάνουσα μορφή, εν μέρει φανερά. Δυστυχώς, βρίσκει την έκφρασή του και στον αθλητισμό. Ειδικά δε, στον στίβο. Διότι ο ρατσισμός δεν είναι μόνο φυλετικός. Είναι και άλλων μορφών. Και ηλικιακών.
Γιατί διαμαρτύρονταν οι «ομοσπονδιάρχες» για τον νέο αθλητικό νόμο; Διότι θεωρούν (και έχουν δίκιο) ότι κάποιες διατάξεις του αντίκεινται στο άρθρο 5 του Καταστατικού Χάρτη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, που ορίζει το αυτοδιοίκητο των αθλητικών φορέων. Και τι πράττει ένας εκ των διαμαρτυρομένων, η διοίκηση του ΣΕΓΑΣ; Καταστρατηγεί τ’ άρθρα 4 και 6 του Χάρτη: «Η άσκηση του αθλητισμού είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει τη δυνατότητα ν’ αθληθεί χωρίς την οιαδήποτε διάκριση» (4).
«Η απόλαυση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, που καθορίζονται στον Ολυμπιακό Χάρτη, πρέπει να διασφαλίζεται χωρίς διακρίσεις, όπως η φυλή, το χρώμα, το φύλο, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η γλώσσα, η θρησκεία, οι πολιτικές ή άλλες απόψεις, η εθνική ή η κοινωνική προέλευση, η περιουσία, η γέννηση ή άλλη κατάσταση» (6).
Ερχεται, λοιπόν, ο ΣΕΓΑΣ και απαγορεύει σε ανθρώπους 35 ετών και άνω να εγγραφούν σε σωματείο. Προχωρεί δε, έτι περισσότερο. Απαγορεύει τη μεταγραφή αθλητή, αν το προηγούμενο έτος δεν περιλαμβανόταν στην λίστα με τις 50άδες.
Αλλά δεν παραβιάζει μόνο τον Χάρτη της ΔΟΕ ο κανονισμός του ΣΕΓΑΣ. Παραβιάζει και το άρθρο 16 παρ. 9 του Συντάγματος. Ο κανονισμός του ΣΕΓΑΣ μπορεί να είναι κανονισμός. Αθλητικός, όμως, δεν είναι… Τι θα κάνει, λοιπόν, ο αρμόδιος υπουργός που κατά τον νόμο πρέπει να εγκρίνει τον κανονισμό; Θα το πράξει; Ή θα τηρήσει το Σύνταγμα;