Είναι τεμπέληδες οι Ελληνες αθλητές ή τους αρέσει η ταχύτητα, με διττή έννοια – τα αγωνίσματα των σπριντ και η γρήγορη ανάδειξη; Το ερώτημα αφορά τους αθλητές αντοχής σε οποιοδήποτε άθλημα. Ενώ αναδεικνύουμε καλούς σπρίντερ (έστω όχι τόσους πολλούς ούτε τόσο καλούς όπως παλαιότερα) και στον στίβο και στην ποδηλασία, δεν συμβαίνει το ίδιο στις αποστάσεις. Αλλά και στην κολύμβηση, μετά την αποχώρηση του ολυμπιονίκη Σπύρου Γιαννιώτη το 2016, οι κορυφαίοι είναι αθλητές μικρών αποστάσεων. Μια ματιά στους 20 καλύτερους όλων των εποχών στον στίβο προκαλεί θλίψη: Το επίπεδο των επιδόσεων βρίσκεται σε εκείνο της δεκαετίας του ’60. Τι συμβαίνει, λοιπόν;
«Είναι θέμα δουλειάς. Τα σύγχρονα παιδιά δεν είναι σκληραγωγημένα. Δεν αντέχουν τον μεγάλο όγκο προπόνησης. Οι Αφρικανοί κυριαρχούν, διότι πέρα από το υψόμετρο, στο οποίο προπονούνται, τους έχουν σκληραγωγήσει οι συνθήκες ζωής», απαντάει ο Σπύρος Ανδριόπουλος, κάτοχος των ελληνικών ρεκόρ των 10.000 μ. (28΄07΄΄17) και του Μαραθωνίου (2 ώρες 12΄04΄΄) από το 1987 και το 1988, αντιστοίχως.
«Με τον Ιγκλόι κάναμε προπόνηση που αποσκοπούσε στη σκληραγώγηση. Ξυπνούσα για την προπόνηση πριν από τις 5 το πρωί, διότι στις 8 έπρεπε να είμαι στο ΤΕΦΑΑ. Και το απόγευμα, ξανά. Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 αναδείχθηκαν καλοί δρομείς αποστάσεων μέσα από τον μεγάλο όγκο προπόνησης. Δεν διανοούμαι να μην έχουμε αρκετούς δρομείς που να τρέχουν γύρω στα 14΄-14΄΄10 στις 5.000 μ., στα 29΄ στις 10.000 μ. και στις 2 ώρες 15΄ στον Μαραθώνιο, με βάση τις σημερινές συνθήκες και τις προπονητικές γνώσεις».
Στην ιδιοσυγκρασία του Ελληνα αποδίδει η Ειρήνη Ακρίβου την κατάσταση.
«Κυρίως οι νεότερες γενιές θέλουν άμεσο αποτέλεσμα. Οι αποστάσεις απαιτούν χρόνια πολλής δουλειάς, μια επίπονη διαδικασία», τονίζει.
Προπονήτρια στον Εθνικό Γ.Σ. τώρα, υπήρξε κατ’ επανάληψη πανελληνιονίκης στα 800 και στα 1.500 μ. και 3η βαλκανιονίκης, κατείχε δε, το ρεκόρ κορασίδων στα 1.500 μ. από το 1989 έως το 2009. Με τις ατομικές της επιδόσεις, 2΄03΄΄05 στα 800 μ., 4΄11΄΄50 στα 1.500 μ., που σημείωσε το 1996, βρίσκεται στην 8η και στην 7η θέση, αντιστοίχως, των καλύτερων Ελληνίδων όλων των εποχών.
Θεωρεί ότι ρόλο διαδραματίζει και η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής.
«Δεν υπάρχουν στάδια για αποστάσεις ούτε χώροι, που μπορούν να καλύψουν τους δρόμους, όπως δάση ή πάρκα κατάλληλα για τρέξιμο. Η “μόδα” των τελευταίων ετών, οι αγώνες Run, ίσως βοηθήσει να αλλάξει η κουλτούρα για τις αποστάσεις. Και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό, που, βεβαίως, αφορά όλα τ’ αθλήματα: Στο λύκειο χάνουμε τον μεγαλύτερο αριθμό των παιδιών, λόγω μαθημάτων και υποχρεώσεων. Μένουν ελάχιστα παιδιά σ’ αυτές τις ηλικίες. Και μετά λίγα επανέρχονται».
«Δεν μπορώ να πω ότι οι κολυμβητές μας είναι τεμπέληδες», λέει ο Νίκος Γέμελος, ο άνθρωπος που καθοδήγησε τον Γιαννιώτη.
«Οντως, οι μεγάλες αποστάσεις χρειάζονται και μεγάλο όγκο δουλειάς, που είναι και μονότονος. Αυτή τη στιγμή έχουμε κάποιους ταλαντούχους, με κορυφαία την Αραούζου, αλλά είναι μικρή η δεξαμενή από την οποία αντλούμε κολυμβητές για την αντοχή. Οι αθλητές των αποστάσεων χρειάζονται πολλά χρόνια για να εξελιχθούν και ν’ αποκτήσουν εμπειρία.
Είναι και θέμα κατάλληλης σωματοδομής. Οποιος είναι κατάλληλος για ταχύτητες δεν θα πάει στις αποστάσεις και το αντίθετο. Οι αθλητές της ταχύτητας δεν κάνουν λιγότερες ώρες προπόνηση, όμως αυτή έχει μεγαλύτερη ποικιλία, συγκρινόμενη με της αντοχής», τονίζει.
– Συνεπώς, δεν είναι θέμα… τεμπελιάς;
«Δεν θα έλεγα κάτι τέτοιο. Ισως, όμως, στις μικρές ηλικίες τα παιδιά να βαριούνται τη μονότονη προπόνηση».
– Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα χαθούν για τις αποστάσεις;
«Βεβαίως».
Πολλοί παράγοντες κρατούν χαμηλά το αγωνιστικό επίπεδο της ποδηλασίας δρόμου, πιστεύει ο Βασίλης Αναστόπουλος, ο πρώτος Ελληνας ποδηλάτης που έγινε επαγγελματίας και αγωνίστηκε σε ξένη αμιγώς επαγγελματική ομάδα και τώρα είναι προπονητής σε ομάδα νέων στην Ολλανδία:
«Ο δρόμος είναι δυσκολότερος από την πίστα, διότι οι συμμετοχές είναι πολύ περισσότερες. Εχουμε ταλέντα στα αγωνίσματα αντοχής, κυρίως στην επαρχία, αλλά χρειάζονται πολλούς αγώνες από μικρή ηλικία για να μάθουν την τακτική. Αυτό είναι δαπανηρό, διότι στον δρόμο πρέπει να πηγαίνουν ομάδες. Επιπλέον, η νέα γενιά είναι η γενιά του play station, είμαστε και κάπως τεμπέληδες, ενώ δεν υπάρχουν κίνητρα. Γιατί το παιδί να κάνει πρωταθλητισμό;», λέει.