Χωρίς περιστροφές ο κύκλος αυτής της ομάδας του Ολυμπιακού, όπως εμφανίστηκε στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, έχει κλείσει. Οποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί, για διαφόρους λόγους, απλώς κλείνει τα μάτια του στην πραγματικότητα. Δεν είναι αφύσικο ένα συγκρότημα, ύστερα από μία πενταετή περίοδο ακμής και διακρίσεων στον εσωτερικό χώρο και με εκλάμψεις μόνο στην Ευρώπη, να παρακμάσει. Ασφαλώς, καμία πτώση δεν είναι τυχαία και έχει τις αιτίες της σε αποφάσεις και σε γενικότερη πολιτική. Είναι προφανές ότι δεν κατάφερε η διοίκηση της ΠΑΕ, με κατάλληλες κινήσεις, να φρεσκάρει σωστά το σύνολο και με πρόχειρες και βιαστικές ενέργειες προέβη σε μεταγραφές αποτυχημένες. Ο κορμός της ομάδας ήταν πάντα οι Ελληνες παίκτες και μοιραίο ήταν κάποια στιγμή αυτοί να καμφθούν χωρίς τη βοήθεια ξένων συναδέλφων τους, που κατά κανόνα αποκτώνται για να τονώσουν τη δυναμικότητα και να κάνουν και τη διαφορά. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα πρέπει να αναφερθεί, καθόλου πάντως μειωτικό για τον αξιο παίκτη. Βασικός κυνηγός των πρωταθλητών Ελλάδας είναι ο Αλέκος Αλεξανδρής, που τον είχε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ. Πού είναι ο μεγάλος κυνηγός, που ήταν αναγκαίος και ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί ότι θα αποκτηθεί κατ’ επανάληψιν; Πού είναι και ο συντονιστής της άμυνας, που κατά γενική παραδοχή χρειαζόταν; Το κακό άρχισε από την απομάκρυνση του Ντούσαν Μπάγεβιτς και στη θέση του δεν βρέθηκε ο δημιουργικός διάδοχος. Ολοι εβλεπαν ότι ποδοσφαιριστές όπως ο Τζιοβάνι, ο Ζέτεμπεργκ και τελευταία ο Μπερμούντες δεν μπορούσαν να αγωνισθούν φιλόδοξα και αποτελεσματικά στην Ευρώπη, αλλά καμία σκέψη, για κανένα, δεν γινόταν. Ακόμη, προβληματισμός θα έπρεπε να υπάρχει για τη δυνατότητα του Αλβες να αποτελέσει λύση και για την αδυναμία του Οφορίκουε να βαδίσει προς την ωριμότητα. Γιατί τίποτε δεν αποφασιζόταν; Είναι απλή η εξήγηση. Είχαν ακριβοπληρωθεί και έπρεπε οπωσδήποτε να αγωνίζονται. Για κάθε προπονητή αυτή η κατάσταση καταντούσε δουλεία και με την έννοια αυτή και στον Τάκη Λεμονή πρέπει να καταλογισθούν οι ευθύνες, που όμως του ανήκουν. Οχι όλες. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα, παίκτες σημαντικοί, όπως ο Καρεμπέ και ο Ζε Ελίας, δεν έχουν την ευχέρεια να ανατρέψουν την κατάσταση. Μάλιστα, ο τελευταίος αχρηστεύτηκε για μήνες με τον τραυματισμό του στο ματς με τον Ηρακλή. Το άσχημο για τον Ολυμπιακό είναι ότι για μία ακόμη φορά θα ακουστεί ότι τώρα προέχει η Ελλάδα και ο τίτλος του πρωταθλήματος και ότι δεν είναι ώρα να φύγει κανείς, αλλά να γίνει προσπάθεια με όλους. Οσο θα κυριαρχεί αυτή η νοοτροπία, τόσο περισσότερο θα αδυνατίζει ως ομάδα και τόσο ασθενέστερο θα γίνεται το κίνητρο του τίτλου. Μετά είναι και ο κορεσμός που εμφανίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, που έχει δυσμενείς επιπτώσεις. Υπάρχει ακμή και παρακμή, νομοτελειακό αυτό. Ο Ολυμπιακός διανύει ήδη περίοδο κρίσεως και οι αποφάσεις θεωρούνται αναγκαίες, χωρίς βέβαια να μπορούν να ληφθούν εν θερμώ. Αραγε, αυτή τη φορά, θα δουν οι φίλοι της ομάδας προγραμματισμό και μεθοδικότητα ή όλα θα πραγματοποιηθούν κάτω από το βάρος ης λαΪκής πίεσης, που αποτελεί πάντα εμπόδιο; Ο χρόνος θα δείξει αν έγιναν σοφότεροι κάτω στον Πειραιά.
Αυτή η επιτυχία του Βαζέχα θα έχει σύντομα ημερομηνία λήξεως, γιατί τον ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής δύο παίκτες της ΑΕΚ πολύ μικρότερης ηλικίας και με περισσότερα… ποδοσφαιρικά χρόνια μπροστά τους. Ο Ατματσίδης έχει 50 ευρωπαϊκές εμφανίσεις, ο Κασάπης 49 (και οι δυο τους όλες με την ΑΕΚ) και αναμένεται ότι σύντομα θα τον φθάσουν και θα τον ξεπεράσουν, όπως αυτός ξεπέρασε τους Σαραβάκο, Καλλιτζάκη (54 συμμετοχές – και οι δυο από 43 με τον Παναθηναϊκό, 11 με την ΑΕΚ) και Καραταϊδη (53 – όλες με τον Ολυμπιακό). Το σημαντικό για τον Ελληνοπολωνό κυνηγό είναι ότι από τις 56 ευρωπαϊκές του εμφανίσεις, οι 40 είναι σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ και Πρωταθλητριών (26 και 14 αντίστοιχα), ενώ αυτές των παικτών της ΑΕΚ είναι κυρίως στο ΟΥΕΦΑ, όπου οι προκρίσεις είναι πιο εύκολες.