Ξέσπασμα Τζελίλη κατά επικριτών

Ξέσπασμα Τζελίλη κατά επικριτών

2' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αττάλεια. «Ας είναι καλά οι άνθρωποι να μας… κατηγορούν». Ο Γιώργος Τζελίλης, σχεδόν είκοσι τέσσερις ώρες μετά την επιτυχία του, δεν έκρυβε τον θυμό του. Ενας θυμός που υπήρχε και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του συγκλονιστικού αγώνα της Τρίτης.

«Προσπαθούσα να είμαι ψύχραιμος όσο μπορούσα για να μη με καταλάβουν, όμως ήθελα να αποδείξω, όχι σε κανέναν αλλά μόνο στον εαυτό μου και σε αυτούς που με πίστεψαν, ότι είμαι ακόμη ζωντανός» μας λέει και το πρόσωπό του έχει ακόμα εκείνη την έκφραση του ανθρώπου που θέλει να ξεσπάσει.

«Δεν υπήρχε άλλη επιλογή για μένα. Ηταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Είχα χάσει μία μάχη, όχι όμως τον πόλεμο, και έπρεπε να συνεχίσω» λέει ο «ασημένιος» παγκόσμιος και το πρόσωπό του αλλάζει έκφραση. Θυμάται τους… πέτρινους μήνες με τους τραυματισμούς και όλα τα άλλα και μας λέει για τους ανθρώπους που τον βοήθησαν να ξεπεράσει αυτά τα προβλήματα, που ίσως για κάποιους άλλους να σήμαιναν και το τέλος της καριέρας τους.

«Ο Χρήστος Ιακώβου και ο Γιάννης Σγουρός στάθηκαν δίπλα μου σ’ αυτούς τους δύο μήνες. με τηλεφωνήματα, συναντήσεις μου έλεγαν να μη στενοχωριέμαι. Μου έδειξαν εμπιστοσύνη και αυτό μου έδωσε δυνάμεις. Ο πρώτος είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου και ο δεύτερος ο καλύτερος παράγοντας. Ξέρει να συνεργάζεται με τους αθλητές και να στέκεται στο πλευρό τους τις δύσκολες στιγμές, όταν τον έχουν ανάγκη. Είμαστε τυχερά όλα τα παιδιά της άρσης βαρών που τους έχουμε κοντά μας». Εφτανε όμως η συμπαράσταση αυτών των δύο για να σταθεί πάλι… όρθιος κάτω από την μπάρα;

«Υπήρξε και η προπόνηση», τονίζει ο Γιώργος Τζελίλης και αποκαλύπτει και κάτι ακόμα: «Δεν ήμουν απολύτως έτοιμος γι’ αυτούς τους αγώνες. Εκανα προπόνηση μόνο δύο μήνες. Ηθελα λίγο χρόνο ακόμα. Ομως είπα μέσα μου ότι εάν δεν μπω στα δύσκολα θα… σκουριάσω. Γι’ αυτό πήρα την απόφαση και πήρα μέρος στο Παγκόσμιο».

Και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Οχι μόνο τον ίδιο, αλλά και αυτούς που πίστεψαν στον δυνατό του χαρακτήρα και στο πείσμα του. Τρία μετάλλια, δύο αργυρά και ένα χάλκινο. Κι αν δεν υπήρχε εκείνο το λάθος στο αρασέ στην προσπάθεια στα 152,5 κιλά, τώρα θα μιλάγαμε για τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Ας είναι… Επρεπε να κλείσουμε τη συνέντευξη γιατί όπως πηγαίναμε δεν θα μας έφτανε μία σελίδα και άντε να ακούσεις τον συντάκτη ύλης που ήθελε 400 λέξεις. Για φινάλε, λοιπόν, η αφιέρωση των μεταλλίων.

«Στον Λεωνίδα Σαμπάνη» απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη. «Οταν στο Σίδνεϊ τραυματίστηκα, εκείνος μου αφιέρωσε το δικό του. Τώρα που συνέβη το ίδιο με εκείνον, του αφιερώνω τα δικά μου». Να ευχηθούμε στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση, μαζί και οι δύο να τα αφιερώσουν σε κάποιους άλλους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή