Μπορεί να μην το εντάσσουν στις τέχνες και στον πολιτισμό το ποδόσφαιρο, κυρίως όσοι δεν το συμπαθούν, ωστόσο, όμως, δεν παύει να είναι μια σημαντική αθλητική επίδοση, με αξιοσημείωτα, τεχνικά και όχι μόνο, χαρακτηριστικά. Είναι επίσης μία ξεχωριστή υπόθεση για τους θιασώτες του, που εκφράζουν και μέσα στο γήπεδο και πάνω στις εξέδρες ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα πάθη του σύγχρονου ανθρώπου. Τα τελευταία χρόνια, κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού, ορισμένοι παίκτες, πέραν των προσπαθειών τους για την επίτευξη της νίκης, επιδιώκουν να την αποσπάσουν μετερχόμενοι την υποκριτική τέχνη.
Πρόσφατο παράδειγμα ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, που χωρίς να τον ακουμπήσει ο αντίπαλός του έπεσε μέσα στα νερά της μεγάλης περιοχής, δήθεν βιαίως ανατραπείς. Χρειάστηκε να επαναληφθεί η φάση κατά την τηλεοπτική μετάδοση για να αποκαλυφθεί ότι ο διεθνής ποδοσφαιριστής είχε κερδίσει όπως λέμε ένα πέναλτι, που βέβαια ήταν κάλπικο. Το εκτέλεσε ο ίδιος και ο Ολυμπιακός επικράτησε 4-3. Ενα εικοσιτετράωρο αργότερα, μεταμεληθείς ο συμπαθής παίκτης ζήτησε συγγνώμη και η ομάδα του επανάληψη του ματς.
Τελικά, με την ευκαιρία του περιστατικού, διερωτάται κανείς τι είναι το ποδόσφαιρο. Είναι αναμφίβολα ένα άθλημα που απαιτεί υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές για να διακριθείς και μέσα σ’ αυτές είναι η ακατάπαυστη λειτουργία του μυαλού για την αντιμετώπιση των δυσκολιών που περιέχουν οι συνεχείς φάσεις, η χρησιμοποίηση των σωματικών δυνάμεων που αξιοποιούνται με τις συστηματικές προπονήσεις, η επιδεξιότητα που καλλιεργείται με υπομονή και επιμονή, υπό την προϋπόθεση να έχεις από την αρχή σχετική ροπή, το πείσμα και ο φανατισμός για τη νίκη και η πειθαρχία για να λειτουργήσεις μέσα στο εντεκαμελές σύνολο και απέναντι στο ισάριθμο των αντιπάλων.
Είναι και άλλα πράγματα το ποδόσφαιρο, αλλά δεν συνιστά και δεν πρέπει να είναι υποκριτική τέχνη. Είναι θέαμα, βέβαια, που συντίθεται από τις μάχες σώμα με σώμα. Αν κι έχουν κάνει σημαντικές προόδους οι παίκτες και αποτελούν πρότυπο συμπεριφοράς για τις μεταξύ τους σχέσεις, εν τούτοις δεν έχουν υπερνικήσει την κακή συνήθεια να υποκρίνονται ότι τραυματίζονται από μαρκαρίσματα του αντιπάλου ή να πέφτουν επιτήδεια στη μεγάλη περιοχή για να αποσπάσουν το πολυπόθητο πέναλτι.
Πολλές ιστορίες έχουν όλοι να διηγηθούν, από τα παλιά χρόνια μάλιστα. Γιατί και τότε, μία μειοψηφία παικτών αρεσκόταν στο να ξεγελάει τους διαιτητές με παραπλανητικές υποκριτικές ενέργειες. Πρέπει να καταλογιστεί ως ένα από τα λίγα μειονεκτήματα που εχουν οι ποδοσφαιριστές μας και επιβάλλεται να το δουν αυτοκριτικά. Γιατί δεν είναι μόνον η υπόθεση του φερ πλέι που απασχολεί. Με τις διάφορες υπερβολικές συμπεριφορές, όπως το σήκωμα του χεριού ή η κάλυψη του προσώπου σε μία απόφαση του διαιτητή, στέλνουν στην εξέδρα μήνυμα έντασης. Και από αυτήν κάποτε πρέπει να γλιτώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εδωσε την αφορμή ο Γιαννακόπουλος για να γίνουν συζητήσεις και να αναπτυχθούν προβληματισμοί, που έχουν να κάνουν και με την περαιτέρω πρόοδο των ποδοσφαιριστών αλλά και με την αναβάθμιση του πρωταθλήματος, που ζημιώνεται όταν δεν κατακτώνται γνήσια οι βαθμοί. Ας αντιληφθούν οι ποδοσφαιριστές ότι δεν μπορούν να παραχαράσσουν αποτελέσματα αγώνων, γιατί έτσι βιάζεται η φυσιογνωμία του παιχνιδιού, που το υπηρετούν κατά τα άλλα πολύ καλά.
«Εάν δεν υπάρξει κάποιος λανθασμένος χειρισμός στη διεκδίκηση, περιμένουμε ότι η ευρωπαϊκή ομοσπονδία θα μας δώσει την από κοινού διοργάνωση. Μάλιστα, έχω συναντηθεί με τους εκπροσώπους της ΟΥΕΦΑ, οι οποίοι μου τόνισαν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και το βλέπουν θετικά». Οι κυβερνήσεις θέλουν, οι ομοσπονδίες θέλουν, η ΟΥΕΦΑ το βλέπει θετικά. Τι γίνεται, όμως, με τους φιλάθλους των δύο χωρών; Και καλά, ας πούμε ότι οι Ελληνες το βλέπουν θετικά. Ισως γιατί θα μπορέσουν επιτέλους να παρακολουθήσουν την Εθνική μας να αγωνίζεται και πάλι σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αφού δεν θα δώσει προκριματικούς αγώνες – όταν δίνει… ξέρουμε τα αποτελέσματα. Ο τουρκικός λαός όμως πώς έχει αντιδράσει;