Ο άνθρωπος πρέπει να ξέρει πότε φθάνει το «πλήρωμα του χρόνου». Πότε κλείνει ένας κύκλος. Και για τον Γιώργο Παναγιωτόπουλο, αυτός ο κύκλος ήταν μεγάλος. Αποφάσισε, λοιπόν, να τον κλείσει εφέτος, στα 32 του, έπειτα από 16 χρόνια στον αθλητισμό, στην διάρκεια των οποίων πρόσφερε πολλά, αφού, μεταξύ άλλων, έγινε ο πρώτος Ελληνας σπρίντερ, που έτρεξε σε τελικό παγκοσμίου πρωταθλήματος ανδρών, στον ανοικτό στίβο. Ηταν το 1997, στο ΟΑΚΑ, όπου ξεσήκωσε τους φιλάθλους με την 5η θέση, που κατέκτησε στα 200μ.
Από εφέτος είναι προπονητής, με στόχο να μεταφέρει στους νεώτερους τις γνώσεις, που αποκόμισε. «Νιώθω να έχω τις δυνατότητες και την απαιτούμενη μεταδοτικότητα. Μπήκα στην προπονητική, διότι επιθυμώ να μεταδώσω την εμπειρία μου, ώστε να ανέβει ο στίβος ένα σκαλί παραπάνω. Θέλω να δουλέψω με νέους, για να τους περάσω τις απόψεις μου». Στην «ομάδα» του εντάχθηκαν η 24χρονη, Χριστίνα Πανάγου, κάτοχος του ρεκόρ στα 400μ. και ο 23χρονος, Χριστόφορος Χοΐδης, πρωταθλητής Ευρώπης νέων στα 100μ., το 1999.
«Δεν θέλω πολλούς τώρα, γιατί επιθυμώ να είμαι κοντά τους και να λύνω τα προβλήματά τους. Βοηθώ και μερικά παιδιά στην επαρχία, συνεργαζόμενος με τους προπονητές τους, ώστε, αν έλθουν στην Αθήνα, να ενταχθούν στην ομάδα.
Προκάλεσε εντύπωση, ότι δεν έθεσε υποψηφιότητα για ομοσπονδιακός προπονητής.
«Δεν τρελαίνομαι για θέσεις. Θέλω πρώτα να δείξω, τι αξίζω και με το έργο μου να καταφέρω να πάρω θέση», εξηγεί. Και επισημαίνει, ότι οι συνθήκες αυτήν την εποχή είναι πολύ καλές.
«Ο ΣΕΓΑΣ έβαλε τα πράγματα σε μια σειρά. Θα γίνουν και οι νέες εγκαταστάσεις στον Αγιο Κοσμά. Οι Ολυμπιακοί αποτελούν κίνητρο. Γι’ αυτό θέλω να δουλέψω με παιδιά που θα είναι σε θέση να αγωνισθούν και να διακριθούν το 2004. Βέβαια, οι συνθήκες μπορούν να γίνουν και καλύτερες. Με τις επιτυχίες, που έχει ο στίβος, είμαι βέβαιος, ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν κι άλλο. Οι προπονητές έχουν γνώσεις, κονδύλια υπάρχουν, όπως και όρεξη για δουλειά και δίψα για διάκριση. Με τη συνεργασία ΣΕΓΑΣ, προπονητών και αθλητών, θα έχουμε κι άλλες επιτυχίες», υπογραμμίζει.
Αρχισε τη σταδιοδρομία του το 1985, στην Παναχαϊκή, με προπονητή τον Χρήστο Μοσχονά. Πρωτοέτρεξε στις 25 Μαρτίου του ίδιου έτους. Την ολοκλήρωσε στην ΑΕΚ. Δηλώνει ότι είναι «ΑΕΚτζής μέχρι το κόκκαλο». Κι ελπίζει να τη βοηθήσει και ως προπονητής.
Θυμάται κυρίως τις όμορφες στιγμές. «Αυτές μένουν. Ξεχωρίζω το χάλκινο μετάλλιο στα 200μ. στους ευρωπαϊκούς κλειστού στίβου το 1994, την 7η θέση, τον ίδιο χρόνο στους ευρωπαϊκούς ανοικτού στίβου, και, βέβαια, την 5η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1997.
Τότε, είχε εκφράσει την αγωνία του, διότι ήταν άνεργος. Το πρόβλημα λύθηκε, χάρη στον αγώνα μερικών αθλητών και τώρα ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό. «Γι’ αυτό θα συνεχίσω να γυμνάζομαι και να μετέχω στους αγώνες των Ενόπλων Δυνάμεων. Πρόσφατα, στην Ισπανία, όπου πήγαμε για προετοιμασία, έκανα προπόνηση πρωί – απόγευμα». Αλλωστε, ο Γιώργος είναι εραστής του αθλητισμού. Και γι’ αυτό έκανε τόσα χρόνια πρωταθλητισμό, δίνοντας πάντα την ψυχή του. «Αγαπώ τον αθλητισμό. Γι’ αυτό έμεινα τόσα χρόνια και τώρα συνεχίζω από άλλη θέση. Είναι η ζωή μου», λέει.
Τα σκήπτρα, όμως, κρατάει ο Μίκαελ Χάνεκε («Το βίντεο του Μπένι», «71 περιπτώσεις», «Επικίνδυνα παιχνίδια», «Αγνωστος κώδικας»), ένας σκηνοθέτης προκλητικός, σκοτεινός, διεισδυτικός, που καλλιεργεί δεξιοτεχνικά στις ταινίες του τον ψυχολογικό τρόμο. «Ασκώ κριτική σε όλες τις σύγχρονες, αναπτυγμένες κοινωνίες. Η ιστορία της «Καθηγήτριας πιάνου» θα μπορούσε να διαδραματίζεται στην Ιαπωνία. Υπάρχει βέβαια ως υπόστρωμα η βιεννέζικη αστική τάξη, η κλασική μουσική, ο Μπαχ, ο Σούμπερτ, ο Μότσαρτ. Αλλά η αίσθηση της απόλυτης πειθαρχίας που αποπνέει το μυθιστόρημα και η ταινία, είναι χαρακτηριστικό και της ιαπωνικής κοινωνίας», λέει ο Χάνεκε σε τηλεφωνική συνέντευξή του στην «K ».