«Η βλακεία είναι ανίκητη», λένε. Και δεν έχει όρια. Οπως ανίκητη είναι και η βία που μαστίζει τα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα. Βία, που έχει άμεση συνάφεια με την ευήθεια. Αλλά, βεβαίως, όχι μόνο με αυτήν.
Είναι προφανές ότι ιδιοκτήτες των αθλητικών εταιρειών έχουν συμφέρον να ρίχνουν λάδι στη φωτιά της βίας. Ειδάλλως, δεν θα διατηρούσαν τους «στρατούς» των φανατικών οπαδών, τους οποίους, ως έχει αποδειχθεί, δύνανται να ελέγξουν. Αλλά δεν το πράττουν. Γιατί; Ευεξήγητο…
Και η πολιτεία τι κάνει για την πρόληψη; Νομοθετεί και ξανανομοθετεί, χωρίς, όμως, να ψηφίζει τον νόμο, που μπορεί σε βάθος χρόνου δύο, τριών γενεών, αν όχι να εξαλείψει το τεράστιο τούτο κοινωνικό πρόβλημα, τουλάχιστον να το περιορίσει δραστικά. Ποιον; Αυτόν της καθιέρωσης ως μαθήματος από την Α΄ δημοτικού της Αθλητικής Αγωγής.
Βεβαίως και η αγωγή από την οικογένεια θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Οταν, όμως, βλέπω τον πατέρα να παρακολουθεί απαθώς τον γιο να καθυβρίζει αντίπαλους παίκτες, προπονητές και παράγοντες, έχοντας δώσει προηγουμένως αυτός το… καλό παράδειγμα, πώς μπορώ να ελπίζω στην παρούσα γενιά των μεγάλων, ηλικιακά, οπαδών;
Αυτή η βία έχει πολλές αιτίες. Κοινωνικές, απουσία ενδιαφερόντων πέραν τού (σχηματικά το λέμε), «Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού». Ενας ψυχολόγος θα μπορούσε ν’ απαντήσει στο ερώτημα, γιατί ένας νέος διακινδυνεύει ακόμη και τη ζωή του για να συγκρουστεί με κάποιον άγνωστο για ένα γκολ ή ένα καλάθι.
Αιθεροβάμων είμαι; Ονειροπόλος, ουτοπιστής; Αποκαλέστε με όπως θέλετε. Αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι η λύση μακροπρόθεσμα είναι η πρόληψη, μέσω της Αθλητικής Αγωγής, ώστε να θέσουμε τα θεμέλια για τη δημιουργία γενεών υγιών φιλάθλων.