Οι υπογραφές για την αίτηση κοινής υποψηφιότητας Ελλάδας-Τουρκίας για την ανάληψη του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου του 2008, συνοδεύτηκαν από δηλώσεις ασυγκράτητης αισιοδοξίας για το μέλλον του αθλήματος, που δεν μπορούν εύκολα να συμμερισθούν εκείνοι που ζουν τα πράγματα και τις καταστάσεις. Μάλιστα, οι διοικητικοί παράγοντες δεν παρέλειψαν να τονίσουν ότι είναι μεγάλη υπόθεση ότι αμέσως μετά το 2004 θα υπάρχει μεγάλη διοργάνωση, που θα συμβάλει στην αλλαγή της σκέψης, με την οποία αντιμετωπίζεται το ποδόσφαιρο στη χώρα μας.
Δύσκολο είναι να αντιληφθεί κανείς γιατί τα γήπεδα, που θα δημιουργηθούν η εκείνα, που θα βελτιωθούν εν όψει της προσεχούς εξαετίας, θα αλλάξουν τη μοίρα του ποδοσφαίρου, με δεδομένη την αποστροφή στην οργάνωση και στον προγραμματισμό που κυριαρχούν δεκαετίες τώρα στον χώρο. Βέβαια, είναι σημαντικό ότι εξαιτίας των υποχρεώσεων που έχουμε αναλάβει, θα δούμε να κατασκευάζονται και να παραδίδονται γήπεδα στον Βόλο, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Θεσσαλονίκη και βέβαια στην Αθήνα, αν και στην τελευταία το πιθανότερο είναι να υπάρξουν παρεμβάσεις στα ήδη υπάρχοντα, προκειμένου να ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές των διεθνών ομοσπονδιών και της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
Παρήγορο είναι ότι κάποια στιγμή θεατές και ποδοσφαιριστές θα αισθάνονται πολύ καλύτερα σε εκσυγχρονισμένα ή νέα γήπεδα, αλλά πάντα βασανίζει το ερώτημα πότε θα αλλάξουμε μυαλά και κυρίως πότε το ποδόσφαιρο θα απαλλαγεί από τη δυναστεία των συμφερόντων, των μικροπολιτικών και της μίζερης νοοτροπίας. Η συνεχιζόμενη αποχή του κόσμου από τα γήπεδα στις εσωτερικές διοργανώσεις, οι χαμηλοί μέσοι όροι εισιτηρίων και εισπράξεων, ομιλούν εύγλωττα για τη διοικητική αποτυχία στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στο επαγγελματικό. Αποκορύφωμα είναι η αποτυχία της Εθνικής, που κατατάσσεται στην εβδομηκοστή περίπου θέση παγκοσμίως, με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων ετών.
Χωρίς επιτυχίες από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, η Ελλάδα θα είναι ποδοσφαιρικά πάντα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και το σκηνικό θα είναι μονότονο. Μετά από κάθε αποκλεισμό, θα ακούγονται σχέδια και προγραμματισμοί, που δεν θα πείθουν κανένα. Αντί να περιμένουμε να αλλάξει ο χάρτης των γηπεδικών εγκαταστάσεων, αντί να μεταθέτουμε και να συνδυάζουμε τις εξελίξεις με τις διοργανώσεις, καλό είναι να δούμε άμεσα πώς έχει η κατάσταση και με αυτή να ασχοληθούμε. Κάθε τόσο γινόμαστε μάρτυρες ενεργειών και κινήσεων του παραγοντισμού, που καθηλώνουν το ποδόσφαιρο στην ανυποληψία και στον μαρασμό, ζούμε μία ποδοσφαιρική ζωή κατωτάτης ποιότητας, αισθανόμαστε ατέλειωτη απογοήτευση ως φίλαθλοι, δεν ελπίζουμε σε κάτι καλό και τελικά δυσπιστούμε σε οτιδήποτε ακούμε για το μέλλον.
Πάλι καλά που υπάρχουν μερικές παρενθέσεις, όπως αυτές των τριών εκπροσώπων μας στην Ευρώπη, αυτή την εποχή και κάπου αναβαπτίζεται η ιδιότητά μας ως φίλων του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, η μεγαλύτερή μας σχέση με αυτό, είναι τηλεοπτική, κάτι που δεν φαίνεται να ενοχλεί κανένα από εκείνους που ικανοποιούνται με τα σχετικά υπερβολικά, πάντως, δικαιώματα που εισπράττουν. Και σε άλλες χώρες τα τηλεοπτικά δικαιώματα αποτελούν σημαντικό έσοδο, αλλά τα γήπεδα είναι γεμάτα και ο κόσμος απολαμβάνει τους αγώνες.