Ετσι θα περάσουν στην Ιστορία οι Αγώνες του Τόκιο. Οπως του 1980 και του 1984 ήταν οι Αγώνες των μποϊκοτάζ, του 1972 του «Μαύρου Σεπτέμβρη», με τη δολοφονία 11 Ισραηλινών από Παλαιστινίους, και του 1968 της «Μαύρης Δύναμης» – των Αφροαμερικανών, που διεκδικούσαν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς στις ΗΠΑ και απείλησαν με αποχή, ενώ δύο από αυτούς σήκωσαν στην απονομή τη μαυροντυμένη γροθιά τους.
Θα εδραιωθούν στη μνήμη μας και θα καταγραφούν στην ιστορία έτσι, αν φυσικά, διεξαχθούν. Διότι μπορεί μεν οι Ιάπωνες να μη έχουν θέσει επισήμως ζήτημα ματαίωσής τους, αλλά ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί με την επιδημία, που έχει εξαπλωθεί στην υφήλιο. Εως σήμερα μόνο τρεις φορές ματαιώθηκαν θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Πάντα, λόγω των Παγκοσμίων Πολέμων.
Αλλά και αν διεξαχθούν, πόσο αντιπροσωπευτικά θα είναι τ’ αποτελέσματα; Ηδη, αγώνες πρόκρισης σε πολλά αθλήματα αναβάλλονται και δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα τελεσθούν και πόσο διαφοροποιημένα θα είναι τ’ αποτελέσματα σε σχέση με την εποχή που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθούν. Οπως δεν ξέρουμε αν θα μετάσχουν όλοι οι κορυφαίοι αθλητές –πέραν των όσων έχουν αποκλειστεί ήδη, χωρίς (τυπικά, τουλάχιστον) να έχουν υποπέσει σε παράβαση, αλλά διότι οι χώρες τους τιμωρούνται σε κάποια αθλήματα επειδή το κράτος δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες του αντιντόπινγκ.
Θεωρείται, βεβαίως, σίγουρο ότι οι Ιάπωνες θα επιδιώξουν –ελπίζω όχι πάση θυσία– να μη ματαιωθούν οι Ολυμπιακοί. Διότι είναι τεράστια τα οικονομικά συμφέροντα που τους ακολουθούν. Και εξίσου τεράστια θα είναι η ζημιά των διοργανωτών από τη ματαίωσή τους. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα επιδιώξουν την αναβολή τους. Οψόμεθα…