Τι λέτε να ξεφύγουμε λίγο από τον ορυμαγδό των πληροφοριών για τον κορωνοϊό και από τις αθλητικές ειδήσεις και απόψεις, που σχετίζονται με αυτόν (ποιοι αγώνες αναβάλλονται, πώς θα είναι ο αθλητισμός στη μετά κορωνοϊό εποχή και τα σχετικά) και να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο; Αλλά για ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο, στο οποίο, σε άλλες περιόδους, δύσκολα θα αναφερόμασταν. Ενα ποδόσφαιρο, χωρίς βία, χωρίς βωμολοχίες. Ενα ποδόσφαιρο στο οποίο αυτοσκοπός είναι η συμμετοχή. Οχι η νίκη, μολονότι και αυτή είναι επιθυμητή.
Υπάρχει τέτοιο, θα αναρωτηθείτε. Ναι. Και εκφράζεται μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου των αστέγων, ανδρών και γυναικών.
«Μια μπάλα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει», έγραψε προσφυώς κάποιος. Μέσω των ομάδων των αστέγων επιδιώκεται –και συνήθως επιτυγχάνεται, μαζί με άλλες δράσεις, βεβαίως– η σταδιακή επανένταξη στην κοινωνία των ανθρώπων που βιώνουν την έλλειψη στέγης. Κι αν θεωρείται υπερβολικό αυτό, διαβάστε μόνο τι είπε μια παίκτρια που αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο: «Πρώτη φορά έχω να διηγηθώ μια ιστορία χωρίς ναρκωτικά και φυλακές, μια ιστορία όπου είμαι χαρούμενη».
Είθισται, για κατανοητούς λόγους (εμπορικούς, θεάματος και άλλους), να προβάλλεται το αμιγώς αγωνιστικό ποδόσφαιρο. Αυτό που ξεσηκώνει τα πλήθη αλλά και τα πάθη. Οι άστεγοι δεν παίζουν για τα «χρυσά» συμβόλαια, αλλά για την απόλαυση του αγώνα, για να μάθουν τον εαυτό τους, για να ορθοποδήσουν ψυχικά και σωματικά.
Και κάτι άξιο μνείας: Οι ελληνικές ομάδες δεν διακρίνονται τόσο αγωνιστικά όσο στο ήθος. Κατέκτησαν το βραβείο «ευ αγωνίζεσθαι» το 2015, το 2016, το 2017 και το 2018.
Τι λέτε, λοιπόν; Αξιζε η αναφορά σε αυτό το ποδόσφαιρο;