Πιστόλια, λεκέδες, βρώμικες δουλειές, εξευτελισμοί, πακιστανικά τηλέφωνα, στημένοι αγώνες, οσφυοκάμπτες («λύγισε τη μέση ο…»), εμετοί («ξέρασε μίσος ο…». Και άλλα.
Η επιστροφή στην «κανονικότητα» –ακριβέστερα, στην καθημερινότητα– του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι προ των πυλών. Βρίσκεται εδώ. Διότι, δυστυχώς, αυτή είναι η «κανονικότητα» σε τούτο, εδώ και χρόνια. Με ελάχιστες αποκλίσεις. Και τον ρυθμό δίνουν παράγοντες και Τύπος, ειδικά, βεβαίως, ο αθλητικός-«οπαδικός», ο ταγμένος, μετά ή άνευ ανταλλαγμάτων, σε ομάδες.
Η επιδημία, έπειτα από τις πρώτες ημέρες της, οπότε φάνηκε πως όλοι μας θα γίνουμε σοφότεροι, δεν κατόρθωσε ν’ αλλάξει τον ρουν του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η επιστροφή στην «κανονική» ροή του αθλήματος, δεν θα έχει να επιδείξει κάτι διαφορετικό από όσα γνωρίζαμε πριν από την εισβολή του κορωνοϊού στη ζωή μας. Οι διοικητικοί παράγοντες και ιδιοκτήτες των ΠΑΕ δεν δείχνουν ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτό καθαυτό το άθλημα. Διότι, εάν ενδιαφέρονταν ειλικρινώς, θα είχαν υποβάλει προτάσεις ουσίας. Κι έχετε ακούσει ν’ αρθρώσουν λέξη για το τι μέλλει γενέσθαι με τους κατόχους των εισιτηρίων διαρκείας (αυτό ισχύει, φυσικά, και για άλλα αθλήματα), αφού αυτοί δεν θα μπορούν να κάνουν χρήση τους; Κι όμως, οι φίλαθλοι είναι οι πελάτες τους.
Μήπως, λοιπόν, «ήγγικεν η ώρα» να γκρεμιστεί όλο το σαθρό οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου και να χτιστεί πάνω σε γερά, υγιή, θεμέλια; Εστω κι αν αυτό απαιτεί πρόσκαιρη επάνοδο στον ερασιτεχνισμό, και με όσα αρνητικά, βεβαίως, τούτο συνεπάγεται;
Γνωρίζω καλά πως η πρόταση μοιάζει μη υλοποιήσιμη, καθ’ όσον τα οικονομικά συμφέροντα είναι πολλά. Αλλά μήπως αυτή είναι η μόνη λύση;