Στις εκκρεμότητες –δικαστικές, αγωνιστικές– που υπάρχουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, και όχι μόνο σ’ αυτό, προστέθηκε άλλη μία. Αυτή της μείωσης των ήδη υπαρχόντων συμβολαίων, μεταξύ αθλητών και εταιρειών. Ηδη υπάρχουν δηλώσεις πως πρέπει να κοπούν χρήματα στις απολαβές και από τη φετινή περίοδο, αν δεν ολοκληρωθούν κάποιες διοργανώσεις.
Η εύκολη δικαιολογία, πως τα χρήματα που βγάζουν οι επαγγελματίες είναι πολλά και δεν θα τους δημιουργήσει βιοποριστικό πρόβλημα, αφορά μια μικρή μερίδα παικτών. Σίγουρα ένας που αμείβεται με ένα εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο θα ζήσει και με… οκτακόσιες χιλιάδες. Οπως ακριβώς αν ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μιας εταιρείας δεχθεί μια περικοπή.
Πώς θα μπορέσει όμως να ζήσει ένας χαμηλόμισθος των χιλίων ευρώ, αν του κοπεί ακόμα και ένα πενηντάρικο; Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα θα αντιμετωπίσει και η μεγάλη πλειονότητα των αθλητών. Γιατί σε κάθε επαγγελματικό σύνολο, καλλιτεχνών, γιατρών, δημοσιογράφων, δικηγόρων και σε πολλά άλλα, οι πάρα πολλοί είναι αυτοί που μετράνε τα ρέστα τους για να τα φέρουν εις πέρας, και είναι οι ελάχιστοι αυτοί που δεν… ασχολούνται μ’ αυτό.
Επομένως, το πρώτο μέλημα των ενώσεων των επαγγελματιών παικτών, των ομοσπονδιών, αλλά και της πολιτείας, θα πρέπει να είναι οι αμειβόμενοι με μικρά συμβόλαια. Οι όποιες περικοπές είναι αναγκαίες –και είναι λόγω των δεδομένων– να γίνουν με δίκαιο κοινωνικό τρόπο.
Θεωρώ πως μπορεί να μπει ένα ανώτερο ποσοστό το οποίο, καθώς θα κατεβαίνει η αξία των συμβολαίων, να προσαρμόζεται ανάλογα κι αυτό, μέχρι να μηδενιστεί. Μπορεί η λύση αυτή να μην απεικονίζει πλήρως τον νόμο της αγοράς περί προσφοράς και ζήτησης, όμως σίγουρα δεν θα επιφέρει οικονομικούς και κοινωνικούς κλυδωνισμούς στους αθλητές και στις ανώνυμες εταιρείες.