Τα εθνικά πρωταθλήματα των ομαδικών αθλημάτων ολοκληρώνονται ή θα ολοκληρωθούν έως τα μέσα του καλοκαιριού. Είτε με την ανάδειξη των πρωταθλητών, βάσει βαθμολογίας έως τη διακοπή τους, είτε με τη διεξαγωγή του υπόλοιπου προγράμματος. Εκείνο που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ στη χώρα μας είναι η απαξίωση του αντιπάλου και η άποψη πως το δίκιο το έχουμε πάντα εμείς.
Κάτι που φάνηκε για πολλοστή φορά αυτή την εβδομάδα. Τα πρωταθλήματα που δόθηκαν από τις ομοσπονδίες στις αντίπαλες ομάδες χαρακτηρίστηκαν «χάρτινα». Ενώ η απονομή του τίτλου στις «δικές μας» ήταν «πανάξια κατάκτηση του τίτλου».
Μπορεί η άποψη πως τα κριτήρια δεν ήταν τα ίδια, αφού υπήρχαν διαφορές στις βαθμολογίες, να ευσταθεί, αλλά αναλογιζόμενος τι έχουμε περάσει και τι μας περιμένει ακόμη θεωρώ πως δεν έπρεπε να κηρυχθεί άλλος ένας εμφύλιος πόλεμος. Πιστεύω πως το μόνο που δεν ενδιαφέρει αυτή την περίοδο κάθε σώφρονα οπαδό είναι το ποιος και πώς κατέκτησε τους τίτλους.
Δυστυχώς, όμως, ο φανατισμός που πρέπει να «πουλάνε» τα περισσότερα μέσα της αθλητικής ενημέρωσης τα οδηγεί σε τελείως λανθασμένες επιλογές. Αποτέλεσμα, πέραν του κύρους τους, να κινδυνεύουν να χάσουν και όσους αναγνώστες τους έχουν απομείνει.
Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν πως ο φίλαθλος δεν μπορεί να κατευθύνεται ούτε από τα γραφόμενά τους ούτε από τα λεγόμενά τους. Εχει κρίση και αντιλαμβάνεται το τι γίνεται γύρω του. Δεν είναι τυχαίο πως εδώ και αρκετά χρόνια έχει αποφασίσει να μην ασχολείται όχι μόνο με το ποδόσφαιρο, αλλά και με όλα σχεδόν τα ομαδικά αθλήματα.
Κατανοώ πως είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κάποιος από τη «γραμμή» του μέσου στο οποίο εργάζεται. Γι’ αυτό θα πρέπει, πρωτίστως τα αφεντικά τους, να καταλάβουν πως η τακτική που ακολουθούν, «ευλογώντας τα γένια τους», έχει μετατραπεί σε μπούμερανγκ.