Σε μία περίοδο που θα μείνει στη μνήμη μας ως το «πρωτάθλημα του κορωνοϊού», ο Ολυμπιακός κατέκτησε τον 45ο τίτλο της ιστορίας του. Κατάκτηση που χαρακτηρίστηκε δίκαια, ακόμα και από τους αντιπάλους του.
Θεωρώ πως το βασικό για τους «ερυθρολεύκους» είναι πως δεν είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν το CAS, στο οποίο έχει προσφύγει ο ΠΑΟΚ για να του επιστραφούν οι επτά βαθμοί. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, αν είναι αρνητική για τους Θεσσαλονικείς η απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου, ποιος θα δεχόταν πως το πρωτάθλημα παίχτηκε αποκλειστικά στους αγωνιστικούς χώρους;
Πέρα όμως από τη γενική αναγνώριση, η εφετινή επικράτηση του Ολυμπιακού ανέτρεψε άλλη μία υπάρχουσα θεωρία αναφορικά με τα ομαδικά αθλήματα. Πως οι ποιοτικοί παίκτες αναδεικνύουν τους προπονητές κι αυτοί δημιουργούν τις καλές ομάδες.
Ο Πέδρο Μαρτίνς διέψευσε αυτόν τον ισχυρισμό. Οχι πως δεν είχε στη διάθεσή του ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Ομως σίγουρα, δεν ήταν τα «μεγάλα ονόματα» του παρελθόντος. Και φυσικά ούτε οι πιο ακριβοπληρωμένοι που έχουν περάσει από του Ρέντη.
Ομως κατόρθωσε, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της διοίκησης, κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα, να δουλέψει με επιμονή και να εμπνεύσει τους παίκτες του. Οι οποίοι από την πλευρά τους κατάλαβαν, πως ο πρώτος λόγος αλλά και ο τελευταίος θα ήταν του Πορτογάλου τεχνικού. Ετσι κάθε σκέψη για… παρέες ή λυκοφιλίες εντός και εκτός αποδυτηρίων ούτε που πέρασε από το μυαλό τους.
Η κοινή προσπάθεια δικαίωσε τους πάντες. Οχι τόσο με την κατάκτηση του τίτλου, αλλά με τη δημιουργία ομάδας, που παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, εντός και εκτός συνόρων, κοιτώντας στα μάτια, ακόμα και τους πανίσχυρους αντιπάλους που αντιμετώπισε στα ευρωπαϊκά γήπεδα.