«Φάρο που φωτίζει το σκοτάδι της ελληνικής πάλης» είχαμε χαρακτηρίσει το 2010 τον Γιάννη Αρζουμανίδη, όταν κατέκτησε, για δεύτερο συνεχές έτος, το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της ελευθέρας, στην κατηγορία των 120 κ. Σα να το ξέραμε. Δέκα χρόνια αργότερα, η επιτυχία εκείνη ήταν η τελευταία για Ελληνα παλαιστή στην κατηγορία των ανδρών. Στα 34 του, πλέον, ο Αρζουμανίδης αποφάσισε να παλέψει σε άλλου είδους ταπί. Το διοικητικό. «Παιδί» μορφωμένο –όχι απλώς επειδή είναι απόφοιτος της Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου– γνώστης του αθλήματος, με διοικητικές ικανότητες, καθότι διοικεί οικογενειακή εταιρεία, έχει στόχο, με την ομάδα του να αναδιοργανώσουν την ελληνική πάλη, που όπως λέει, «έχει βγάλει κακό όνομα και εντός και εκτός Ελλάδος».
«Η κίνησή μας δεν έχει να κάνει με δικαστήρια, προσφυγές και τέτοια. Πρέπει να αλλάξουν πολλά στο άθλημα. Φτάσαμε στο σημείο, στους δύο τελευταίους Μεσογειακούς αγώνες να πάρουμε μόνο ένα μετάλλιο! Και για τους Ολυμπιακούς, ευτυχώς, που έχουμε τη Μαρία Πρεβολαράκη, και σώζει το εθνικό μας γόητρο στο άθλημα. Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξουμε τις εθνικές ομάδες και, ταυτόχρονα, να τονώσουμε τις μικρές ηλικιακές κατηγορίες. Θα οργανώσουμε κλιμάκια σε δημόσια ή δημοτικά γυμναστήρια πολλών πόλεων. Ετσι, οι αθλητές, αντί να προπονούνται στον σύλλογό τους χωρίς παρτενέρ, θα γυμνάζονται μαζί. Δεν αρκεί να σηκώνεις βάρη και να “τραβάς” τις κούκλες. Πρέπει να αλλάξουν οι αγώνες. Να διεξάγονται προκριματικές φάσεις για τα πανελλήνια πρωταθλήματα. Θα συνεχίσουμε δε, το θετικό που έκανε η διοίκηση του Κώστα Θάνου, με τους αναπτυξιακούς αγώνες για μικρούς. Δεν θα ακολουθήσουμε, όμως, την τακτική των ψεύτικων διοργανώσεων. Υπάρχουν σύλλογοι με “αθλητές”, που δεν έχουν παλέψει. Ζυγίζονται και φεύγουν. Θα στηρίξουμε τους σωματειακούς προπονητές, με σεμινάρια, συνεργασία με την Ομοσπονδία κ.λπ.».
Επιδίωξη της κίνησης λέει ότι είναι και η προβολή και διάδοση της πάλης:
«Με φροντίδα της Ομοσπονδίας θα πηγαίνουν παλαιοί πρωταθλητές σε σχολεία και σωματεία να κάνουν επίδειξη. Πρέπει να βρούμε ασκησιολόγιο για επιδείξεις σε δημόσιους χώρους με την παλαιστική κούκλα. Επίσης, να διαδώσουμε την πάλη σε άμμο. Ξέρετε, πολλοί παρακολουθούν τους αγώνες και δεν καταλαβαίνουν τι κάνουμε.
Μας βλέπουν απλώς να… αγκαλιαζόμαστε ή ο ένας να πέφτει στα τέσσερα και ο άλλος από πάνω να τον “δένει” για να τον σηκώσει. Προτρέπω δε, τους αθλητές των άλλων αθλημάτων επαφής (βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου, γκράπλινγκ, ΜΜΑ κ.ά.), να γνωρίσουν την πάλη, διότι αυτή είναι η βάση στα αθλήματά τους».
– Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς θα «βγουν» οικονομικά;
«Δεν πρέπει να στηριζόμαστε μόνο στην Πολιτεία. Αυτή θα είναι αρωγός. Κι εμείς, όμως, πρέπει να κάνουμε το κυνήγι του θησαυρού. Μπορούμε να βρούμε χρήματα από ευρωπαϊκά προγράμματα. Το έχουμε ερευνήσει. Στην ομάδα έχουμε ανθρώπους επιστημονικά καταρτισμένους στον τομέα αυτόν, που θα επιδιώξουν να φέρουν χορηγούς. Οσα λέμε είμαστε εις θέση να τα υλοποιήσουμε, να φέρουμε εις πέρας τον σχεδιασμό μας. Για τις προσεχείς αρχαιρεσίες, στόχος, φυσικά, είναι το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα. Αλλά είμαστε προετοιμασμένοι για το καλύτερο».
Ως επιχειρηματίας, όμως, θα βρει χρόνο για την πάλη;
«Εχω επιχείρηση με αυτοκίνητα, σέρβις κ.λπ. Αλλά είναι έτσι οργανωμένη, ώστε θα έχω χρόνο να διαθέσω για το άθλημα», απαντάει.
Μετά την ολυμπιακή πάλη αγωνίσθηκε στο ΜΜΑ. Αθλημα που προσομοιάζει με το αρχαιοελληνικό παγκράτιο.
«Το ΜΜΑ ήταν όνειρο ενός μικρού παιδιού, που έβλεπε τον… Μπρους Λι και τον Τσάκι Τσαν και νόμιζε ότι θα κάνει κι αυτό… αεροπλανικά. Αλλά με την πάλη νικούσα σε αυτό και μέσω εμού η πάλη προβαλλόταν στο ΜΜΑ. Επιπλέον, ήταν επαγγελματική ανάγκη. Με δύο παγκόσμια μετάλλια, περίμενα κάποιο πριμ. Ομως, είχα μόνο έξοδα. Αλλωστε, εκείνη την περίοδο, πήρα μέρος στην εκστρατεία για την παραμονή του αθλήματος στους Ολυμπιακούς, αγωνίσθηκα στο τουρνουά της Αρχαίας Ολυμπίας, ενώ κατέβαλα και προσωπικές προσπάθειες για αυτό», τονίζει.