Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει –και δικαίως, έως ενός σημείου– να φορτώνουμε στο ποδόσφαιρο όλα τα κακά. «Παράγκες», δίκες, παρασκήνιο, καταγγελίες ακολουθούν το πολύπαθο, στη χώρα μας, άθλημα.
Ομως, τι συμβαίνει στα ερασιτεχνικά αθλήματα; Ολα εκεί είναι αγγελικά πλασμένα; Φυσικά όχι. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, άλλωστε. Η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία έχει ανοικτά μέτωπα με την Καραχάλιου, τον ολυμπιονίκη Κακλαμανάκη, ενώ πολλά παράπονα έχουν εκφράσει, κατά καιρούς, και οι Μάντης, Καγιαλής, Μιτάκης.
Σοβαρές καταγγελίες είδαν το φως της δημοσιότητας από ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές της άρσης βαρών και της πάλης. Οχι καταγγελίες του… τρελού του χωριού, αλλά προσωπικοτήτων του διεθνούς αθλητισμού, οι οποίες πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν.
Η μη επικύρωση – σκάνδαλο του παγκοσμίου ρεκόρ νεανίδων της Τζένγκο στον ακοντισμό προκάλεσε πλήθος ερωτημάτων, τα οποία «χάθηκαν» κάπου ανάμεσα στον ΣΕΓΑΣ και στο ΕΣΚΑΝ.
Η πυγμαχία βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ανάλογα συμβαίνουν και σε άλλα αθλήματα. Ολα αυτά έχουν ένα κοινό θύμα: τον αθλητή.
Τελικά, ποιο είναι το ζητούμενο στον αθλητισμό, ειδικότερα δε, στον πρωταθλητισμό; Η προσπάθεια να διακριθούν οι αθλητές, η εξεύρεση λύσεων στα προβλήματά του, ώστε να φθάσει στο ποθούμενο σημείο ή να κάνουν μικροπολιτική οι παράγοντες;
Με το νέο αθλητικό νομοσχέδιο η κυβέρνηση φιλοδοξεί να βάλει τάξη και να διορθώσει τα κακώς κείμενα, που κρύβονται τόσα χρόνια κάτω από το χαλί.
Η διοίκηση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, από την πλευρά της, πέραν των ψηφισμάτων κατά του νομοσχεδίου, οφείλει να σταθεί στα προβλήματα και να ενεργήσει, όσο της επιτρέπεται, έστω και συμβουλευτικά, καθότι οι «σκιές» και οι καταγγελίες πληθαίνουν μέρα με τη μέρα.