O αθλητισμός δίνει χρόνια στη ζωή και ζωή στα χρόνια. Δεν είναι δική μας η σοφή ρήση, αλλά την ασπαζόμαστε απολύτως. Οπως συμφωνούμε αναντιρρήτως με την άποψη ότι ο αθλητισμός είναι χαρά. Προσέξτε, μιλάμε για τον αθλητισμό. O σύγχρονος πρωταθλητισμός είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση, που, ενδεχομένως, να προσφέρει πρόσκαιρη ικανοποίηση στον πρωταθλητή, αλλά πιστεύουμε, πως, στην πραγματικότητα, τον κάνει να αισθάνεται σαν τον Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων. H διαφορά είναι ότι οι πρωταθλητές είναι κοινοί άνθρωποι και οι λέοντες (οι απαγορευμένες ουσίες, εν προκειμένω) μπορούν να τους κατασπαράξουν. Και σε ανύποπτο χρόνο. Οταν οι αθλητές θα πιστεύουν ότι έχουν ξεφύγει από τα δόντια τους…
Ανήκει στην επιστημονική σφαίρα της ψυχιατρικής η εξήγηση της συμπεριφοράς νεαρών ανθρώπων, οι οποίοι, παραγνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες, που μπορεί να έχει η χρήση απαγορευμένων ουσιών, στην υγεία τους και (ή) στη μακροημέρευσή τους, καταφεύγουν σε αυτές, προκειμένου να βελτιώσουν την αθλητική τους απόδοση, με αβέβαιη έκβαση. Γιατί πολλοί ντοπάρονται, αλλά λίγοι είναι οι νικητές. Δυστυχώς, ο σημερινός αθλητισμός, εξαιτίας της μορφής του σύγχρονου πρωταθλητισμού, ουδεμία σχέση έχει με το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο», που υμνεί ο Κωστής Παλαμάς. Οι σημερινοί πρωταθλητές μοιάζουν υπεράνθρωποι. Ποια, όμως, η σχέση τους, με τον υπεράνθρωπο του Νίτσε;
«Ο Νίτσε, όταν έβαζε τον Ζαρατούστρα να υμνεί τις αρετές του υπερανθρώπου, σαφώς πίστευε ότι επρόκειτο αμιγώς για φιλοσοφική σκέψη και όχι για πραγματικότητα. Την πραγματικότητα, όμως, αυτή τη δημιούργησαν οι ανάγκες της σύγχρονης αθλητιατρικής και του πρωταθλητισμού. Στην προσπάθεια να κατασκευαστούν αθλητές με συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις για υψηλές αποδόσεις, φτάσαμε σχεδόν στη δημιουργία του αθλητή – υπεράνθρωπου», λέει ο δρ Δ. Κουντούρης, νευρολόγος – ψυχίατρος. Και εξηγεί:
«Περνώντας από το κλασικό (απαγορευμένες ουσίες) και το γονιδιακό ντόπινγκ, στην ελεγχόμενη προκλητή νευρογένεση (ΕΠΝ), δηλαδή στη διαχείριση των εγκεφαλικών λειτουργιών, έχουμε πλέον τη δυνατότητα να δημιουργούμε, από κοινούς μέσης απόδοσης αθλητές, «υπεράνθρωπους». H ΕΠμπορεί να πετύχει τη δημιουργία αισιοδοξίας και τη διαχείριση του φθόνου. Μπορούμε να φέρουμε τον αθλητή σε τέτοιο σημείο, ώστε να ανταγωνίζεται τον κακό εαυτό του ή έναν άλλον αθλητή. Μπορούμε, δηλαδή, να του βγάλουμε το «δυναμικό» του. Ακολουθώντας, πλέον, τους νόμους της φυσικής επιλογής, γνώστες των διαφόρων αθλημάτων έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν μεταξύ των υποψηφίων, σωρεία μελλοντικών αθλητών με τον ανάλογο σωματότυπο. Από αυτές τις ομάδες, μ’ ένα σωστό πρόγραμμα προληπτικής ιατρικής και γονιδιακής υποστήριξης, βελτιώνονται οι αποδόσεις αυτών των αθλητών, φθάνοντας σε πολύ υψηλά επίπεδα, ακόμη και αν οι ίδιοι δεν έχουν τα ανάλογα φυσικά χαρίσματα. Με την προσθήκη των εφαρμοσμένων νευροεπιστημών, υφίσταται, πλέον, και η διαχείριση της εγκεφαλικής λειτουργίας».
– Μιλάμε, δηλαδή, για ψυχολογικό ντόπινγκ;
– Στην πραγματικότητα, ναι. Σωστές εγκεφαλικές λειτουργίες, κατάλληλα ρυθμισμένες, εξοπλίζουν τους σύγχρονους αθλητές σε σημείο τέτοιο, που, σε σύγκριση με τον σημερινό μέσο όρο, να τους καθιστούν ικανούς για υπεράνθρωπες πράξεις. Αυτές οι πράξεις, εκφράζονται στον αθλητικό χώρο με ρεκόρ τέτοια, που, πλέον, σε σύγκριση με τον μέσο άνθρωπο είναι υπεράνθρωπα. Ασφαλώς και υπάρχουν αποκλίσεις ή αποτυχημένες «ιατρικές» εφαρμογές από κακούς υπολογισμούς, άγνοια ή ημιμάθεια. Αυτές είναι οι «παράπλευρες απώλειες», οι οποίες χάνονται στην ανωνυμία ή διαφυλάσσονται σαν διδακτικό υλικό, για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη στο μέλλον. Αθλητές που έχουν τέτοιου είδους υποστήριξη, είναι πάντα πρώτοι και δεν κινδυνεύουν στους ελέγχους ντόπινγκ. Στο σημείο αυτό εντοπίζεται και η «άγνοια κινδύνου», με καταστροφικές, συνέπειες, για αθλητές ευρισκόμενους εκτός του συστήματος. H υποστήριξη αυτή μπορεί να έχει και τη μορφή ληξιπρόθεσμου γραμματίου. Δηλαδή, μπορεί να έχει κάποιος αθλητής αυτή την αρωγή όσο καιρό κάνει πρωταθλητισμό και μετά να επιστρέψει στον «μέσο όρο».