Και να πάλι που βρισκόμαστε στην ίδια θέση με το καλοκαίρι του 2003, με το 2002, με το 2001, με το 2000, με το 1997. Σε θέση άμυνας. Με την πλάτη στον τοίχο. Υποχρεωμένοι ν’ απαντήσουμε στους ξένους, που μας κατηγορούν. Αναγκασμένοι ν’ αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Ή, μήπως, είμαστε;
Την καινούργια «φωτιά» άναψε την περασμένη Κυριακή η βρετανική εφημερίδα «Ομπσέρβερ», η οποία έγραψε ότι σε e-mail που βρήκαν οι αμερικανικές αρχές, οι οποίες ερευνούν το θέμα του εργαστηρίου BALCO, ο ιδρυτής του Βίκτορ Κόντε, τον Αύγουστο του 2002, ζήτησε από μη κατονομαζόμενο προπονητή να ειδοποιήσει Ελληνα προπονητή ότι τα εργαστήρια ελέγχου ντόπινγκ παρασκεύασαν τεστ για την ανίχνευση του φαρμάκου που του προμήθευε. «Θα θέλαμε αυτή η πληροφορία να φτάσει στον προπονητή των Ελλήνων αθλητών (όνομα διαγεγραμμένο) και (όνομα διαγεγραμμένο), ώστε ουδείς να βρεθεί ντοπαρισμένος», τονίζεται.
Στο άρθρο υπήρχαν και αναφορές στον Χρήστο Τζέκο, προπονητή των ολυμπιονικών Κώστα Κεντέρη και Κατερίνας Θάνου, με διάφορα υπονοούμενα και με υπενθύμιση περιστατικών που τον αφορούν: την άρνηση να εξεταστούν για ντόπινγκ αθλητές του στη Γερμανία το 1997, τη δήλωση άλλου, από τον πραγματικό, τόπου προετοιμασίας πέρυσι την άνοιξη, τις δηλώσεις του ποδοσφαιριστή της AEK Λάκη ότι ο κ. Τζέκος, όταν ήταν γυμναστής στην ομάδα, τους έδινε άγνωστες ουσίες κ.ά. Το άρθρο δεν ήταν, πάντως, πλήρες και αντικειμενικό, αφού δεν ανέφερε ότι τον Αύγουστο του 2002 είχε διεξαχθεί το πρωτάθλημα Ευρώπης και η Θάνου και ο Κεντέρης είχαν τρέξει και είχαν νικήσει… Αργότερα δε, φάνηκε ότι αποδέκτης του μηνύματος δεν ήταν ο κ. Τζέκος.
Το 2003 ήταν το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ». Το 2002, οι Ισπανοί, οι Σουηδοί και οι αθλήτριες που είδαν την πλάτη της Θάνου στα 100 μ. του πρωταθλήματος Ευρώπης. Το 2000 και το 2001 οι Αμερικανοί, που δεν άντεξαν να ηττηθούν στα 200 μ. από έναν λευκό. Ολοι, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο συγκεκαλυμμένα, άφηναν υπονοούμενα ότι κάτι δεν πάει καλά με τον ελληνικό αθλητισμό. Στο σπίτι του… ντοπαρισμένου, όμως, μιλάνε για ντόπινγκ; Το να κατηγορούν οι Αμερικανοί άλλους για ντόπινγκ, είναι σαν να κατηγορεί για κατάχρηση ο καταχραστής μεγαλοτραπεζίτης έναν υπαλληλάκο, που πήρε λίγα χρήματα από το ταμείο.
Μήπως, όμως, πράγματι δεν πάει κάτι καλά στον αθλητισμό μας; Μήπως σε λίγα χρόνια γίνουμε Ιταλία και θρηνούμε για αθλητές που δόξασαν την Ελλάδα, αλλά «έφυγαν» νωρίς από τη ζωή; Μήπως πρέπει ν’ αφυπνισθούμε όλοι, έστω και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τη νέα «Μεγάλη Ιδέα» του έθνους μας; Μήπως, δηλαδή, πρέπει, επιτέλους, οι δημοσιογράφοι να μη «ζητούμε» μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά να ευχόμαστε να βρεθούν «θετικοί» σ’ ελέγχους ντόπινγκ πολλοί πρωταθλητές μας, μήπως και σωθούν οι νεότεροι αθλητές; Μήπως η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού και οι διοικητικοί παράγοντες των Ομοσπονδιών πρέπει να σταματήσουν να φωτογραφίζονται με τους πρωταθλητές, που κατακτούν μετάλλια; Μήπως οι φίλαθλοι πρέπει να σταματήσουν να εκστασιάζονται με τις μεγάλες επιδόσεις και τις επιτυχίες; Μήπως, πρέπει, επιτέλους, η Πολιτεία, με όλες τις μορφές της, να πάψει να προσφέρει απλόχερα κίνητρα σε νέους, για να προσπαθήσουν να μεταλλαχθούν σε υπεράνθρωπους, με σκοπό να επιδιώξουν (λέμε να επιδιώξουν, διότι από τις χιλιάδες αθλητών, που καταφεύγουν στη χρήση των απαγορευμένων ουσιών για να μεταταχθούν στην τάξη των εθνικών πρωταθλητών και, από αυτή, στων ολυμπιονικών ή πρωταθλητών Κόσμου ή Ευρώπης, μόνο λίγοι το κατορθώνουν) να εισπράξουν τα πριμ και να απολαύσουν όσα άλλα προνόμια έχει θεσπίσει το ελληνικό κράτος σε όσους σηκώνουν την ελληνική σημαία στον ιστό των μεγάλων διεθνών αγώνων; Μήπως πρέπει να επανέλθουμε στη λογική των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, όταν ο μαζικός – λαϊκός αθλητισμός ήταν βασικό στοιχείο της αθλητικής πολιτικής εκείνων των κυβερνήσεων; Μήπως πρέπει να καθιερωθούν κίνητρα, όχι υλικά, για τους νέους αθλητές, ώστε να γυμνάζονται και να είναι υγιείς στη ζωή τους; Μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στο πραγματικό νόημα του αθλητισμού; Μήπως πρέπει να βγει, επιτέλους, ένας υπουργός Αθλητισμού ή ένας ΓΓΑ, που θα δηλώσει ευθαρσώς ότι η Ελλάς δεν θα κατακτά μετάλλια σε αθλήματα, στα οποία χρειάζεται η φαρμακολογική βοήθεια, διότι τους ταγούς της χώρας δεν τους ενδιαφέρει να έχουν μελλοθάνατους ολυμπιονίκες, αλλά υγιείς ανθρώπους; Αλλά ποιος Ελληνας πολιτικός, ποιας ελληνικής κυβέρνησης, θα δήλωνε κάτι τέτοιο και μάλιστα σε ολυμπιακή χρονιά; Μήπως είμαστε ουτοπιστές και ρομαντικοί;