Οι σχέσεις της Ελλάδος με τη Γεωργία χάνονται στα βάθη της μυθολογίας. O Ιάσων με τους στρατιώτες του έφτασε έως τη μακρινή Κολχίδα, προκειμένου να κάνει δικό του το χρυσόμαλλο δέρας. H ίδια ιστορία, για τον Ιάσονα και την Ελλάδα, διδάσκεται και στους μικρούς μαθητές στη Γεωργία. Ετσι, και ο χρυσός Ολυμπιονίκης της Αθήνας Γκεόργκι Ασανίτζε έμαθε από τα παιδικά του χρόνια να βρίσκει στον χάρτη την πατρίδα του άνδρα της Μήδειας. O Γεωργιανός αρσιβαρίστας αγάπησε από παιδί την Ελλάδα και στη χώρα αυτή έμελλε να κατακτήσει το πρώτο, και όπως όλα δείχνουν το τελευταίο, χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, στην καριέρα του.
Ινδαλμα
Ο 29χρονος αθλητής αποτελεί ίνδαλμα για τους κατοίκους της Γεωργίας, αλλά στην Ελλάδα έγινε γνωστός από την κόντρα του με τον Πύρρο Δήμα στο Σίδνεϊ, το 2000. Εκεί, ο τρις χρυσός Ολυμπιονίκης ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου, λόγω σωματικού βάρους, αλλά στην Αθήνα ήταν η σειρά του Γεωργιανού να πάρει τη ρεβάνς. Τον Γκεόργκι Ασανίτζε Λεονίντοφ, όπως είναι το πλήρες όνομά του, εντοπίσαμε στο σπίτι του, στην Τιφλίδα, να παίζει με τα τέσσερα παιδιά του (δύο αγόρια και δύο κορίτσια) και οι πρώτες λέξεις που μας είπε ήταν: «Ευχαριστώ όλους τους Ελληνες. Παρόλο που είχα αντίπαλο τον Πύρρο, μου φέρθηκαν πολύ όμορφα. Χειροκροτούσαν και ένιωσα σαν να αγωνίζομαι μπροστά σε δικούς μου ανθρώπους. Ηξερα ότι θα ήθελαν να κερδίσει ο αθλητής τους το χρυσό μετάλλιο αλλά ενθάρρυναν όλους τους αρσιβαρίστες το ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ότι στη χώρα σας «γεννήθηκε» η κορυφαία διοργάνωση του αθλητισμού».
Η σχέση του αρσιβαρίστα με το άθλημα των δυνατών άρχισε από τα παιδικά του χρόνια. Στην τέως Σοβιετική Ενωση κυριαρχούσε ο Αλεξέγιεφ, ο οποίος ήταν λαϊκός ήρωας για τα παιδιά. O Γκεόργκι γεννήθηκε στο Σατσχέρε και δίπλα από το σπίτι του υπήρχε ένα γυμναστήριο. Οταν έγινε επτά ετών πήρε το θάρρος και αφού πέρασε την είσοδο του αθλητικού χώρου ζήτησε από τον προπονητή του να κάνει άρση βαρών, αλλά ο τελευταίος τού είπε ότι ήταν μικρός. Κάθε χρόνο ο νεαρός αθλητής πήγαινε στον σύλλογο και κάθε φορά άκουγε από τους υπεύθυνους «πρέπει να μεγαλώσεις για να σηκώνεις βάρη». Ωσπου, όταν έγινε 10 ετών οι προπονητές, για να γλιτώσουν από την επιμονή του, του επέτρεψαν να αρχίσει την προπόνηση. «Ηταν 28 Σεπτεμβρίου 1985. Το θυμάμαι σαν χθες. Αρχικά δεν σήκωνα κιλά και έκανα μόνο ασκήσεις ενδυνάμωσης των μυών. Κάθε ημέρα που περνούσε, μου άρεσε περισσότερο αυτό που έκανα. Είχα βρει τον προορισμό μου».
Η ενασχόληση με τα βάρη δεν εμπόδισε τον Ασανίτζε να αριστεύει και στο σχολείο. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, ολοκλήρωσε τις σπουδές του και πήρε πτυχίο ως καθηγητής φυσικής ιστορίας. Βέβαια, αμέσως μετά τοποθέτησε το πτυχίο σε μια κορνίζα, γιατί τον πρώτο λόγο στη ζωή του είχε η άρση βαρών. Μέχρι που γνώρισε τη γυναίκα του, την Τέα. «Είχα πάει μαζί με τους υπόλοιπους αθλητές για προετοιμασία σε μια κατασκήνωση μακριά από την Τιφλίδα. Μια ημέρα φύσησε ο αέρας και η πετσέτα μου έπεσε στο μπαλκόνι της Τέα. Αυτό ήταν. Ερωτευτήκαμε αμέσως και παντρευτήκαμε. H ήρεμη οικογενειακή ζωή με βοήθησε πολύ στην καριέρα μου», υπογραμμίζει ο αθλητής
Χρυσό στην ατυχία
Ο μικρός αθλητής γρήγορα ξεχώρισε, καθώς σήκωνε περισσότερα κιλά από όλους τους συνομηλίκους του. «Οταν ήμουν 15 ετών ο προπονητής μου είπε ότι μια ημέρα θα φτάσω ψηλά. Προσπαθούσα σε κάθε προπόνηση να κάνω και κάτι παραπάνω, αλλά η τύχη δεν ήταν μαζί μου. Εχω κάνει έξι επεμβάσεις (δύο στα γόνατα, δύο στους ώμους και δύο στους αγκώνες). Κάθε φορά οι γιατροί μού έλεγαν να μην ξανασηκώσω κιλά. Εγώ, βέβαια, μόλις έβγαζα τους γύψους από το νοσοκομείο πήγαινα κατευθείαν στο γυμναστήριο. Το μόνο που λυπάμαι ήταν ότι δεν κατάφερα να πάρω μέρος σε πολλούς αγώνες. Στο παρελθόν κατέρριψα το παγκόσμιο ρεκόρ στο αρασέ και εάν δεν είχα τους τραυματισμούς θα είχα σηκώσει πάνω από 220 κ. στο ζετέ. O φοβερότερος τραυματισμός μου ήταν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Πολωνίας (2002), όπου κατά τη διάρκεια της προσπάθειας στην κίνηση του ζετέ μού έσπασε ο ώμος, αλλά κατάφερα να κρατήσω την μπάρα με ένα χέρι. Βέβαια, στο ζετέ ήρθα 4ος, αλλά στο αρασέ κατέκτησα χρυσό μετάλλιο. Τότε όλοι είπαν ότι τελείωσα από τον αθλητισμό. Για ενάμιση χρόνο δεν μπορούσα να αγγίξω ούτε την μπάρα. Προπονήσεις άρχισα σιγά σιγά να κάνω στις αρχές αυτής της χρονιάς. Να φανταστείτε ότι στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στο Κίεβο, ήρθα 12ος».
Στη συλλογή του Γκεόργι Ασανίτζε υπάρχουν, μεταξύ άλλων, πέντε χρυσά από παγκόσμια πρωταθλήματα και δύο ασημένια από ευρωπαϊκές διοργανώσεις και πολλά ευρωπαϊκά. Εκτός από το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο της Αθήνας, περίοπτη θέση στην τροπαιοθήκη του έχει το χάλκινο, που κατέκτησε στη διοργάνωση του Σίνδεϊ. Στην πόλη της Αυστραλίας, οι Πύρρος Δήμας, Μαρκ Χούστερ (Γερμανία) και Γκεόργκι Ασανίτζε είχαν σηκώσει τα ίδια κιλά (390), αλλά λόγω σωματικού βάρους ο Γεωργιανός πρωταθλητής βρέθηκε στην 3η θέση του βάθρου. Μάλιστα, πολλοί είχαν σχολιάσει την απόφαση του Γκεόργκι να μη βάλει στην μπάρα 2,5 κ. παραπάνω απ’ ό,τι χρειαζόταν για να νικήσει τους αντιπάλους του. «Ηταν μια λάθος τακτική. Πίστευα ότι μπορούσα να σηκώσω τα 215, αφού τα είχα κάνει στις προπονήσεις. Ευτυχώς θα κλείσω την καριέρα μου με το χρυσό στην Αθήνα».
Ο Δήμας, ο Καχιασβίλι, η πολιτική και το ντόπινγκ
Νίκαια, 21 Αυγούστου 2004. Στο «σπίτι της άρσης βαρών» δεν πέφτει καρφίτσα. Χιλιάδες φίλοι του αθλήματος έχουν μεταβεί στο «παλάτι» για να παρακολουθήσουν τους αγώνες της κατηγορίας των 85 κ., όπου αγωνίζονται οι Πύρρος Δήμας και Γιώργος Μαρκούλας. Στην κίνηση του αρασέ κυριάρχησε ο Λευκορώσος, Αντρέι Ριμπακόφ (180) και ακολούθησαν Γκεόργκι Ασανίτζε (177,5), Πύρρος Δήμας (175). Στο ζετέ, οι Δήμας και Ασανίτζε σήκωσαν τα 202,5 αλλά τα 205 ανύψωσε μόνο ο Γεωργιανός. «Εκεί κατάλαβα ότι μπορώ να νικήσω. Είχα μια ακόμα προσπάθεια και μπορούσα να σηκώσω τα 207.5 αλλά αφού εξασφάλισα το χρυσό μετάλλιο δεν το πάλεψα. Ηταν μια ρεβάνς για την ήττα στο Σίδνεϊ».
– Στη Γεωργία οι συνθήκες δεν είναι τόσο καλές όσο σε άλλες χώρες. Πώς κύλησε η προετοιμασία σου;
– Οταν προετοιμάζεσαι για ένα σκοπό δεν βλέπεις τους άσχημους τοίχους. Σκέφτεσαι μόνο τα όμορφα όνειρά σου. Μετά τον τραυματισμό δεν κατάφερα σε καμιά προπόνηση να σηκώσω τα κιλά που έκανα στην Αθήνα. Κανένας δεν με υπολόγιζε. Μόνο οι φίλοι μου πίστευαν ότι μπορώ. Θυμάμαι ότι κι εσείς ήρθατε στην προπόνηση και μου είπατε ότι πιστεύετε στη δύναμη της ψυχής μου και μου ευχηθήκατε καλή τύχη.
– Πώς αισθάνθηκες όταν στο τέλος ο κόσμος χειροκροτούσε τον Πύρρο και όχι τον χρυσό Ολυμπιονίκη;
– O κόσμος επευφημούσε όχι τον 3ο της διοργάνωσης, αλλά τον τρεις φορές χρυσό Ολυμπιονίκη.
– Θα συνεχίσεις και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
– Πιστεύω ότι δεν μπορώ. Οι επεμβάσεις είναι πολλές και το σώμα μου πονάει. Εξάλλου, μου αρέσει να λέω ότι ολοκλήρωσα την καριέρα μου στην Ελλάδα, που τη θεωρώ δεύτερή μου πατρίδα. Μου έχει γίνει πρόταση και θα ασχοληθώ με την πολιτική.
– Στην Αθήνα χάρηκες για το χρυσό μετάλλιο, αλλά σε είδαμε να κλαις όταν ακυρώθηκε ο Καχιασβίλι;
– Με τον Κάχι είμαστε φίλοι και κουμπάροι. Ηταν σαν να έχασα εγώ. Είχε κάποιο πρόβλημα και δεν τα κατάφερε. Για εμένα θα είναι ο κορυφαίος σύγχρονος αρσιβαρίστας.
– Στην άρση βαρών πρωταγωνιστούν, τις περισσότερες φορές, οι απαγορευμένες ουσίες. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό το θέμα;
– Θέλω να ζητήσω από την παγκόσμια ομοσπονδία, τη ΔΟΕ και την WADA να κάνουν περισσότερους ελέγχους. Θα ήταν πολύ όμορφα να κέρδιζαν στο ωραιότερο, κατ’ εμένα, άθλημα οι πραγματικά δυνατοί άνδρες και όχι αυτοί που μπορούν να κλέψουν.