NA που το είδαμε κι αυτό. Τους πρωταθλητές Ευρώπης να πανηγυρίζουν μία νίκη επί του Καζακστάν, σαν να κατέκτησαν για… δεύτερη φορά το ευρωπαϊκό τρόπαιο; Και τι να έκαναν; Να έβαζαν τα κεφάλια κάτω και ν’ αποχωρούσαν για τα αποδυτήρια, όπως θα γινόταν αν ο Λυμπερόπουλος δεν ευστοχούσε στις καθυστερήσεις;
ΝΑΙ θα ήταν καλύτερα έτσι. Διότι όταν φτάνεις στο σημείο να κερδίζεις την ομάδα που δεν έχει βαθμό στον όμιλό σου με τον τρόπο που την κέρδισες, είναι καλύτερα να αποχωρήσεις από τον αγωνιστικό χώρο με την… ουρά στα σκέλια.
ΔΙΟΤΙ όταν πανηγυρίζεις μία τέτοια νίκη επί μιας τέτοιας ομάδας, τότε προκαλείς τον κόσμο. Τον ίδιο κόσμο που σε λάτρεψε γι’ αυτό που του προσέφερες πέρυσι στην Πορτογαλία.
ΦΥΣΙΚΑ, το γεγονός είναι πως η Εθνική του Ρεχάγκελ πήρε τους τρεις βαθμούς και εξακολουθεί να κρατάει την τύχη στα χέρια της, σ’ αυτήν την προσπάθεια να πάρει τη δεύτερη θέση του ομίλου και να διεκδικήσει την πρόκρισή της στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
ΟΜΩΣ, αυτή η ομάδα και ο τροπαιούχος προπονητής της έδειξαν για άλλη μία φορά αυτό που είχαμε σημειώσει αμέσως μετά τον θρίαμβο στη Λισσαβώνα. Πως δεν έχει μέλλον. Ούτε η ίδια ούτε και οι περισσότεροι από τους διεθνείς της.
ΣΥΜΦΩΝΟΙ, όλοι μας τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη για τη χαρά που μας έδωσαν πέρυσι το καλοκαίρι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να βρίσκονται στο απυρόβλητο και να δεχόμαστε όλες τους τις… παραξενιές και την επιμονή του Ρεχάγκελ σε κάποιους ποδοσφαιριστές που εξακολουθούν είτε να μην έχουν ομάδα είτε να είναι αναπληρωματικοί σ’ αυτές που βρίσκονται.
ΧΘΕΣ στο Καζακστάν, για άλλη μία φορά η θεά Τύχη στάθηκε στο πλευρό τους. Μπορεί να συμβεί το ίδιο και τον Οκτώβριο στην Κοπεγχάγη; Διόλου απίθανο μ’ αυτά που είδαμε και εξακολουθούμε να βλέπουμε. Ομως, αυτό είναι το ζητούμενο για το ελληνικό ποδόσφαιρο και την Εθνική; Μία ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Με ποδοσφαιριστές… περιπατητές και μ’ ένα προπονητή που πιστεύει πως η μεγάλη επιτυχία τού δίνει και το δικαίωμα να διασύρει σε κάποια στιγμή τη Γαλανόλευκη;