O ελληνικός αθλητισμός, η κωπηλασία και ο Βασίλης Πολύμερος χαίρονται για το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε ο κωπηλάτης μας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών, αλλά, ταυτόχρονα, θλίβονται για όσα συμβαίνουν στην μεταολυμπιακή αθλητική Ελλάδα. O πρωταθλητής κόσμου στο σκιφ ελαφρών βαρών και τρίτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, με συναθλητή τον Νίκο Σκιαθίτη, θέλησε να μπει για τις ανάγκες μιας συνέντευξης στο ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο (ναι, εκεί όπου πέρυσι δοξάστηκε) και δεν του το επέτρεψαν. Πολύ περισσότερο δε, αυτός και όλοι οι άλλοι Ελληνες κωπηλάτες δεν δικαιούνται να προπονούνται εκεί. Το κωπηλατοδρόμιο (όπως και άλλες ολυμπιακές εγκαταστάσεις) ρημάζει εγκαταλελειμμένο και η Πολιτεία δεν αποφασίζει να το ανοίξει.
«Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει. Περιμέναμε ο χώρος να δοθεί στην εθνική ομάδα. Ακούσαμε ότι θα έχει δοθεί στο άθλημα ώς το τέλος του έτους, αλλά αυτή είναι ανεπίσημη πληροφορία», λέει.
Επειδή, όμως, και ο Βολιώτης στην καταγωγή Πολύμερος και οι άλλοι κωπηλάτες -πρωταθλητές και μη- κάπου πρέπει να προπονούνται, βρίσκουν τη λύση της… θάλασσας.
«Οταν είμαι στην Αθήνα, όπου ζω, γυμνάζομαι στον στίβο της ιστιοπλοΐας, στον Αγιο Κοσμά. Οι συνθήκες είναι πολύ άσχημες εκεί για την κωπηλασία. Οταν κάνουμε προπονητικά κοινόβια με την εθνική ομάδα, προπονούμαστε στη λίμνη των Ιωαννίνων», λέει. Και αυτός και άλλοι ανέμεναν ότι το ολυμπιακό μετάλλιο θα έκανε καλύτερα τα πράγματα για το άθλημα. Ομως…
«Περιμέναμε καλύτερες συνθήκες προπόνησης, καλύτερη διαμονή, καλύτερο φαγητό. Μείναμε στα ίδια. Το 2005 είναι κακό, οικονομικά, για το άθλημα. Χρειαζόμαστε τη στήριξη της Πολιτείας και της Ομοσπονδίας».
Αλλά επειδή δεν μας αρέσει να μεμψιμοιρούμε, αλλάζουμε θέμα συζήτησης. Του υπενθυμίζουμε τη δήλωση που έκανε μετά την επιστροφή του από το παγκόσμιο πρωτάθλημα («με τον Νίκο θα δουλέψουμε πολύ για να πάρουμε στο Πεκίνο μετάλλιο καλύτερο από αυτό της Αθήνας») και τον ρωτάμε αν το θεωρεί εφικτό.
«Το λέω ακριβώς γιατί το θεωρώ εφικτό. Πέρυσι δεν έγινε τυχαία ό,τι έγινε. Οταν έχεις κατακτήσει μια κορυφή, πας για υψηλότερη, ή, στη χειρότερη περίπτωση, για την ίδια», απαντάει.
Ο Βασίλης είναι 29 ετών. Το 2008 θα είναι 32. Πιστεύει πως θα βρίσκεται σε καλή αγωνιστική κατάσταση;
«Ο κωπηλάτης μπορεί να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο ώς τα 35-37 του. Εξαρτάται από την αντοχή του κάθε αθλητή. Αν την καλλιεργήσει, δεν πέφτει εύκολα. H αντοχή, η δύναμη, που επίσης κρατάει, και η τεχνική είναι τα κύρια στοιχεία για τον κωπηλάτη».
Η προσαρμογή
Στο Πεκίνο σκοπεύει ν’ αγωνισθεί με τον Σκιαθίτη ξανά στο διπλό σκιφ. «O Νίκος επιθυμεί να συνεχίσουμε μαζί. Εφέτος πήραμε το χρυσό στους Μεσογειακούς. Μετά θέλησε να ξεκουραστεί κι εγώ αποφάσισα να κάνω ατομικό. H προσαρμογή δεν ήταν δύσκολη, γιατί από το 1989 που άρχισα κωπηλασία, σκιφ έκανα. Και κάθε χρόνο γυμναζόμουν μία εβδομάδα στο ατομικό, για το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Φέτος είχα ενάμιση μήνα. Ηταν αρκετό το διάστημα για να βρω τον εαυτό μου. Διόρθωσα, με τον προπονητή μου, τον Γιώργο Κουρκούμπα και τον ομοσπονδιακό προπονητή, τον κ. Ποστιλιόνε, κάποια στοιχεία, κάποιες λεπτομέρειες στην τεχνική μου, κι έφτασα στην επιτυχία».
Αυτή εντυπωσίασε τους ξένους. Και αυτή καθαυτή η νίκη, αλλά περισσότερο η διαφορά από τον δεύτερο· 5΄΄ 31/100.
«Οι ξένοι με ξέρουν ως αθλητή εδώ και χρόνια (σ.σ.: το 1998 ήταν 1ος στον κόσμο στους νέους στο ατομικό σκιφ, το 2000 8ος στο διπλό στους Ολυμπιακούς, το 2001 2ος στο τετραπλό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και το 2002 5ος στο διπλό). Δεν μ’ έμαθαν πέρυσι. Αυτό που τους εντυπωσίασε περισσότερο, ήταν η διαφορά με την οποία νίκησα», λέει.
Πιστεύει ότι η ελληνική κωπηλασία έχει μέλλον. «Βρίσκεται σε πορεία ανόδου. Εχουμε ταλαντούχους νέους, με διεθνείς διακρίσεις. Υπάρχει, λοιπόν, η βάση, που αργότερα θα στελεχώσει τη μεγάλη ομάδα, εφ’ όσον οι αθλητές αντέξουν», τονίζει.