H ανατροπή του προημιτελικού αγώνα με τη Ρωσία και η πρόκριση στην τετράδα τον έκαναν να δακρύσει. Το ιστορικό τρίποντο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία δεν κλόνισε την υγεία του, από την αγωνία και το άγχος που είχε στα 47 δραματικά δευτερόλεπτα. H άνετη επικράτηση της Εθνικής στον τελικό με τη Γερμανία τού επέτρεψε να σφίξει τον κόμπο της γραβάτας του και χωρίς ιδιαίτερες επισημότητες, παρά τον θεσμικό ρόλο του προέδρου της FIBA Europe, να σηκώσει το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης και από τα ελληνικά χέρια του να το… παραδώσει σε ελληνικά χέρια.
«Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της μπασκετικής ζωής μου», είπε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, που δεν προλάβαινε να δέχεται συγχαρητήρια για τη «χρυσή» επιτυχία της εθνικής ομάδας. O «πατριάρχης» του ελληνικού μπάσκετ, όση κριτική κι αν έχει ακούσει ή έχει διαβάσει για το «στίγμα» που έχει βάλει στο ελληνικό μπάσκετ, ένιωσε τη μεγαλύτερη δικαίωση το βράδυ της απονομής. Ακόμα και οι κακεντρεχείς που «ψιθύριζαν» για τη διαιτησία των ελληνικών αγώνων «εξαφανίστηκαν» από το στάδιο «Μπεογκράντσκα» του Βελιγραδίου.
Κι αν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι από τις πιο γνώριμες φυσιογνωμίες του ελληνικού μπάσκετ, δίπλα του υπάρχει ένας άλλος αφανής «εργάτης» του αθλήματος που του αρέσει πεισματικά να κινείται στην «αθέατη πλευρά του φεγγαριού». O Γιώργος Κολοκυθάς, ο πρώτος σκόρερ δύο ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων (’67 και ’69), ήταν ο εμψυχωτής αυτής της πρωταθλήτριας Ευρώπης κι ας είδε από τον πάγκο της ελληνικής ομάδας μόνο ολόκληρο τον τελικό. Δεν άντεχε την αγωνία, τη φόρτιση και την ένταση των προηγούμενων αγώνων κι έβγαινε έξω από το γήπεδο για να μάθει το αποτέλεσμα. Το γνώριμο πούρο του μύριζε την επιτυχία της Εθνικής, από χιλιόμετρα μακριά και ο Γιώργος Κολοκυθάς ήταν κάθε στιγμή σίγουρος για τα 12 «πουλέν» του.