Και το όνομα αυτών: Πρωταθλητές Ευρώπης!!! O «νονός», Παναγιώτης Γιαννάκης, το έλεγε σε κάθε φράση του για τη «βάφτιση» που ετοίμαζε το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου και είχε καλέσει δέκα εκατομμύρια Ελληνες για να του ευχηθούν: «Παναγιώτη, να χαίρεσαι τους δώδεκα λεβέντες σου!».
Η Ευρώπη «βάφτηκε» και πάλι «μπλε» για την εθνική ομάδα μπάσκετ, που έκανε τους Ελληνες να βγουν ξανά στους δρόμους, όπως συνέβη για πρώτη φορά στον ελληνικό αθλητισμό, πριν από 18 χρόνια, αλλά και πριν από ένα χρόνο για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Και να το μπάσκετ για το οποίο δεν έπαψε ποτέ να έχει περίοπτη θέση στην καρδιά κάθε Ελληνα, αλλά χρειαζόταν και πάλι να ανάψει το «φιτίλι» του για να ακουστεί δυνατά ο εθνικός ύμνος στο στάδιο «Μπεογκράντσκα» του Βελιγραδίου και σε κάθε γωνιά της χώρας. Αυτή η νέα εθνική «ανατριχίλα» ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ που είχε περάσει στο επίπεδο της φθοράς και της αφθαρσίας για τη δημοτικότητά του και μόνο. Και να τα παιδιά του Γιαννάκη που ήπιαν σαμπάνια από το… «δισκοπότηρο» της ευρωπαϊκής κούπας. Και να αυτά τα παιδιά που κρέμασαν στο στήθος τους το «χρυσό» μετάλλιο. Και να αυτά τα παιδιά που χόρεψαν συρτάκι και έβαλαν τον πήχυ ψηλά στον… Ολυμπο, όχι για να κάνουν… «συμβόλαιο» με τα μετάλλια, στις επόμενες διοργανώσεις, αλλά για να βγάλουν το «άχτι» τους στην προσδοκία που είχαν να «πατήσουν» στο ψηλότερο σκαλοπάτι. Και το έκαναν όλοι μαζί, αυτοί οι 12 «ημίθεοι», γιατί ήταν ενωμένοι, είχαν ομοψυχία, ήταν υπάκουοι και μόλις στις πρώτες εξετάσεις τους, πήραν «άριστα με τόνο». O Διαμαντίδης ήταν εφτά χρόνων το ’87, ο Παπαλουκάς ήταν δέκα, ο Ζήσης οκτώ, όταν έβλεπαν με τα παιδικά μάτια τους τον θρίαμβο του νυν προπονητή τους Γιαννάκη, του Γκάλη, του Χριστοδούλου, του Φασούλα και των άλλων θριαμβευτών της 14ης Ιουνίου 1987.
«Μετάγγιση»… αίματος και κυττάρων από τους πρωταθλητές του ’87 σ’ αυτούς του 2005 δεν έγινε. H επιτυχία του Παπαδόπουλου, του Τσαρτσαρή, του Ντικούδη, ίσως και να ήρθε πρόωρα για την εθνική ομάδα που έχει μέσο όρο ηλικίας τα 24,5 χρόνια. O «νονός» Γιαννάκης δεν τους άγχωσε σε κανένα χρονικό σημείο των 60 ημερών που έζησαν όλοι μαζί αυτό το απίστευτο ταξίδι προς τη δική τους Ιθάκη. O «δράκος» του ελληνικού μπάσκετ, όμως, στο «παραμύθι» που είπε στα «παιδιά» του, όπως σωστά τα αποκαλεί, ήθελε να τα «ξυπνήσει» και να μην τα «κοιμίσει». Αρκετά είχε «κλείσει τα βλέφαρά» της η εθνική ομάδα μπάσκετ τα έξι τελευταία χρόνια.
Ο Γιαννάκης διαπίστωσε ότι μπορούσε να συνεργασθεί με αδαμάντινους χαρακτήρες και σωστούς επαγγελματίες που είχαν τη «φλόγα» να ανεβάσουν το ελληνικό μπάσκετ και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης…