Οταν ένα παιδί (τι άλλο από παιδί είναι ένα αγόρι 19 ετών) κατορθώνει και ξεπερνάει το ρεκόρ τού προπονητή που τον μύησε στα μυστικά τού αθλήματος, ενός αθλητή -του Παύλου Σαλτσίδη- με παγκόσμια και ευρωπαϊκά μετάλλια στην κατοχή του και τρεις θέσεις σε οκτάδα Ολυμπιακών Αγώνων, σηκώνοντας 186 κ. στο αρασέ, πώς να μην αισιοδοξούμε ότι η «βιτρίνα» της άρσης βαρών έχει προοπτικές να ξαναγίνει λαμπερή; Αλλωστε, ο Δημήτρης Παπαγερίδης είναι πρωταθλητής κόσμου και Ευρώπης στους εφήβους για το 2005. Και όπως θα διαπιστώσετε, οι φιλοδοξίες του είναι μεγάλες. Για την ώρα, ξεκουράζεται, απολαμβάνοντας τις πρόσφατες επιτυχίες του και χαίρεται που ξεπέρασε τον πρώτο του δάσκαλο.
«Είναι ωραίο συναίσθημα. Με βοήθησε ο ίδιος να τον ξεπεράσω. Μου έμαθε πολλά για το άθλημα, συν το πείσμα και τον εγωισμό, που έχω πάνω στο πλατό. Και να σας πω κάτι ωραίο. Αρχικά, ο Παύλος δεν κατάλαβε ότι τον πέρασα στο αρασέ. Και όταν του επεσήμανα, μου απάντησε χαριτολογώντας: «Επρεπε να σε βάλω ξανά στα 180 κ.». Είχα αποτύχει στα 180 και ζήτησα 186.
– Πριν από τις προσπάθειες, κάνεις τον σταυρό σου. Πιστεύεις ή το κάνεις από συνήθεια;
– Ναι, πιστεύω στον Θεό. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται από συνήθεια. Μου δίνει ασφάλεια, δύναμη. Αισθάνομαι ότι με προστατεύει ο Θεός. Γενικά, πιστεύω. Και όποτε μπορώ, πηγαίνω την Κυριακή στην εκκλησία.
– Ποια είναι τ’ αθλητικά σου όνειρα;
– Οσοι κάνουν πρωταθλητισμό, έχουν όνειρο να γίνουν ολυμπιονίκες. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα προσπαθήσω γι’ αυτό.
– Τι θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να τα υλοποιήσεις;
– Μέχρι στιγμής, δεν έχω κάνει θυσίες. Δεν νιώθω να στερούμαι κάτι. Η άρση βαρών με γεμίζει. Δεν αισθάνομαι καταπίεση, ούτε ότι μου λείπει μια έξοδος για διασκέδαση. Βλέπω άλλα παιδιά στην ηλικία μου, συμμαθητές μου. Τι κάνουν; Πηγαίνουν συνεχώς στις καφετέριες.
– Οι αθλητές της κατηγορίας σου ωριμάζουν μετά τα 25 χρόνια τους και διακρίνονται ώς και τα 32-35. Με δεδομένο ότι άρχισες άρση βαρών στα 14 σου, πιστεύεις, ότι ψυχικά και σωματικά θα αντέξεις τόσα χρόνια;
– Γιατί να μην το πιστεύω; Εντάξει τραυματισμοί στον πρωταθλητισμό πάντα υπάρχουν. Είναι μέσα στο πρόγραμμα.
– Πού πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις; Η εξέλιξή σου είναι φυσιολογική. Στα 16 σου πρωταθλητής Ευρώπης στους παίδες, στα 18 σου στους εφήβους και στα 19 σου πρώτος έφηβος στον κόσμο.
– Δεν ξέρω. Το παιδί, όταν αρχίζει ν’ ασχολείται με τον αθλητισμό, δεν μπορεί να ξέρει πού θα φτάσει. Οταν άρχισα, δεν πίστευα πως θα σηκώσω 120 κ. στο αρασέ. Εχω φτάσει στα 186. Τώρα αναρωτιέμαι πώς οι άλλοι σηκώνουν 200-210. Θέλω πάντα να σκέπτομαι το τώρα και να κάνω την προσπάθειά μου. Είμαι εγωιστής και δεν θέλω να μένω στάσιμος. Εχω πετύχει ρεκόρ σε αγώνες, με κιλά που δεν είχα καν δοκιμάσει στην προπόνηση. Το άθλημά μας είναι εγκεφαλικό. Πρέπει να δουλεύει το μυαλό. Διαφορετικά, θα χαλάσει η τεχνική κι έτσι έρχονται οι τραυματισμοί.
– Τον τελευταίο καιρό βάρυνες. Εφτασες τα 136 κ. Πόσα κιλά υπολογίζεις να πάρεις ακόμη;
– Οσα χρειάζεται. Βάρυνα με τη συμβουλή του προπονητή, του Χρήστου Ιακώβου. «Ο βαρύς πρέπει να είναι βαρύς. Χρειάζεται κιλά», λέει. Τα κιλά τα πήρα σιγά σιγά, τα γύμνασα. Νιώθω πιο δυνατός έτσι. Νομίζω ότι θα φτάσω ώς 145 κ. Αλλά θέλω να μην είμαι χάλια. Να μη νιώθω άσχημα.
– Πώς είναι να μετέχεις σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ανδρών στα 19 σου (σ. σ.: κατετάγη 10ος);
– Μεγάλη εμπειρία. Μου άρεσε ως αγώνας. Τον ευχαριστήθηκα. Είδα μεγάλους αθλητές. Είδα πώς είναι η άρση βαρών. Εμαθα πολλά. Το περίμενα και ήθελα πολύ να πάω.
– Σκέφτεσαι τι μπορείς να κάνεις όταν σταματήσεις να αγωνίζεσαι;
– Τώρα σκέφτομαι ότι θέλω να παραμείνω στο άθλημα. Να διδάξω όσα μου δίδαξαν. Αλλά ώς τότε, έχω να μάθω πολλά ακόμη.