Ποδόσφαιρο πανηγύρι χαράς
Το Σάββατο, στο «Σεντ Αντριους» ο αγώνας της Μπέρμιγχαμ με τη Νιούκαστλ τελείωσε 0-0. Αποτέλεσμα που έριξε τους γηπεδούχους μια κατηγορία. Ωστόσο, αυτό που έγινε στο γήπεδο δεν περιγράφεται. Είναι από τις στιγμές που ο τηλεοπτικός φακός είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Και μη φανταστείτε επεισόδια, διαμαρτυρίες και βρισιές, όπως δυστυχώς έχουμε συνηθίσει να γίνονται στη χώρα μας. Οι φίλοι της Μπέρμιγχαμ για ένα τέταρτο μετά το σφύριγμα της λήξης, χειροκροτούσαν και με δάκρυα στα μάτια τραγουδούσαν το τραγούδι της ομάδας τους. Κάτι τέτοιες συμπεριφορές βλέπεις, σε πιάνει το παράπονο και αναρωτιέσαι. Αυτοί δεν ήταν απογοητευμένοι; Ή μήπως αγαπάνε την ομάδα τους λιγότερο απ’ ό,τι οι δικοί μας;
Η λογική των αριθμών
Μόνο οι πολύ βιαστικοί μπορούν να κρίνουν τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι από τη μαθηματική απεικόνιση της δουλειάς του στον Παναθηναϊκό. Αν μείνουμε στη λογική των αριθμών, ο Ιταλός προπονητής απέτυχε σε όλους τους στόχους που είχε η ομάδα. Πρώτη φορά από το 2000 ο Παναθηναϊκός δεν συνέχισε στην Ευρώπη μετά τα Χριστούγεννα, πρώτη φορά έμεινε εκτός Κυπέλλου από ομάδα Β΄ Εθνικής και στο πρωτάθλημα έχασε τον τίτλο από Γενάρη μήνα. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει ότι φτιάχτηκε μια ομάδα σχεδόν από την αρχή, η οποία έπρεπε να πάθει για να μάθει. Το τι ακριβώς έμαθε αυτή η ομάδα, δεν μπορεί να φανεί από τον καλό β΄ γύρο που έκανε, αλλά θα φανεί την επόμενη περίοδο, όπου θα βρεθεί στην αφετηρία με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις σε σχέση με πέρυσι, και ας μην υπάρξει κλίμα άκρατου ενθουσιασμού όπως το περασμένο καλοκαίρι.
Μέρες του ’96
Ο Μπάκε και οποιοσδήποτε προπονητής δεν είναι θαυματοποιός για να ξαναστήσει την ομάδα από την αρχή μέσα σε έναν μήνα. Κάπου θα πατήσει για να βάλει τη δικιά του πινελιά στον Παναθηναϊκό και ανεξάρτητα από τις 2-3 καλές μεταγραφές που αναμένεται να γίνουν, τα πατήματα αυτά, τα δημιούργησε ο Μαλεζάνι. Αν πάει καλά ο Σουηδός, θα αναβιώσουν οι μέρες του ’96, τότε που γινόταν «πόλεμος» για το ποιανού είναι η ομάδα που έφτασε στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ και πήρε δύο πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα σε 2,5 χρόνια: του προφέσορα (και αποτυχημένου στα αποτελέσματα) Οσιμ ή του κιθαρίστα (και σούπερ επιτυχημένου από πλευράς αριθμών) Ρότσα; Να γιατί στο ποδόσφαιρο κανείς δεν πεθαίνει από πλήξη!
Αξιος εμπιστοσύνης
Οτι ο Θοδωρής Παπαλουκάς αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του ευρωπαϊκού φάιναλ φορ της Πράγας, δεν είναι και τόσο μεγάλη είδηση για όσους στην Ελλάδα είχαν προβλέψει την πορεία του και την εξέλιξή του. Ηταν, όμως, ελάχιστοι αυτοί που έβλεπαν στο πρόσωπο του «μύτου» έναν αξιόπιστο πλέι μέικερ που θα μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα του στην κορυφή της Ευρώπης. Στον Πανιώνιο, οι «σοφοί» της διοίκησης Γερασιμίδη, προτίμησαν τον Γιώργο Διαμαντόπουλο αντί του Παπαλουκά και τον πούλησαν έναντι 400 εκατ. δραχμών στον Ολυμπιακό. Με επιταγές που πληρώθηκαν από τον Γιώργο Σαλονίκη, ο Ολυμπιακός κράτησε μόλις έναν χρόνο τον διεθνή πλέι μέικερ και μάλιστα κατέκτησε μαζί του, το Κύπελλο Ελλάδας. Ομως, ο «σοφότερος» όλων, ο Λεύτερης Σούμποτιτς τον έδιωξε και μάλιστα προσπάθησε να ανανεώσει μονομερώς το συμβόλαιό του, χωρίς να έχει επέλθει οικονομική συμφωνία. Κάπως έτσι, ο Παπαλουκάς έφτασε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στην οποία γνώρισε «χαστούκια» στα τρία προηγούμενα φάιναλ φορ, αλλά οι Ρώσοι του επέδειξαν την δέουσα εμπιστοσύνη και μαζί τους έφτασε στην κορυφή της Ευρωλίγκα. Γιατί, απλά, τον πίστεψαν.
Δεν «κρατά» κακία
Τώρα, ο Παπαλουκάς δεν «κρατά» κακία σε κανέναν απ’ όσους τον «έδιωξαν» από το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά και για τη συμπεριφορά που έτυχε στην Εθνική ομάδα, τουλάχιστον, στο «ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ» της Σουηδίας. Και γιατί, εξάλλου, να ασχοληθεί μαζί τους, όταν βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης και δεν μπορεί να κοιτά… χαμηλά;
Ελληνική «πινελιά»
Αυτή η αυθόρμητη κίνηση του Θοδωρή Παπαλουκά να αρπάξει δύο ελληνικές σημαίες και να κάνει τον προσωπικό «γύρο θριάμβου» στη «Σάσκα» Αρένα ήταν «όλα τα λεφτά». Εβαλε την εντονότερη ελληνική «πινελιά» στο φάιναλ φορ της Πράγας και χάρισε αξέχαστες στιγμές σε όσους ξέρουν τον χαρακτήρα του συγκεκριμένου παίκτη και τι πέρασε, μέχρι να υψώσει την ελληνική σημαία, αλλά και τη «σημαία» της προσωπικής του δικαίωσης…
Αλλαγή νοοτροπίας
Αραγε, με τη δημιουργία της Σούπερ Λίγκα οι βαθμολογικά αδιάφορες ομάδες θα παίζουν για την ιστορία τους στις τελευταίες αγωνιστικές; Δεν είμαστε κακόπιστοι, αλλά δεν το πολυπιστεύουμε. Διότι, για να βελτιωθεί η εικόνα του ελληνικού πρωταθλήματος, δεν αρκεί να αλλάξει όνομα η διοργανώτρια αρχή. Χρειάζεται και αλλαγή νοοτροπίας. Και παιδεία… πάνω απ’ όλα, δηλαδή απαιτείται και αλλαγή προσώπων στις διοικήσεις των ΠΑΕ. Ζητάμε πολλά;
Περισσότεροι φίλαθλοι
Τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ενόργανης γυμναστικής, που διεξάγονται στο Βόλο, δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να εντυπωσιάσουν του κατοίκους της πρωτεύουσας της Μαγνησίας. Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης των γυναικών – νεανίδων τους αγώνες παρακολούθησαν, περίπου, 5.000 άτομα, αριθμός μικρός για την ιστορία του θεσμού. Τώρα, η οργανωτική επιτροπή ελπίζει ότι οι άνδρες, όπου η χώρα μας διεκδικεί αρκετά μετάλλια με τους Μάρα, Τσολακίδη κ.ά., θα καταφέρουν να προσελκύσουν περισσότερους φίλαθλους για να χαρακτηριστεί η διοργάνωση επιτυχημένη σε όλους τους τομείς.
Αλήθεια τι έκανε στη Λιβαδειά σοφότερο τον Σόλιντ;
Σοφότερος έγινε ο Τροντ Σόλιντ μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού στη Λιβαδειά. Προφανώς, δεν μπορούσε να φανταστεί όλα όσα διαδραματίστηκαν στη Βοιωτία. Σε λεπτομέρειες δεν μπήκε ο Νορβηγός προπονητής. Δεν πειράζει, αν και θα όφειλε να το έχει κάνει. Θα το επιχειρήσουμε εμείς, διότι οι θεωρίες… συνωμοσίας στην Ελλάδα είναι το αγαπημένο μας σπορ. Πολύ απλά, από την ημέρα που οι «ερυθρόλευκοι» κατέκτησαν ουσιαστικά τον τίτλο, μπήκαν σε παρατεταμένη περίοδο διακοπών. Η απουσία βαθμολογικού κινήτρου έκανε τους πρωταθλητές Ελλάδας εύκολη λεία για Ξάνθη, Ηρακλή και Λάρισα. Το περίεργο θα ήταν να έβρισκαν την αγωνιστική τους ταυτότητα στη Λιβαδειά. Τώρα, όμως, θα πρέπει να τη βρουν, διότι οι φίλοι της ομάδας θέλουν και τα δύο κύπελλα στη φιέστα της τελευταίας αγωνιστικής με τον Ιωνικό στο Καραϊσκάκη.