ΑΥΤΕΣ τις ημέρες διεξάγονται στην Πολωνία τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα άρσης βαρών, ανδρών – γυναικών. Η προβολή τους στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης είναι ελάχιστη. Ενα… μονόστηλο στις περισσότερες εφημερίδες και μεταμεσονύκτιες μαγνητοσκοπημένες μεταδόσεις στη δημόσια τηλεόραση. Τις ώρες που άλλα κανάλια έχουν ταινίες αυστηρώς ακατάλληλες για ανηλίκους.
ΚΙ ΟΜΩΣ δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια, όταν, αρχής γενομένης από το χρυσό μετάλλιο του Πύρου Δήμα στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, άρχιζε το ενδιαφέρον των Ελλήνων για την άρση βαρών. Που μετετράπη σε υστερική λατρεία, όπως αυτή εκδηλώθηκε στην τελευταία παρουσία, στους Αγώνες της Αθήνας, όταν ο μεγάλος αθλητής μας αποχαιρετούσε την ενεργό δράση.
ΣΕ ΔΙΑΣΤΗΜΑ λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια, το άθλημα των δυνατών γνώρισε την αποθέωση, που κανένα άλλο ατομικό δεν γνώρισε. Με τον ίδια όμως ταχύτητα… ξεχάστηκε. Εγινε πάλι το άθλημα για το οποίο ενδιαφέρονται μόνο οι δικοί του άνθρωποι.
ΑΥΤΟΙ που πριν από το 1992 προσπαθούσαν σε υγρά γυμναστήρια, χωρίς πόρους, ν’ αναδείξουν αθλητές, πίσω από τους οποίους θα έτρεχαν έπειτα από κάποια χρόνια οι κάμερες, ώστε να τους αποσπάσουν μια δήλωση που θα «πουλάει».
ΑΥΤΟΙ που το ανέδειξαν και που τώρα, στην πτώση του, δεν το εγκατέλειψαν. Συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Με την ελπίδα, αλλά και την πίστη, πως θα κάνουν πάλι τους Ελληνες ν’ ασχοληθούν μαζί του.
ΑΠΟΣΤΟΛΗ δύσκολη. Αφού δεν μπορεί ν’ αναδεικνύονται κάθε… μέρα αθλητές, όπως ο Δήμας, ο Καχιασβίλι, ο Λεωνίδης, ο Σαμπάνης, ο Μήτρου, ο Τζελίλης, ο Κόκας, ο Σαλτσίδης, ο Σπύρου και όλα εκείνα τα παιδιά που μας έκαναν να… βαρεθούμε ν’ ακούμε τον Εθνικό μας Υμνο, σε Ολυμπιακούς, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
ΟΜΩΣ τώρα που η άρση θα ήθελε τη στήριξη όλων -ειδικά αυτών που πλούτισαν στις ημέρες της δόξας της-, έχει εγκαταλειφθεί να σηκώνει ολομόναχη τα… βάρη. Προσπαθώντας να ξαναβρεθεί στην κορυφή, από την οποία, ας μην κρυβόμαστε, έπεσε κι από δικά της λάθη.